در اوایل سال 2021، ویشما ساندامالی، دانشجوی 33 ساله سریلانکایی در حالی که در یک بازداشتگاه ژاپنی بود جان باخت. ساندامالی که در سال 2017 به ژاپن آمد، به دنبال محافظت در برابر خشونت خانگی بود و تنها به دلیل تاخیر در ویزای دانشجویی خود دستگیر و زندانی شد.
هنگامی که در اداره خدمات مهاجرت منطقه ای ناگویا بود، یک وضعیت استرس زا معده باعث از دست دادن 44 پوند او شد. بر اساس گزارش های کاهش وزن، سندمالی قبل از مرگش خون استفراغ می کرد.
پایان غم انگیز آن اجتناب ناپذیر نبود. متخصصان پزشکی برای کاهش استرس توصیه کرده اند که او موقتاً مرخص شود. اما مقامات مهاجرت این درخواست ها را نادیده گرفتند و مراقبت های پزشکی او را رد کردند.
در پاسخ، تعداد کمی از ژاپنی ها به خیابان های توکیو و اوزاکا آمدند تا علیه رفتار او تظاهرات کنند و طوماری که توسط حدود 93000 نفر امضا شد، خواستار شفافیت در مورد شرایطی شد که منجر به مرگ او شد. فیلم‌های اخیر به وضوح زوال جسمانی سندمالی و عدم مراجعه مقامات به درمان را نشان می‌دهد، حتی زمانی که او پاسخی نداد.
رویکردهای جنایی به مدیریت مهاجرت از منظر حقوق بشر فاجعه آمیز است. اما به‌ویژه در ژاپن، جرم‌انگاری پناهجویان و انگ انگ زدن به مهاجرت نیز به یک بحران وجودی شامل جمعیت به سرعت در حال پیر شدن، کاهش باروری و کاهش اقتصاد کمک می‌کند.
مشکل پناهندگی در ژاپن
از پایان جنگ جهانی دوم، زمانی که ژاپن از یک امپراتوری چند قومیتی به یک دولت-ملت با جمعیتی ظاهراً همگن تبدیل شد، خارجی‌ها در معرض رژیم‌های انضباطی آزار و اذیت، تبعید و زندان قرار گرفتند.
به عنوان مثال، در دهه های 1950 و 1960، پلیس ژاپن به کره ای های طولانی مدت ساکن ژاپن که در آن زمان به 650000 نفر می رسید، حمله کرد. توکیو کره ای ها را غیرقابل هضم نامید. مدارس قومی کره ای به زور بسته شده اند، مردان و زنان کره ای مورد آزار و اذیت و اقدامات جستجو قرار گرفته اند و دولت خانواده های کره ای را مجبور کرده است که خود را به کره شمالی اخراج کنند. بسیاری از کسانی که به کره شمالی کیم ایل سونگ رفتند دیگر خبری از آنها نشد.
مرگ سندمالی، توسط هجدهمین خارجی که از سال 2007 در یک بازداشتگاه مهاجرت ژاپن جان باخت، ادامه دهنده الگوی تاریخی غفلت بدخواهانه نهادینه شده از خارجیان ناخواسته است. سیاست‌های مهاجرتی توکیو اکنون با بازداشت طولانی مدت پناهجویان (در بسیاری از موارد بیش از یک سال) و سطوح بسیار پایین پناهندگی (0.4 درصد درخواست‌ها در سال 2019) مشخص می‌شود.
در سال 2019، ژاپن بیش از 125 میلیون دلار به کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، آژانس حفاظت از پناهندگان سازمان ملل متحد کمک کرد و این کشور را به یکی از پنج کمک کننده برتر جهان تبدیل کرد. اما ماهیت بشردوستانه دسته چک با این واقعیت که ژاپن به ندرت درخواست پناهندگی می پذیرد، در تضاد است.
در سال 2017، 19000 نفر به ژاپن پناهنده شدند و از آزار و اذیت، درگیری و قحطی در مکان هایی مانند میانمار، سوریه و سریلانکا فرار کردند. با این حال، توکیو تنها به 20 متقاضی وضعیت پناهندگی اعطا کرده است. به نظر می رسد مردم ژاپن به شدت از رویکرد سختگیرانه در قبال پناهندگان حمایت می کنند، به طوری که تنها 18 درصد از پاسخ دهندگان مهاجر و پناهنده موافق هستند که پناهندگان می توانند با موفقیت در کشور خود ادغام شوند.
به طور خلاصه، ژاپن یکی از متخاصم ترین کشورهای پناهجو در جهان است. و این با وجود بحران جمعیتی است که در حال حاضر بر واقعیت های اجتماعی و اقتصادی کشور تأثیر می گذارد.
بمب ساعتی جمعیتی ژاپن
ژاپن در حال تجربه یک بحران است. جمعیت آن با میانگین سنی 48.4 سال مسن ترین جمعیت جهان است. در فروشگاه های سراسر کشور، پوشک بزرگسالان در حال حاضر 2.5 برابر فروش پوشک بچه بیشتر است.
همچنین این کشور با جمعیتی بالغ بر 127 میلیون نفر در حال کاهش است که انتظار می رود تا سال 2065 بیش از یک چهارم کاهش یابد.
این تغییرات جمعیتی پیامدهای اجتماعی و اقتصادی چشمگیری خواهد داشت. کمتر ژاپنی قادر و مایل به کار خواهد بود. کسانی که به کار خود ادامه می‌دهند احتمالاً مسن‌تر، بازدهی کمتری دارند و به مشاغلی که در غیر این صورت ممکن است به کارگران جوان‌تر داده شود، سخت پایبند هستند.
پیری جمعیت نیز به معنای درصد بالاتری از جامعه بسته به مراقبت از سالمندان است. پرستاران تخصصی سالمندان گران هستند. ژاپن در حال حاضر برای خدمت به بخش کشاورزی، تولید و مراقبت خود به کارگران مهاجر وابسته است، مشاغلی که برای جوانان ژاپنی جذابیتی ندارد. با افزایش نیاز به مراقبت های بهداشتی، تقاضا برای مراقبین، تکنسین های پزشکی و پرستاران کم و نیمه ماهر نیز افزایش می یابد. به ناچار تقاضا برای کارگران ناخواسته باید با افزایش بار کاری مهاجران برآورده شود.
بنابراین، ژاپن تا چه زمانی می تواند ارائه راه حلی برای بحران جمعیتی خود را به تاخیر بیندازد؟
البته، به نظر می رسد توکیو هنوز آماده توسل به کارگران مهاجر در سطح مورد نیاز برای تغییر زندگی ژاپنی های مسن نیست. سیاستمداران به دنبال جایگزین هایی هستند که شامل تشویق زنان برای ورود بیشتر به نیروی کار می شود. این امکان وجود دارد که زنان بیشتری که در مشاغل مردانه کار می کنند، درآمدهای مالیاتی را افزایش داده و رشد اقتصادی را افزایش دهند. اما این امکان نیز وجود دارد که زنان بیشتری در نقش متخصص تغذیه به کاهش نرخ زاد و ولد و رکود اقتصادی درازمدت کشور کمک کنند.
راه حل ممکن دیگر، معرفی کارگران رباتیک برای انجام مراقبت های اولیه از بیماران سالمند است. اما در حالی که تحقیقات اولیه نشان می دهد که ربات ها می توانند تا حدودی احساس تنهایی را در افراد مسن کاهش دهند، آنها قرار نیست جایگزین افرادی شوند که از آنها مراقبت می کنند، افرادی که قادر به انجام تعدادی از وظایف مراقبتی مهم به غیر از سرگرمی های اساسی هستند.
که ما را در یک دایره کامل می برد. بدون تغییرات واضح در سطح سیاست، جامعه فوق پیر ژاپن احتمالاً به رکود اقتصادی و انقباض جمعیتی خود ادامه خواهد داد. باید دید که این چه معنایی برای آینده کشور دارد، اما کارشناسان هشدار می دهند که یک بمب ساعتی در حال شمارش معکوس برای سقوط مالی است.
چگونگی تأثیر این تغییرات جمعیتی بر امنیت ملی نیز مشخص نیست، زیرا برخی پیش‌بینی می‌کنند که «رنسانس امنیتی» شامل ارتش قوی‌تر و توانمندتر می‌شود. برخی دیگر خاطرنشان می کنند که کاهش و پیری جمعیت به طور اجتناب ناپذیری استراتژی های امنیتی را تغییر می دهد. توکیو از سال 2014 هر ساله اهداف استخدام نظامی خود را از دست داده است.
تناقضات زمانی آشکار می شود که، برای مثال، توکیو اقداماتی را برای جذب کارگران جوان، کم مهارت و نیمه ماهر در بخش های کشاورزی، ساخت و ساز و هتلداری در مناطق روستایی ژاپن اعلام می کند. در عین حال، مردان و زنانی مانند ویشما سندمالی در مقایسه با افرادی که سعی در فرار از یک رابطه خشونت آمیز دارند، برای مجرمان تحت درمان مناسب تر هستند.
دوباره هرگز؟
در نهایت، تصمیمات سیاستی آینده نیاز به تشویق تغییر در نگرش عمومی نسبت به مهاجرت دارند. خواه آنها دانشجویان خارجی، کارگران مهاجر کم مهارت و یا پناهجو باشند، بازداشت طولانی مدت اتباع خارجی که با اخراج مواجه هستند نباید قابل قبول باشد.
در 5 دسامبر، روزی که تولد ساندامالی بود، عزاداران در معبد میوتسوجی در استان آیچی جمع شدند تا زندگی او را جشن بگیرند. خواهرش پورنیما در حالی که جسد ساندامالی را در دست دارد، گلایه می کند: «اگر او زنده بود، امروز روز خوش و خوشی بود. ای کاش هرگز چنین چیزی تکرار نمی شد."
حقوق بشر مهاجران باید محافظت شود و مرگ مهاجران تحت مراقبت دولتی نباید امری عادی تلقی شود. اما از آنجایی که احتمالاً درخواست‌های پناهندگی با خروج از همه‌گیری افزایش می‌یابد، و هیچ تغییر عمده‌ای در افق سیاست پناهندگان ژاپن وجود ندارد، هیچ تضمینی وجود ندارد که مرگ سندامالی آخرین مرگ در بازداشت باشد.
[ad_2]
مقالات مشابه
- اعضای خواستار اقدام بر تاخیر نظامی تجاوز جنسی پیشنهادات
- سقف نجات: Ducklings رفتن از گیر در کتابخانه به شنا کردن در استخر
- Developing The Page Rank Algorithm In Social Network Analysis For Cross-docking Location Problem
- اشتباه شماره 1 اسباب بازی، به علاوه 7 بیشتر درس
- فراموش نکنید گلوله قطار رویا: فکر می کنم تانک
- بازوبند شنا کودک
- دانلود فیلم و سریال جدید
- خرید لوله فلکسی
- شرکت صادرات و واردات کالاهای مختلف از جمله کاشی و سرامیک و ارائه دهنده خدمات ترانزیت و بارگیری دریایی و ریلی و ترخیص کالا برای کشورهای مختلف از جمله روسیه و کشورهای حوزه cis و سایر نقاط جهان - بازرگانی علی قانعی
- آموزش برنامه نویسی پایتون کاربردی