دیپلمات - قتل کفرآمیز می تواند اقتصاد پاکستان را تحت الشعاع قرار دهد

هفته گذشته، یک مرد سریلانکایی به نام پریانتا کومارا، کارمند یک کارخانه تجهیزات ورزشی در استان پنجاب پاکستان، به اتهام توهین به مقدسات توسط گروهی از مردم مورد ضرب و شتم قرار گرفت و به آتش کشیده شد. این یک حادثه مجزا نبود. از دهه 1990 در پاکستان حداقل 80 قتل یا قتل غیرقانونی یا لینچ کردن اوباش در شرایط مشابه صورت گرفته است.

با این حال، این شاید اولین موردی باشد که یک تبعه خارجی یک کشور دوست را درگیر می کند. این حادثه به چند دلیل مهم است و تصوری از مقیاس بحرانی که پاکستان با آن روبه‌رو است را نشان می‌دهد.

این حادثه قطعاً همه، از جمله گروه های مذهبی در پاکستان را شگفت زده کرد، زیرا نشان می دهد که تسلیح گفتگوهای کفرآمیز در نهایت می تواند کشور را به آتش بکشد و هر آنچه از اقتصاد و سیاست خارجی آن باقی مانده است را ویران کند.

نگران‌کننده است که اوباش که کومارا را کشتند و سوزاندند، توسط ایدئولوژی و شعارهای تحریک لبیک پاکستان (TLP) هدایت می‌شدند که خواستار مجازات شدید علیه توهین‌کنندگان بودند. برخی از عاملان پس از قتل، هنگام گفت‌وگو با رسانه‌های محلی، با افتخار اقدام خود را با بیان اینکه "درست ارسال کرده‌اند" توجیه کردند. [Kumara] در جهنم. "

پس از گزارش‌ها و ویدئوهایی که در رسانه‌های اجتماعی این حادثه را به TLP مرتبط کردند، شاخه حزب سیالکوت گفت که کارگران آن در این حادثه دخیل نبوده‌اند. در این مرحله، مهم نیست که TLP در مورد این حادثه چه می گوید، زیرا رادیکال شدن جوانان و بی توجهی طبقه سیاسی حاکم به این مشکل به حدی رسیده است که مردم یا می خواهند کسی را بکشند تا از او به عنوان نفر بعدی یاد شود. نگهبان اسلام، یا به سادگی برایم مهم نیست که کسی بمیرد.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

سیاستمداران پاکستانی ممکن است علناً به شدت این حادثه را محکوم کرده باشند. اما این لزوماً به این معنا نیست که آنها رادیکالیسم مذهبی را به طور کلی یک مشکل می بینند. به عنوان مثال، پس از این حادثه، پرویز هتاک، وزیر دفاع پاکستان، این قتل را کار «جوانان خشمگین و متهمی که تحت تأثیر احساسات مذهبی قرار گرفته بودند» توصیف کرد.

هاتک به رسانه های محلی گفت: «حتی من هم می توانم در مورد مذهب هیجان زده و اشتباه کنم. وی افزود: پسرها با اشتیاق چنین کارهایی را انجام می دهند.

رسانه های اجتماعی در پاکستان پر از پسران جوانی است که نفرت را تبلیغ می کنند و از دیگران التماس می کنند که همین کار را انجام دهند. آسیبی که می بینیم فقط نوک کوه یخ است، زیرا بسیاری از این پیام های نفرت انگیز به رسانه های اجتماعی نمی رسد و آسیب به مدارس، حوزه های علمیه و سایر اجتماعات عمومی وارد می شود.

موضوع محدود به این نیست که تحریم یک حزب یا رهبر تا چه حد می تواند مشکل را حل کند. این امر تا آنجا گسترش یافته است که دولت باید به طور جدی اصلاحات همه جانبه، به ویژه تلاش برای تنظیم حوزه های علمیه و برنامه های درسی مدارس را در نظر بگیرد.

این شاید اولین بار در سال‌های متمادی است که رهبری غیرنظامی و نظامی پاکستان گرد هم می‌آیند تا به طور جمعی یک حادثه افراط‌گرایی مرتبط با موضوع توهین به مقدسات را محکوم کنند.

برای برخی، این اتفاق به این دلیل رخ داد که قربانی شهروند پاکستانی نبود و بنابراین نیاز به واکنش خشمگینانه داشت. برای برخی دیگر، محکومیت ها سرازیر شد زیرا این موضوع پیامدهای سیاست خارجی داشت و اسلام آباد باید پیام قابل قبول و قابل ستایشی را به پایتخت ها و رسانه های خارجی ارسال می کرد و نشان می داد که کشور متعهد به مقابله با این مشکل است.

تاکنون فقط اظهاراتی شنیده‌ایم که می‌گویند اعمال خشونت‌آمیز مذهبی قابل تحمل نخواهد بود، اما آیا این معنایی دارد؟ هیچ کس در مورد آنچه باید انجام شود و آنچه باید انجام شود برای شروع کار بر روی اصلاحات دشوار مورد نیاز برای متوقف کردن این جنون صحبت نمی کند.

اگر قربانی بعدی در طرف دوستانه دیگری باشد چه؟ وقتی خطر لینچ شدن زیاد است، چه کسی سرمایه گذاری در پاکستان را در نظر می گیرد؟ وقتی گردشگران از جان خود می ترسند چه کسی به عنوان مقصد گردشگری بالقوه بعدی برای بازدید از این کشور می آید؟

حادثه سیالکوت در یک کارخانه ورزشی در انتظار یک هیئت خارجی رخ داد. مشخص نیست چه بر سر این هیئت آمده است، اما منطقه ای که این حادثه در آن رخ داده سهم قابل توجهی در صادرات پاکستان دارد. چرا کسی می‌خواهد از سیالکوت بازدید کند یا در آن سرمایه‌گذاری کند، اگر به این معنی است که اگر برچسب اشتباهی را لمس کنید یا درخواست فضایی بهداشتی در محل کار کنید، ممکن است جان خود را از دست بدهید؟