در نوامبر 2021، هند درهای خود را برای خرید برق از نپال باز کرد. این مرحله مهمی برای نپال است، زیرا برای اولین بار این کشور هیمالیا انرژی آبی صادر می کند.
نپال 39 مگاوات برق به هند تحت بورس انرژی هند (IEX) صادر خواهد کرد. توافقنامه تجارت برق هند و نپال در سال 2014 در جریان سفر نارندرا مودی نخست وزیر هند به نپال امضا شد. نپال اولین کشور همسایه هند است که در IEX شرکت می کند.
فروش برق به هند نشان دهنده تحقق رویای دیرینه نپال برای صادرات انرژی برق آبی برای رفاه ملی است. این یک چرخش بزرگ برای بخش انرژی نپال است که بیش از نیمی از نیازهای برق خود را از طریق واردات از هند در زمان اوج تقاضا در سال 2019 پوشش داد.
نپال پس از بهره برداری از پروژه برق آبی 456 مگاواتی در تاماکوشی بالا در ژوئیه 2021 به کشوری با مازاد برق تبدیل شده است. بنابراین تولید برق آبی نپال به 1900 مگاوات رسید. این در حالی است که تقاضا در ساعات اوج مصرف تنها حدود 1500 مگاوات است. علاوه بر این، 172 پروژه مجوز تولید دریافت کرده اند و ساخت و ساز با مجموع ظرفیت 4642 مگاوات ادامه دارد. بنابراین، عرضه در سال‌های آینده بیشتر از تقاضای داخلی پیشی خواهد گرفت.
در همین حال، در هند، قیمت زغال سنگ، که بیش از نیمی از تولید انرژی را تشکیل می دهد، افزایش یافته است و اقتصاد به دنبال کاهش رشد همه گیر در حال افزایش است. این امر باعث افزایش تقاضای انرژی در هند شده است.
زمان شروع تجارت برق آبی بین هند و نپال نمی توانست برای هیچ کدام از این کشورها بهتر باشد. به نظر می رسد که این یک هم افزایی طبیعی بین دو کشور ایجاد کرده است. بدون صادرات، نیروی مازاد نپال هدر خواهد رفت.
رهبران نپالی رویای صادرات برق را برای رفاه برای چندین دهه فروخته اند. نپال دارای پتانسیل نظری برای تولید 83 گیگاوات برق آبی است.
منطقه قحطی انرژی است. نپال توسط بازارهای در حال گسترش انرژی از جمله هند، تبت و بنگلادش احاطه شده است. به همین دلیل است که برخی از تحلیلگران آغاز صادرات نپال به هند را منادی تجارت انرژی آینده در منطقه می دانند.
کارشناسان محیط زیست این را گامی مثبت برای نپال و هند می دانند، زیرا می تواند به کاهش انتشار کربن کمک کند. هند تا سال 2070 متعهد به بی طرفی کربن است. بدون جایگزینی زغال سنگ با انرژی های تجدیدپذیر قادر به دستیابی به این هدف نخواهد بود. مقدار برق صادر شده در حال حاضر از نپال ممکن است ناچیز باشد، اما ممکن است در دراز مدت به دو رقمی گیگاوات افزایش یابد.
پتانسیل صادرات انرژی قابل توجه است. با این حال، چندین موضوع شایسته توجه است.
اولاً، زیرساخت فعلی تجارت برق در مقیاس بزرگ را پشتیبانی نمی کند. بنابراین، همزمان با توسعه پروژه‌های انرژی آبی اضافی، نپال نیاز به همکاری با هند برای ساخت یک خط انتقال بین‌المللی دارد که بتواند برق با ولتاژ بالا را حمل کند. چنین سرمایه گذاری هایی مستلزم یک پلت فرم سیاسی باثبات و تجارت پایدار است. بنابراین، نپال و هند باید به توافق‌های بلندمدت با مقادیر و قیمت‌های مشخص اولویت بدهند.
دوم، هند اجازه صادرات انرژی آبی تولید شده توسط تنها دو پروژه را داده است. هر دو پروژه با کمک دهلی نو ساخته شدند. این موضع پوچ و معکوس است. برق تولید شده توسط هر شرکت در نپال در شبکه ملی یکپارچه شده و سپس توزیع می شود. پیام مورد تاکید این است که هند می خواهد سرمایه گذاری چین در بخش برق آبی نپال را محدود کند. نپال و هند در حال مذاکره برای اجازه تجارت انرژی تولید شده توسط شرکت های دیگر هستند.
سوم، نپال در حال حاضر برق را با قیمت متوسط 4.33 روپیه نپال (NRs) (0.036 دلار) در هر کیلووات ساعت به هند می فروشد. اداره برق نپال همان برق را در NRs خریداری می کند. 4.80 (0.040 دلار) در طول باران های موسمی (زمانی که جریان آب در رودخانه ها زیاد است) و NRs. 8.40 در زمستان (زمانی که سطح آب پایین می آید) از تولید کنندگان. چنین تجارتی در بلندمدت امکان پذیر نیست. علاوه بر این، مصرف کنندگان و صنایع نپالی برخی از بالاترین تعرفه های برق را پرداخت می کنند. بنابراین، فروش هند به قیمت ارزان، رقابت پذیری صنایع نپال را محدود می کند و باعث ایجاد نارضایتی می شود.
به همین دلیل کارشناسان خواستار ترویج مصرف داخلی هستند. سرانه مصرف برق نپال 177 کیلووات ساعت در سال 2018 است، در حالی که میانگین مصرف جهانی 3349 کیلووات ساعت است. بخش صنعت از عرضه برق پایدار با سرعت رقابتی سود زیادی خواهد برد. دولت برای تشویق مصرف تعرفه ها را تعدیل می کند.
همچنین تولید برق آبی در صورت استفاده برای تولید کالا و خدمات می تواند به عنوان یک ضریب اقتصادی عمل کند. به ندرت نمونه ای از کشوری وجود دارد که با فروش نیرو (به استثنای سوخت های فسیلی طبیعی) ثروتمند شده باشد، به خصوص زمانی که هزینه های تولید بسیار بالا باشد.
علاوه بر این، نپال باید برای جایگزینی سوخت های فسیلی تلاش کند. سوخت‌های فسیلی (گازوئیل، ال‌پی‌جی و بنزین) یکی از چهار واردات بزرگ هستند که بالغ بر 1.22 میلیارد دلار (12.5 درصد کل واردات) در سال 2020 است. بنابراین، سیاست‌های فعال برای ترویج انتقال از بنزین به برق به نپال کمک می‌کند تا به کیفیت بالاتری دست یابد. زندگی و اجازه دهید تا سال 2040 کربن خنثی شود.
نپال از صادرات برق آبی سود می برد. با این حال، کشور باید یک خط باریک را دنبال کند. این کشور به سرمایه گذاری چین در نیروگاه های آبی نیاز دارد و از آن استقبال می کند. در عین حال برای بازار خود به هند نیاز دارد (حتی صادرات برق به بنگلادش مستلزم توافق هند است). ایجاد تعادل آسان نخواهد بود، اما نویدبخش پاداش های بزرگ است.