این قطعنامه کمتر و کمتر محتمل است - The Diplomat

استان‌های پاپوآ یا پاپوآ غربی، شرقی‌ترین بخش اندونزی، دهه‌ها درگیر درگیری بوده‌اند. اندونزی آنها را با ابزارهای متناقضی ضمیمه کرد، از جمله، اما نه محدود به، توافقنامه نیویورک 1962 و قانون انتخاب آزاد در سال 1969. کشورهای غربی مانند ایالات متحده به دلیل سرمای بیشتر، تسخیر منطقه اندونزی توسط هلند را تسهیل کردند. . . ملاحظات مربوط به جنگ در نتیجه، اندونزی اساساً جایگزین هلند به عنوان یک استعمارگر شد و نتوانست پاپوآ غربی را به روشی جامع در این کشور ادغام کند.

این الحاق با جنبش استقلال طلبی که تحت پرچم سازمان پاپوآ مردکا (OPM) یا سازمان آزاد پاپوآ سازماندهی شد، مقاومت را برانگیخت. درگیری برای دهه‌ها در حال فروپاشی بوده است و رویدادهای اخیر نشان داده‌اند که چگونه راه‌های آشتی در حال کاهش است.

در دهه‌های پس از الحاق، حکومت اندونزی بر پاپوآ با اتهامات نقض حقوق بشر توسط نیروهای اندونزی مشخص شده است. این ادعاها تا به امروز ادامه دارد و در طول سال ها مستند شده است. برخی دیدگاه ها اقدامات اندونزی را نسل کشی می دانند.

سطوح بالایی از نژادپرستی علیه پاپوآها وجود دارد که اغلب نامیده می شود میمون یا میمون ها این نژادپرستی نه تنها در سطح دولتی، بلکه در سطح مردمی در میان بخش وسیعی از جامعه اندونزی وجود دارد. این کشور در طول سالها نیز برنامه هلندی را ادامه داده و تسریع بخشیده است انتقالیا انتقال اندونزیایی ها، عمدتاً از جزیره پرجمعیت جاوه، در سراسر کشور، به ویژه در استان های پاپوآ، نقل مکان کرده اند. هویت پاپوآ به طور قابل توجهی با گروه های قومی مختلف که بقیه اندونزی را تشکیل می دهند متفاوت است. پاپوآها نیز مسیحی هستند، در حالی که بیشتر اندونزیایی ها مسلمان هستند. Transmigrasi این هویت را محو می کند و به تنش ریشه ای کمک می کند.

در قلب همه اینها، مانند اکثر درگیری ها در جهان، منابع هستند. پاپوآ غربی از نظر منابع غنی است، اما در میان استان های کمتر توسعه یافته اندونزی باقی مانده است. طلا، نقره، مس، گاز طبیعی و الوار و سایر منابع وجود دارد و اندونزی و شرکت های غربی مانند Freeport-McMoRan مستقر در ایالات متحده سود قابل توجهی از پاپوآ غربی به دست آورده اند. این به اتهامات سوء استفاده و سوء استفاده از منابع کمک کرد، زیرا پاپوآها سود زیادی نمی دیدند. دولت اندونزی در سال 2018 رسماً اکثریت سهام معدن گراسبرگ را که توسط فریپورت اداره می شود به دست آورده است. پاپوآیی ها همچنان بر تعطیلی این معدن و اعتراض های گاه به گاه اصرار دارند.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

در همین حال، OPM به راه اندازی یک شورش در سطح پایین برای مبارزه با نیروهای اندونزی ادامه می دهد. برخی از حوادث پرمخاطب مانند بحران گروگان گیری ماپندوما در سال 1996 رخ داده است. با این حال، درگیری ها و حملات پراکنده بوده است، با دوره هایی از فعالیت های شدید و دوره هایی از آرامش در خشونت.

ارتش آزادیبخش ملی غرب پاپوآ (TPNPB) در سالهای اخیر ظهور کرده است که منجر به تشدید درگیری شده است. رسانه‌های اندونزیایی و دیگران گاهی TPNPB و تکرار قدیمی‌تر OPM را یکسان می‌خوانند، اما اینطور نیست. TPNPB نژاد جدیدی از جنگجویان جدایی طلب است، با نیات متفاوت، که تحت پرچم استقلال پاپوآ نیز سازماندهی شده است. TPNPB، مانند مردم پاپوآ، یک واحد همگن و متمرکز نیست. این کشور جوان تر، خشن تر و تهدیدی بزرگ برای اندونزی است. پس از حمله ندوگا در سال 2018، خشونت در استان های پاپوآ تشدید شد.

TPNPB Freeport را تهدید کرد و در مارس 2020 در یک حمله بسیار قابل توجه یک هنرمند خارجی را کشت. صحنه درگیری با ناآرامی در بسیاری از مناطق در استان های پاپوآ گسترش یافت. TPNPB هشدارهایی را علیه غیر پاپواییانی که در غرب پاپوآ زندگی می کنند یا کار می کنند صادر کرد. هدف آن اغلب کارگرانی است که برای پروژه بزرگراه ترانس پاپوآ رئیس جمهور جوکو ویدودو استخدام شده اند. حملات TPNPB بیشتر از OPM است و حملات TPNPB نیز کشنده تر هستند. نیروهای امنیتی رهبران برجسته TPNPB را کشتند، اما آنها به سرعت جایگزین شدند و TPNPB به عملیات خود ادامه داد.

رویکرد دولت تحمل صفر بود. او اغلب فعالان پاپوآیی را دستگیر و به اتهام خیانت به اتهامات سیاسی به زندان انداخت. نیروهای امنیتی معمولاً اعتراضات در پاپوآ را سرکوب می کنند. پس از ترور یک ژنرال توسط آژانس اطلاعات دولتی، بالاترین رتبه قربانی درگیری در اندونزی، اندونزی گروه های جدایی طلب را "تروریست" معرفی کرد. رویکرد جاکارتا کاملاً با چوب و بدون هویج است.

با توجه به این پویایی، با وجود یک سازمان جدایی طلب فعال و با خشونت مسلح تر و بی میلی جاکارتا برای به دست آوردن قلب ها و ذهن ها، درگیری در حال تشدید است. تنش های تاریخی، عدم توسعه، نگرانی های زیست محیطی و سرکوب هویت پاپوآیی منجر به افزایش قطبی شدن بین پاپوآ و جاکارتا شده است. اندونزی هرگز با خواسته های جدایی طلبان موافقت نخواهد کرد تا زمانی که عناصر طرفدار مستقل مواضع خود را تحکیم کنند. راه های گفتگو و راه حل های بالقوه در حال کاهش است و چشم انداز صلح در استان های پاپوآ در چند دهه آینده به طور فزاینده ای مبهم می شود.