سیاست زبان و آموزش در آسیای جنوب شرقی - The Diplomat

در سال‌های اخیر، علاقه‌ای دوباره به نقش و جایگاه زبان در دنیای به هم پیوسته ما افزایش یافته است. زبان نیرویی است که افراد را متحد می کند و امکان همکاری از سطح بین فردی تا بین المللی را فراهم می کند.

آسیای جنوب شرقی منطقه ای با تنوع زبانی باورنکردنی است 1200 زبان 655 میلیون نفر در این منطقه بزرگ، جغرافیایی و فرهنگی متنوع صحبت می کنند. این ترکیبی از بسیاری از گروه های زبانی مختلف است که زبان های آسیای جنوب شرقی را به یک رشته تحصیلی غنی تبدیل می کند.

وضعیت این زبان ها به شدت به نحوه برخورد کشورهای مختلف از نظر حمایت سیاسی و آموزشی بستگی دارد. برای درک آینده سیاست زبان در منطقه، مهم است که در نظر بگیریم که نیروهای تاریخی چگونه آن را شکل داده اند.

مسئله زبان از همان ابتدا با مفهوم دولت-ملت مدرن پیوندی ناگسستنی دارد. به استثنای تایلند، تمام آسیای جنوب شرقی تحت حاکمیت قدرت های استعماری غربی تقسیم شده است. فقط در اواسط قرن بیستم، بین سالهای 1945 و 1957که این سرزمین ها به عنوان دولت های مستقل استقلال پیدا کنند.

زبان یک جزء حیاتی در کار ملت سازی بود - برای اکثر کشورهای آسیای جنوب شرقی، استعمار شامل گرد هم آوردن بسیاری از گروه های قومی مختلف بود که به زبان های مختلف صحبت می کردند و زبان استعمارگر به عنوان lingua franca عمل می کرد. زبان استعماری همچنین به عنوان زبان حکومت و ابزار اصلی یادگیری عمل می کند.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

پس از کسب استقلال، اکثر کشورها استفاده از این زبان ها را رد کردند و در عوض حداقل یک زبان محلی غالب را به عنوان یک زبان ملی به رسمیت رساندند. در ویتنام، به عنوان مثال. کمتر از 1 درصد در حال حاضر از مردم فرانسه صحبت می کنند.

اهمیت زبان‌ها در آسیای جنوب شرقی در ملت‌سازی مبتنی بر نیاز دولت پسااستعماری برای ایجاد هویت فرهنگی منسجم متفاوت از هویت استعمارگر سابق خود است.

محقق بندیکت اندرسون به بهترین وجه ماهیت ملت را به عنوان یک مفهوم درک می کند و آن را به عنوان یک "جامعه خیالی" فرموله می کند - موجودی که از نظر اجتماعی توسط افرادی ساخته می شود که به عنوان بخشی از گروه بزرگ تری از مردم تلقی می شوند. که نمی دانند، اما دارای قرابت فرهنگی و تاریخی مشترک با.

با توجه به اینکه زبان یک نشانگر اصلی هویت فرهنگی است، اکثر کشورهای جوان آسیای جنوب شرقی معتقدند که استفاده مداوم از زبان استعماری برای پروژه هویت ملی بی‌اعتماد است. اما جایگزینی آنها با زبان های جنوب شرقی آسیا فرآیند پیچیده ای بود. برای کسانی که دارای اکثریت قومی واضح هستند، مانند کامبوج و ویتنام، این روند ممکن است ساده تر باشد، اما برای سایر کشورها مشکل انتخاب زبان به نقطه تنش تبدیل شده است. با آغاز هزاره، همه این کشورها نیز شروع به مبارزه با محبوبیت فزاینده انگلیسی در امور جهانی خواهند کرد.

انگلیسی ها قبلاً در قرن نوزدهم به عنوان یک زبان جهانی شروع به تحکیم کرده بودند که به شدت تحت تأثیر انقلاب صنعتی در بریتانیا و گسترش امپراتوری دریایی آن بود. موقعیت او به عنوان یک هژمون زبانی با رونق سیاسی، اقتصادی و فناوری ایالات متحده پس از جنگ جهانی دوم تقویت شد، که به این معنی بود که در قرن بیست و یکم، بسیاری از جهان به درجات مختلف این زبان را پذیرفته بودند.

در دهه های اخیر، زبان انگلیسی به نقطه همگرایی سیاست های زبانی تبدیل شده است. به دلیل عوامل تاریخی قدمتی طولانی در منطقه دارد استعمار، تجارت بین المللی و مذهب. اما نقش و جایگاه انگلیسی ها در میان کشورهای جنوب شرقی آسیا تفاوت قابل توجهی دارد.

محققان کشورها را از نظر ارتباط آنها با زبان به دو دسته "دایره بیرونی" یا "حلقه در حال گسترش" دسته بندی کرده اند. مدل سه دایره زبان انگلیسی جهانی، که توسط براج کاچرو زبان شناس برجسته هندی پیشنهاد شده است.

در دایره بیرونی، انگلیسی به عنوان زبان دوم در نظر گرفته می شود و اغلب دارای وضعیت زبان رسمی است. این برخلاف کشورهای "دایره داخلی" است که در آن انگلیسی زبان اول در نظر گرفته می شود، مانند ایالات متحده یا بریتانیا.

در مورد کشورهای با گسترش دایره، انگلیسی هیچ پشتوانه تاریخی نداشت و به همین دلیل یک زبان خارجی محسوب می شود. این بدان معناست که زبان انگلیسی در نهادها و زندگی ملت نقش بسزایی نداشته و تا حد زیادی به کلاس درس و دیپلماسی خارجی مربوط می شود.

چهار کشور در آسیای جنوب شرقی وجود دارند که بخشی از دایره بیرونی محسوب می شوند. سنگاپور، مالزی و برونئی مستعمرات یا تحت الحمایه سابق بریتانیا هستند، در حالی که فیلیپین مستعمره ایالات متحده بود. به این ترتیب، انگلیسی از لحاظ تاریخی نقش مهمی در مؤسسات آنها ایفا کرده است. این امر به آموزش نیز گسترش می یابد، زیرا اداره استعماری به توسعه یک طبقه بالای محلی تحصیل کرده با تسلط به زبان بستگی دارد.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

انگلیسی همچنان نقش اداری عمده ای را در این کشورها ایفا می کند. فیلیپین و برونئی از انگلیسی به عنوان یک کیفیت رسمی همراه با زبان های ملی مربوطه خود فیلیپینی و مالایی استفاده می کنند، در حالی که در سنگاپور به همراه مالایی، چینی و تامیل دارای وضعیت رسمی است. در مالزی، نقش زبان انگلیسی به تدریج به نفع باهاسا ملایو کاهش می یابد، اگرچه از دهه 1990 به دلیل نیازهای عملگرایانه جهانی شدن دوباره احیا شده است.

بقیه آسیای جنوب شرقی در "دایره در حال گسترش" قرار دارد، جایی که انگلیسی تا زمان ظهور جهانی شدن نقش محدودی داشته است. این کشورها عبارتند از کامبوج، اندونزی، لائوس، میانمار، تایلند و ویتنام. اگرچه میانمار مستعمره سابق بریتانیا بود، اما زبان انگلیسی در آن کشور در طول دهه‌ها انزوا ضعیف شده است، که طی آن در محیط‌های آموزشی و سازمانی از برمه‌ای آواره شده است.

مدتی به دلیل اتحاد این کشور با ایالات متحده در دوران جنگ سرد، انگلیسی ها در ویتنام جنوبی موضع قوی تری گرفتند. با این حال، قدرت او به طور قابل توجهی پس از خروج نیروهای آمریکایی تضعیف شد که منجر به اتحاد کشور شد.

توسعه سریع سیاست زبان خارجی ویتنام یک مطالعه گویا از این مورد است. در دوران جنگ سرد، نفوذ و اهمیت آنها به عوامل سیاسی و ایدئولوژیک بستگی داشت، با تشویق روسی و چینی در شمال کمونیستی، در حالی که فرانسوی و انگلیسی در جنوب تأثیرگذار باقی ماندند.

پیروزی نهایی شمال به دلیل سیاست‌هایی که با هدف حذف کامل آن‌ها از برنامه‌های آموزشی و استفاده رسمی صورت می‌گیرد، به شدت از نفوذ شمال کاسته است. روسیه و چین نیز در پایان جای پای خود را از دست خواهند داد، دومی به دلیل فروپاشی روابط دیپلماتیک و اولی در نتیجه فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991.

در خارج از ویتنام و بلوک کمونیستی، انگلیسی قبلاً خود را به عنوان یک زبان جهانی تثبیت کرده است و در زمینه های عمده مانند تجارت، دیپلماسی و دانشگاه مورد استفاده قرار گرفته است. با کاهش دامنه نفوذ زبان روسی، این خلأ باعث شد که انگلیسی با توجه به تقاضای بازار، آن را پر کند.

در حالی که انگلیسی، فرانسوی، روسی و چینی زبان‌های خارجی اصلی هستند که در مدارس تدریس می‌شوند، انگلیسی در سیاست‌های عمومی با دولت جاه‌طلب مهم‌ترین و بیشترین توجه است. پروژه 2020. این سیاست با هدف افزایش مهارت زبان انگلیسی فارغ التحصیلان دانشگاهی انجام شد، اما به دلیل رویکردهای آموزشی ناکارآمد، کمبود مواد مناسب و کمبود معلمان شایسته با موانع متعددی مواجه شد. با این حال، انگلیسی یک هدف اصلی در سیاست آموزشی ویتنام باقی خواهد ماند.

مسیر توسعه زبان انگلیسی در ویتنام بی نظیر نیست. با ظهور جهانی شدن، با تبدیل شدن زبان انگلیسی به زبان بین المللی، دولت های آسیای جنوب شرقی به طور فزاینده ای به زبان انگلیسی اهمیت می دهند و پیش بینی می شود که مرز بین دنیای بیرونی و جهان در حال گسترش همچنان محو شود زیرا این زبان بیشتر و بیشتر می شود. بیشتر قسمت ها از زندگی مردم و تماس نزدیکتر با زبان های دیگر در آسیای جنوب شرقی. در تمام کشورهایی که "دایره در حال گسترش" دارند، انگلیسی اولین زبان خارجی است که در مدارس تدریس می شود.

همانطور که قبلا ذکر شد، بیش از 1200 زبان در آسیای جنوب شرقی وجود دارد. اندونزی به تنهایی بیش از نیمی از کل را تشکیل می دهد و بیش از 800 زبان در این کشور صحبت می شود. پس از آن فیلیپین با 187 زبان و مالزی با 137 زبان قرار دارند.

با این حال، تنوع زبان‌ها در آسیای جنوب شرقی به دلیل محرومیت از گفتمان در مورد سیاست زبان، مدت‌ها در معرض خطر بوده است، زیرا دولت‌ها بر ترویج زبان‌های ملی و انگلیسی تمرکز می‌کنند. طرح های آموزش چند زبانه یا زبان اول در اکثر این کشورها اغلب در دست سازمان های غیردولتی و سازمان های غیردولتی است.

این وضعیت بر آموزش و پرورش تأثیر منفی گذاشته است. استفاده از این زبان ها در آموزش، زبان آموزان اولیه را که به زبان اصلی متفاوت و محلی صحبت می کنند، در مضیقه قرار می دهد، که منجر به کاهش سطح سواد و مهارت در سایر زمینه ها می شود، که بیشتر بر آموزش آنها در مراحل بعدی تأثیر می گذارد.

با این حال، در سال های اخیر، علاقه مجددی به حمایت از زبان های محلی در جنوب شرقی آسیا در آموزش دیده شده است. یونسکو خاطرنشان کرد حرکت به سمت آموزش چند زبانه در دو دهه گذشته، به ویژه در کامبوج، فیلیپین، تایلند، تیمور شرقی و ویتنام.

با این حال، سایر محققان به عدم تطابق بین اهداف و شیوه های سیاسی در تایلند و ویتنام اشاره می کنند، جایی که پشتیبانی و اجرا هنوز بر زبان های ملی مربوطه در همه سطوح تأکید می کند.

تاکنون، سیاست فیلیپین در مورد آموزش چند زبانه بر اساس زبان مادری (MTB-MLE) معیار این نوع ابتکار در منطقه بوده است. کامبوج همچنین ابتکارات خود را برای برجسته کردن نقش زبان های محلی از طریق برنامه اقدام ملی خود برای آموزش چند زبانه (MANEP) که در سال 2015 اجرا شد، آغاز کرده است.

سیاست MTB-MLE فیلیپین اولین ابتکار هماهنگ دولتی برای ترویج زبان های محلی در آموزش در منطقه است. این سیستم در سال 2012 پس از شناسایی یک سری پروژه های آزمایشی به عنوان موفقیت آمیز راه اندازی شد.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

فیلیپین مجمع الجزایری با مناطقی است که زبان های اصلی مختلف بر آن تسلط دارند. سیستم MTB-MLE از توسعه منابع آموزشی به 19 زبان اصلی منطقه ای پشتیبانی می کند.

اما اجرای این سیستم به دلیل کمبود بودجه و کیفیت مطالب آموزشی با چالش هایی مواجه خواهد شد. حامیان نظام نیز از اعدام انتقاد می کند از سیاست، زیرا به طور قابل توجهی دامنه اولیه پروژه را کاهش می دهد.

در حال حاضر، پشتیبانی از زبان های بومی در آسیای جنوب شرقی هنوز با چالش های زیادی مواجه است. ملی‌گرایی و جهانی‌شدن همچنان نیروهای محرکه اصلی در سیاست زبانی در میان کشورهای جنوب شرقی آسیا هستند. نقش زبان انگلیسی احتمالاً برجسته‌تر می‌شود زیرا عوامل اقتصادی نیاز به نیروی کاری را ایجاد می‌کنند که می‌تواند در دنیایی که به طور فزاینده‌ای به هم مرتبط است حرکت کند.

از آنجایی که این موضوع در دانشگاه و دیپلماسی مورد توجه فزاینده ای قرار می گیرد، آینده سیاست زبان در آسیای جنوب شرقی به گفتگوهای جاری بین کشورهای سازنده آن بستگی دارد.