نرخ زاد و ولد در استرالیا به کمترین میزان خود رسیده است - The Diplomat

اقیانوسیه | جامعه | اقیانوسیه

اداره آمار استرالیا (ABS) هفته گذشته داده های جدیدی را منتشر کرد نشان داد نرخ زاد و ولد در استرالیا به پایین ترین سطح خود رسیده است 1.58 تولد به ازای هر زن، بسیار کمتر از نرخ جایگزینی 2.1 فرزند. با توجه به اینکه این ارقام مربوط به سال 2020 است، سخت است که همه گیری را برای این کاهش مقصر بدانیم. اکثر نوزادان متولد شده در سال گذشته قبل از ورود کروناویروس به استرالیا در اواخر ژانویه 2020 باردار می شوند. تأثیر این بیماری همه گیر بر نرخ تولد در ارقام سال آینده نشان داده خواهد شد.

ظاهرا اتفاق دیگری در حال رخ دادن است. مانند بسیاری از کشورهای غربی، نرخ تولد در استرالیا از دهه 1960 کاهش یافته است. در آغاز این دهه، نرخ تولد به طور متوسط ​​3.55 فرزند برای هر زن بود. طی چهار دهه بعد، این تعداد به 1.74 کودک کاهش یافت. در اوایل قرن یک رونق کوتاه نوزادی وجود داشت که باعث افزایش نرخ زاد و ولد به بیش از 2 کودک در سال 2008 شد تا اینکه به رکورد پایین فعلی خود بازگردد.

روندهای اجتماعی اصلی که منجر به این پدیده شده است، افزایش مثبت تحصیل زنان و مشارکت نیروی کار و همچنین کاهش نفوذ دین است. وقتی به زنان حق انتخاب داده می شود که بدن خود را انتخاب کنند و اینکه چگونه می خواهند زندگی کنند، فرزندان کمتری را انتخاب می کنند. و با این حال یک شاخص چشمگیر دیگر وجود دارد که ثابت می کند قوی است موثر: بیش از اندازه هزینه مسکن، به ویژه در سیدنی و ملبورن، مانع تنظیم خانواده می شود.

دولت ها (چه در سطح فدرال و چه در سطح ایالتی) سیاست های خود را بر این موضوع متمرکز کرده اند محافظ جهش شدید در ارزش دارایی‌های متعلق به نسل پیر پیر. افزایش قیمت مسکن در طول همه گیری ادامه داشت با اينكه هیچ تقاضای اضافی از سوی مهاجران در کشور وجود ندارد. این تصور را از بین می برد که مهاجرت عامل اصلی افزایش هزینه های مسکن است. این بازار در واقع توسط افرادی اداره نمی شود که می خواهند خانه ای برای زندگی در آن داشته باشند، بلکه توسط کسانی اداره می شود که به عنوان سرمایه گذاری خانه می خرند.

با کمال تعجب، مالکیت خانه از سنگ بنای سیاست اجتماعی دولت به تجمل تبدیل شده است از قصد دور از دسترس نسل های جوان قرار می گیرد. خانه‌ها دیگر خانه نیستند، بلکه دارایی‌ها هستند، اسباب بازی‌های مالی افراد قدیمی و ثروتمند، نه ستون مرکزی ثبات اجتماعی کشور، امنیت اصلی تقریباً همه افراد دیگر. شاخص های مثبت از منطقه ای مشتق شده اند که جامعه استرالیا می تواند به راحتی از آن تداوم یابد.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

اگرچه دولت ها منافع شخصی دارند، اما آشکارا درک کاملی از منافع خود ندارند. در عوض، سیاست‌های آن‌ها را می‌توان بر اساس منافع شخصی کسانی که تصمیم‌گیری می‌کنند هدایت کرد. بی توجهی به منافع اجتماعی گسترده تر یا در واقع ارتقای کلی توانمندی های ملی است. مشترک. تجزیه و تحلیل توسط شرکت پخش استرالیا (ABC) از سال 2017 یافت که 226 سیاستمدار در دو اتاق پارلمان فدرال در آن زمان دارای 525 ملک بودند. برای این افراد هیچ انگیزه ای برای یافتن مکانیسم هایی برای مسکن ارزان تر وجود ندارد.

اگرچه کاهش نرخ زاد و ولد یک مشکل با نسبت وابستگی بالاتر است - تعداد کسانی که کار می کنند و کسانی که کار نمی کنند - استرالیا در سال های اخیر با یک برنامه مهاجرت سخاوتمندانه این معضل را دور زده است. از دهه 1980 به بعد این کشور آغاز شد استقبال کردن فقط کمتر از 100000 در سال، که از سال 2005 به طور متوسط ​​به 200000 شتاب می‌گیرد زیرا استرالیا با اهداف ملی خود جاه‌طلبی بیشتری پیدا کرده است.

با این حال، بیماری همه گیر نه تنها ترمزی بر این اعداد ایجاد نکرد، بلکه آنها را در آنها انداخت معکوساین کشور در دو سال گذشته نزدیک به 100000 مهاجر را از دست داده است که اولین مهاجر را در استرالیا ایجاد کرده است. کاهش می یابد در جمعیت از سال 1946. بسیاری از این افراد با یکی از چندین ویزای موقت استرالیا - که مسیر گیج کننده ای را برای اقامت دائم ایجاد می کند - در کشور بوده اند و در صورت مواجهه با اقدامات احتیاطی سختگیرانه همه گیر، که اغلب کارساز است، خود را بدون شبکه ایمنی می بینند. غیر ممکن

که در مشتاق روشی که استرالیا مرزهای خود را بسته است - چه خارجی و چه داخلی - تنش و پیچیدگی روانشناسی ملی استرالیا را نشان می دهد. این کشور در چهار دهه گذشته به روی جهان باز شده است و در نتیجه به ثروت فراوان، شکوفایی فرهنگی و قابلیت‌های بهبود یافته دست یافته است، اما انزواگرایی ترسو در زیر سطح پنهان است و ممکن است در مواقع استرس دوباره ظاهر شود.

نگرانی برای استرالیا ترکیبی از این انزواگرایی تجدید شده و ناتوانی جوانان در برنامه ریزی موثر زندگی خود به دلیل هزینه مسکن است که شروع دوره افول ملی است. فقدان اعتماد فردی می تواند به فقدان اعتماد ملی تشدید شود، آنچه را که ملت معتقد است محدود می کند و باعث می شود کشور کمتر بتواند در مورد پویایی های تغییر قدرت در منطقه خود مذاکره کند.

دولت ها باید تلاش کنند من میفهمم چگونه هر یک از اجزای خط مشی آنها تلاقی می کند و روندهای اجتماعی نوظهور را ایجاد می کند. دولت موظف است شرایطی را فراهم کند که مردم بتوانند خانواده هایی را بسازند که آینده کشور را شکل می دهند. کاهش نرخ زاد و ولد در استرالیا نشان می دهد که در حال حاضر در تامین این امنیت ناتوان است.