نشست فوق العاده دموکراسی بایدن این دیپلمات را ناامید کرد

هنگامی که جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده برای اولین بار در جریان مبارزات انتخاباتی خود وعده برگزاری نشست جهانی دموکراسی را داد، روی کاغذ ایده خوبی به نظر می رسید.

در چند سال گذشته، بسیاری از کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه، در آنچه که بسیاری آن را "رکود دموکراتیک" می نامند گیر کرده اند. اقتدارگرایی پوپولیستی در حال افزایش است. نهادهای دموکراتیک در حال فروپاشی هستند. اگر واشنگتن بتواند یک اجماع جهانی بر روی هنجارها و ارزش‌های اصلی ایجاد کند و وزن خود را پشت سر بگذارد تا پیشرفت جهانی را تحریک کند، کسی معتقد بود که دموکراسی می‌تواند به آرامی از پایین به بالا احیا شود.

در هیچ کجای دنیا این وعده به اندازه جنوب آسیا ممکن به نظر نمی رسید.

در سال‌های اخیر، این منطقه - محل زندگی بیش از یک میلیارد نفر - نیز در رنج عقب‌نشینی دموکراتیک و اکثریت‌گرایی بوده است. اما جامعه مدنی و سیاست نیز شروع به مبارزه کرده اند.

در هند، سازمان های کشاورزان، دولت نخست وزیر نارندرا مودی را مجبور کرده اند تا سه قانون بحث برانگیز کشاورزی را که بدون بحث در پارلمان ارائه شده اند، لغو کند. در میانمار، اعتراضات بی امان، حکومت نظامی حاکم را از زمانی که در اوایل سال جاری در یک کودتای غافلگیرکننده قدرت را به دست گرفت، سرپا نگه داشته است. و حتی با پایان یافتن اجلاس دموکراسی بایدن در آخر هفته، سیاستمداران اقلیت های قومی و مذهبی در سریلانکا گرد هم آمدند تا خواستار تمرکززدایی بیشتر قدرت و حمایت جامعه بین المللی شوند.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

سال‌هاست که گروه‌های جامعه مدنی در جنوب آسیا به روشی مشابه برای دموکراسی باثبات‌تر تلاش می‌کنند. اجلاس سران دموکراسی می تواند یک بستر عالی برای دولت بایدن برای تعامل با آنها باشد. این مجمع همچنین می‌تواند جامعه بین‌المللی را قادر سازد تا صدای آنها را بشنوند و دولت‌های خود را پاسخگو بدانند.

با این حال، حتی قبل از اجلاس سران، توجه به موضوعات دیگری معطوف شد.

برای شروع، دولت بایدن برخی از بازیگران کلیدی این نشست را از دست داد و تنها از هند، پاکستان، نپال و مالدیو آسیای جنوبی دعوت کرد. واشنگتن هیچ شفافیتی در نحوه انتخاب مدعوین خود ارائه نکرده است. بخشی از مشکل این بود که کاخ سفید هدف خود را برای محدود کردن چین به منظور مبارزه برای دموکراسی پنهان کرده بود.

نتیجه سردرگمی استراتژیک بود.

هند به این دلیل این کاهش را انجام داد که یک شریک تقریباً ضروری در جنگ علیه چین است. نپال و مالدیو نیز از نظر استراتژیک همتراز با چین بودند، اولی در هیمالیا و دومی در اقیانوس هند. پاکستان سال ها است که به طور پیوسته به سمت پکن حرکت می کند، اما نقش آن در افغانستان به رهبری طالبان همچنان آن را برای منافع امنیتی واشنگتن ضروری می کند.

با این حال، از آنجایی که آمریکا در گزینش پذیری خود بسیار مبهم است، اهداف ژئوپلیتیک خود را در جنوب آسیا به خطر می اندازد.

طبیعتاً برخی از کشورهای منطقه این دعوت را مهر تأییدی بر اهمیت خود می دانستند، در حالی که برخی از کشورهایی که نادیده گرفته شدند سعی کردند این اجلاس را کم اهمیت جلوه دهند. به ویژه بنگلادش به شدت عصبانی بود. عبدالمومن، وزیر امور خارجه بنگلادش، در اظهاراتی تند پیش از این اجلاس گفت که ایالات متحده قبل از اینکه امیدوار باشد کشورش دفعه بعد دعوت شود، فقط از دموکراسی های "ضعیف" دعوت کرده است.

این استثناها از نظر ژئوپلیتیکی مهم تر از آن چیزی هستند که به نظر می رسند. اخیراً بنگلادش، بوتان و سریلانکا تحت قدرت فزاینده شرور چین در منطقه خفه شده اند. در اوایل سال جاری، پکن به بنگلادش هشدار داد که به گروه چهارگانه نپیوندد. مومن بلافاصله پاسخ داد و گفت که بنگلادش "تصمیم می گیرد [its own] سیاست خارجی."

بوتان در حال مبارزه با مناقشه مرزی با چین است، در حالی که سریلانکا به عنوان بخشی از پروژه های زیرساختی مختلف پکن در دام بدهی گرفتار شده است. به عنوان نشانه ای از اینکه فشار چین در حال حاضر در سریلانکا چقدر عمیق است، کلمبو مجبور شد میلیون ها دلار را برای پرداخت هزینه ذخایر رد شده از کودهای چینی در ماه گذشته پس از ارسال مجدد آنها به دلیل آلودگی بپردازد.

ایالات متحده با در آغوش گرفتن برخی کشورها و کنار گذاشتن برخی دیگر به دلایل غیرقابل توضیح، امکان اتحاد جنوب آسیا - حداقل از نظر ایدئولوژیک - علیه پکن را از دست داده است.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

بسیاری از کشورهای جنوب آسیا از مدت ها پیش به روابط عمیق تر با کشورهایی امیدوار بودند که به موازنه نفوذ پکن کمک کند. بی اعتنایی واشنگتن مطمئناً باعث ایجاد شکاف و نارضایتی خواهد شد. و با نزدیک شدن دهلی نو به واشنگتن، هند باید بخشی از این رنجش را تحمل کند، به ویژه در میان کسانی که اکنون به عنوان طرد شده از دایره آمریکایی دیده می شوند.

هدف اصیل بایدن برای ترویج دموکراسی و ایجاد اجماع ایدئولوژیک علیه چین می‌توانست بهتر از طریق یک نشست فراگیرتر، تعامل بیشتر با جامعه مدنی و ایجاد انگیزه برای دستیابی به اهداف خاص محقق شود. در بخش اول، اجلاس سران دموکراسی نتوانست هیچ یک از اینها را در جنوب آسیا انجام دهد.