روز سه شنبه، فام دوان ترانگ، فعال ویتنامی توسط دادگاهی در هانوی به 9 سال زندان محکوم شد. فیل رابرتسون، معاون مدیر بخش آسیا در دیده بان حقوق بشر، گفت: «این یک اتهام خطرناک به هر اشتباهی در ویتنام مستبد امروزی بود».
ترنگ، یک روزنامه‌نگار مستقل، ناشر کتاب و فعال حقوق بشر، سال‌ها توسط مقامات کمونیستی مورد آزار و اذیت قرار گرفته است و در سال 2018 برای مدت کوتاهی فرار کرد. او اکتبر گذشته توسط پلیس دستگیر شد و متهم به گسترش تبلیغات ضد دولتی شد. دادستان ها خواستار حبس بین هفت تا هشت سال ترنگ شدند، اما دادگاه مردمی هانوی این مجازات را به 9 سال افزایش داد.
ترانگ را «مشهورترین فعال ویتنام» می نامند. کتاب‌های درسی آسان‌خوان او درباره تاریخ سیاسی، و همچنین موسیقی و فعالیت‌های گسترده‌تر او، به‌ویژه در مورد مسائل زیست‌محیطی، او را به صدای کلیدی در رسانه‌های اجتماعی تبدیل کرده است. در سال 2019، گزارشگران بدون مرز جایزه آزادی مطبوعات را به او اعطا کرد. همچنین پیوندی کلیدی بین اردوگاه‌های مختلف مترقی، پیوند بین شهرنشینان طرفدار دموکراسی، فعالان محیط زیست و فعالان حقوق زمین در مناطق روستایی بود.
بیل هیتون، خبرنگار سابق در ویتنام و اکنون چتم هاوس، گفت: «این حکم زندان انگشت وسط بزرگی از سوی وزارت امنیت عمومی ویتنام به کسانی است که در ایالات متحده و جاهای دیگر از وضعیت حقوق بشر در ویتنام انتقاد می کنند. «رهبری ویتنام می‌داند که می‌تواند با فعالان زندانی مانند ترانگ کنار بیاید، زیرا ویتنام به یکی از اجزای مهم استراتژی‌های نیروهای خارجی در شرق و جنوب شرق آسیا تبدیل شده است.
ترانگ در اکتبر سال گذشته در همان روزی که مقامات ایالات متحده و ویتنامی برای گفتگو درباره حقوق بشر و آزادی بیان ملاقات کردند، بازداشت شد. بسیاری از مفسرانی که دولت‌های غربی را متهم می‌کنند که تقریباً هیچ کاری برای مقابله با ویتنام (که اکنون دوست نزدیک غرب به دلیل موضع آن در برابر تجاوزات پکن در دریای چین جنوبی و اهمیت اقتصادی و موقعیت کلیدی آن است) انجام نداده‌اند. زنجیره های تامین جهانی) در تاریخ دشوار حقوق بشر.
ادعای ضمنی بسیاری از دولت های غربی این است که با تجارت بیشتر با ویتنام و وابستگی فزاینده هانوی به روابط اقتصادی با جوامع آزاد، اهرم های بیشتری برای اعمال فشار بر حزب کمونیست ویتنام (VCP) برای اصلاحات سیاسی هدفمند به دست می آورند. اما به اصطلاح "تغییر از طریق تجارت" کار نمی کند. با افزایش تجارت غرب با ویتنام، حقوق سیاسی در ویتنام بدتر شد. گزارشی که عفو بین‌الملل در پایان سال 2020 منتشر کرد، ادعا می‌کند که در حال حاضر حدود 170 زندانی عقیدتی در ویتنام نگهداری می‌شوند که یک رکورد در تاریخ اخیر است. پروژه 88 ادعا می کند که اکنون 217 فعال در زندان و 306 نفر دیگر در معرض خطر هستند. Freedom House، در آخرین نظرسنجی خود از حقوق سیاسی در سراسر جهان، رتبه ویتنام را به 19 از 100 کاهش داد که پس از لائوس کمونیست، دومین بدترین رتبه در آسیای جنوب شرقی است.
بیشتر این وخامت ناشی از سیاست‌های سخت‌تر است که پس از آن که نگوین فو ترونگ، دبیرکل حزب در کنگره ملی 2016 برتری یافت - و از زمانی که او برای سومین دوره تقریباً بی‌سابقه‌ای در 13 کنگره ملی در ژانویه به دست آورد، ادامه یافته است. با این حال، سرزنش ترونگ بسیار آسان است، زیرا این نشان می دهد که رویکرد غربی قبل از سال 2016 کارآمد بوده است. البته در سال های قبل از 2016، VCP تعداد کمتری از فعالان و مردم عادی را دستگیر کرد. اما سیاست سخت ترونگ همیشه در حزب وجود داشت. تجارت بیشتر با ایالات متحده و اروپا ظاهرا مانع از کسب شهرت مجدد آنها نشد. و دولت‌های غربی بر وعده‌های اصلاحات هانوی تکیه کرده‌اند، بدون اینکه منتظر بمانند که آیا واقعاً این اتفاق افتاده است یا خیر.
با این حال، دولت بایدن به طور فزاینده ای در حال صحبت در قالب های ایدئولوژیک است. او قبل از به دست گرفتن قدرت گفت که سیاست خارجی او بر پایه دموکراسی خواهد بود. بایدن اخیرا گفت: «دموکراسی تصادفی به وجود نمی آید. ما باید از آن دفاع کنیم، برای آن بجنگیم، تقویتش کنیم، تجدیدش کنیم. علاوه بر این، نشست اخیر دموکراسی او نیز برگزار شد که نظرات متفاوتی از کارشناسان سیاسی دریافت کرد. البته ویتنام به این اجلاس دعوت نشد، اگرچه نمایندگان دولت هایی با قدرت های دموکراتیک کمتر از ستاره ای دعوت شدند. (عراق و جمهوری دموکراتیک کنگو، کسی هست؟)
اما آنچه ویتنام به ما می گوید این است که ایالات متحده رویکردی دو جانبه دارد. کشورهایی مانند ویتنام که به طور کامل یا تا حدی با رقابت واشنگتن با چین موافق هستند، وقتی صحبت از اقتدارگرایی و نقض حقوق بشر به میان می‌آید، آزادانه دور می‌شوند. اما کشورهای طرف دیگر این رقابت، که نزدیک‌تر به پکن دیده می‌شوند، با سیاست‌های داخلی خود به چالش کشیده می‌شوند.
این را هون سن، نخست وزیر کامبوج، این هفته (البته با تاسف فراوان) بیان کرد. دولت او از سال 2017 با ایالات متحده مخالف بود و اخیراً اوضاع تشدید شده است، به طوری که دو افسر ارشد نیروی دریایی کامبوج در ماه گذشته تحریم شدند و ایالات متحده در این ماه تحریم تسلیحاتی پنوم پن را اعمال کرد. البته، ایالات متحده حق دارد به چرخش اقتدارگرایانه کامبوج در سال 2017 و نقض های متعدد حقوق بشر توسط دولت این کشور اشاره کند، که همچنین مقصر است که هر کاری ممکن برای تحریک پارانویای آمریکا به دلیل سوء ظن مبنی بر اینکه به سربازان چینی اجازه می دهد انجام دهد. استقرار زمین کامبوج، دلیل تحریم های اخیر
و با این حال هون سن منطقی است: چرا کامبوج مجازات شده و ویتنام ممتاز است؟ باراک اوباما تحریم تسلیحاتی ایالات متحده علیه ویتنام را در سال 2016 لغو کرد و جو بایدن در این ماه تحریمی را علیه کامبوج اعمال کرد، اما ویتنام مطمئناً دارای یک سیستم سیاسی بسیار اقتدارگراتر است و بدتر از آن حقوق بشر را نقض می کند.
برخی از بدبینان به سرعت ادعاهای مربوط به "جنگ سرد جدید" را رد کردند و به اشتباه استدلال کردند که رقابت ایالات متحده و چین بسیار متفاوت از رقابت ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی است که نمی توان آن را مشابه دانست. آنها فراموش می کنند که جنگ جهانی دوم به دور از کپی کردن جنگ اول است، در حالی که جنگ سرد ما شباهت های زیادی با جنگ اول دارد. و یکی از این موارد مشابه، تصمیم واشنگتن برای نادیده گرفتن اقتدارگرایی و نقض حقوق بشر در صورت انجام توسط متحدان ظاهری خود است.
ارزش ها مهم هستند، اما همیشه نسبت به مسائل ژئوپلیتیک ایالات متحده در درجه دوم اهمیت قرار دارند. اتحاد فوری است، ارزش‌ها بلندپروازانه هستند - و در واقع معنای اجلاس گذشته بایدن برای دموکراسی، نه از دموکرات ها، به تفاوت در تفکر کوتاه مدت و بلند مدت اشاره می کند. آیا دولت ویتنام تجربه وحشتناکی در زمینه حقوق بشر دارد اکنون اگر (هم اکنون) می تواند سنگری در برابر تهاجم چین در اقیانوس هند و آرام باشد؟
این مشکل برای فعالان ویتنامی است. تقریباً همه صداهای طرفدار دموکراسی در ویتنام، اولاً طرفدار آمریکا و دوم، شدیداً ملی گرا هستند که می خواهند دولتشان در هر موضوع قابل توجهی چین را به چالش بکشد. این دو موقعیت نه تنها یک نتیجه، بلکه غیرقابل تشخیص هستند. با این حال، هر چه ویتنام به بخشی جدایی ناپذیر از اهداف استراتژیک آمریکا تبدیل شود، احتمال نادیده گرفتن سرکوب سیاسی در ویتنام توسط واشنگتن بیشتر خواهد شد. اگر ویتنام بخش مهمی از استراتژی هند-اقیانوس آرام آمریکا نبود، تصور اینکه واشنگتن خیلی بیشتر از سرکوب دولتش انتقاد نمی کند دشوار است. یا به عبارت دقیق‌تر، اگر هانوی کلاه خود را به سمت یکی از ابرقدرت‌ها کج کند، آن‌گاه واشنگتن دلیل بیشتری برای اقدام خواهد داشت.
اگر ویتنام به طور کامل در اردوگاه آمریکایی ها یا به طور کامل در اردوگاه چین بود، واشنگتن در موقعیت بسیار قوی تری برای به چالش کشیدن آن برای سوء استفاده هایش قرار می گرفت. با این حال، از آنجایی که هانوی محافظت و بازی کردن دشوار است، واشنگتن نمی تواند ریسک پافشاری بیش از حد بر حقوق بشر و در نتیجه "از دست دادن" هانوی را به پکن بپذیرد. برای هانوی، محافظت در برابر ایالات متحده و چین منطقی بین المللی است و داخلی