با تشدید مناقشات دریایی و ارضی در جنوب شرقی آسیا در سال های اخیر، شاهد هستیم که کشورهایی مانند فیلیپین، اندونزی و مالزی دست به کار شده اند و تجهیزات دریایی بیشتری به دست آورده اند. با توجه به اینکه چین اغلب متجاوز در این اختلافات است، منطقی است که بسیاری از این برنامه‌های مدرن‌سازی به تامین‌کنندگان دیگر روی بیاورند. در کنار بازیگران معمولی در اروپا، کشتی‌سازان بزرگ دریایی در کره جنوبی - صنایع سنگین هیوندای و کشتی‌سازی و مهندسی دریایی دوو - ردپای خود را در این منطقه گسترش داده‌اند.
نیروی دریایی فیلیپین در حدود سال 2010 شروع به برنامه ریزی و بودجه بندی برای تعمیرات اساسی ناوگان قدیمی خود کرد. این شامل خرید دو کشتی فرود و حمل و نقل بر اساس قراردادی به ارزش 92 میلیون دلار در سال 2014 با شرکت کشتی سازی دولتی اندونزی PT PAL بود.
اما سود بزرگ تا کنون یک جفت ناوچه موشک هدایت شونده است که توسط صنایع سنگین هیوندای به قیمت 16 میلیارد پزو فیلیپین (تقریباً 311 میلیون دلار) ساخته شده است. اولین کشتی، خوزه ریزال، در سال 2020 راه اندازی شد. علیرغم برخی معامله ها در مورد سیستم های تسلیحاتی، فیلیپین ظاهراً از نتیجه آن راضی بود و در دسامبر 2021 قرارداد دیگری با صنایع سنگین هیوندای برای یک جفت ناو به ارزش 554 میلیون دلار امضا کرد. .
یکی از دلایل اصلی که فیلیپین می‌تواند به صنایع سنگین هیوندای پایبند باشد این است که یک پیمانکار می‌تواند کشتی‌هایی را تامین کند که در تعدادی از سیستم‌ها سازگار هستند. از سوی دیگر، اگر کشتی های تکه تکه را از تامین کنندگان مختلف خریداری کنید، ممکن است نتوان یک سیستم کنترل سلاح یکپارچه را در همه آنها ادغام کرد. جالب اینجاست که این رویکرد تکه تکه دقیقاً همان رویکردی است که اندونزی اعمال می کند.
اندونزی در بحبوحه برنامه نوسازی نیروی دریایی خود است که حدود یک دهه پیش نیز آغاز شده است. و مانند فیلیپین، کشتی سازان کره جنوبی بازیگران اصلی هستند. با این حال، استراتژی خرید اندونزی کمی متفاوت است. آنها لزوماً علاقه مند به رقابتی ترین پیشنهادها نیستند، بلکه در عوض به دنبال بهترین معاملات جامع هستند که شامل انتقال فناوری های خاص و دستیابی به فرصت های تولید محلی می شود.
تمامی کشتی های فیلیپین توسط صنایع سنگین هیوندای در کره جنوبی ساخته شده اند. زمانی که اندونزی قراردادها را منعقد می کند، اخیراً به دنبال تقویت صنعت دفاعی داخلی خود و به ویژه تبدیل PAL به مرکز منطقه ای تولید و صادرات بوده است. کره جنوبی که روابط دفاعی آن با اندونزی به چندین دهه قبل بازمی گردد، شریک بسیار سازگاری در این زمینه است.
کشتی‌های حمل‌ونقل آبی خاکی که PAL برای فیلیپین ساخت، در واقع با قراردادی به ارزش 150 میلیون دلار با Daesun کره جنوبی در سال 2004 شروع شد. دو کشتی اول در کره جنوبی طراحی و ساخته شدند، سپس PAL دو کشتی آخر را در کارخانه کشتی‌سازی سورابایا خود ساخت. آیا ممکن است اندونزی این کشتی ها را با پول کمتری نسبت به پیمانکار دیگری خریداری کند؟ شاید. اما با انجام این کار، PAL توانایی ساخت آنها را در بازار داخلی به دست آورد و آنها را قادر ساخت یک جفت محلی برای صادرات به فیلیپین تولید کنند.
استراتژی مشابهی در معامله زیردریایی اندونزی با دوو استفاده شد. در سال 2011، دوو با ارسال سه زیردریایی به اندونزی به مبلغ 1.1 میلیارد دلار موافقت کرد. دو مورد اول در کره جنوبی و آخرین توسط PAL در سورابایا ساخته شد. آنها معاملات مشابهی با شرکت های اروپایی برای خرید ناوچه های جدید بسته اند. با خرید این کشتی‌ها از پیمانکاران مختلف، ممکن است در مقطعی با مشکلات یکپارچه‌سازی سیستمی مواجه شوند، اما به نظر می‌رسد این سازشی است که گلایدرهای دفاعی اندونزیایی مایل به زندگی با آن هستند.
نوسازی دریایی مالزی، همانطور که سال گذشته در این مقاله به تفصیل توضیح دادم، کمی ناهموارتر بود. تحت مجوز کشتی‌ساز فرانسوی DCNS، دولت متعهد شده است که شش کشتی جنگی ساحلی را در کارخانه کشتی‌سازی Boustead در پراک بسازد، اما این برنامه تحت‌تاثیر تاخیرها و هزینه‌های بیش از حد قرار گرفته است و انتظار می‌رود اولین کشتی تا سال 2026 عملیاتی شود. کشتی‌سازی چین و شرکت بین‌المللی فراساحل چهار کشتی مأموریت دریایی را ارائه می‌کنند که دو کشتی آخر در مالزی ساخته می‌شوند. در نهایت تصمیم گرفته شد که هر چهار کشتی در چین ساخته شوند.
این تنها بخش کوچکی از تلاش‌های نوسازی در منطقه است. اما به نظر واضح است که کشتی‌سازان بزرگ کره جنوبی در حال ایجاد و تحکیم روابط بلندمدت با بازیگران کلیدی دریایی در جنوب شرقی آسیا هستند و به تامین‌کننده اصلی ناوگان فیلیپین تبدیل می‌شوند و در عین حال به PAL اندونزی کمک می‌کنند تا توانایی‌های تولید محلی را بر اساس پروژه‌ها و فناوری کره جنوبی کسب کند. . از سوی دیگر، نقش چین در تدارکات دریایی مالزی به نظر می رسد ارزش استراتژیک درازمدت کمتری داشته باشد و منجر به انتقال تولید به مالزی نشده است. اگر واقعاً در آستانه ذخیره بزرگ سلاح های دریایی در سال های آینده باشیم، این پویایی ممکن است مهم باشد.