در آخر هفته، دولت اندونزی ممنوعیت صادرات زغال سنگ را در ماه ژانویه پس از کاهش عرضه به نیروگاه های محلی به سطوح بسیار پایین اعلام کرد و خطر قطعی برق گسترده را افزایش داد.
ریدوان جمال الدین، یکی از مقامات وزارت انرژی و منابع معدنی، گفت که دولت با وجود اینکه این کشور بزرگترین صادرکننده زغال سنگ حرارتی در جهان است، حدود 400 میلیون تن در سال 2020 صادر می کند.
«به همین دلیل است. به گزارش رویترز، ریدوان در بیانیه‌ای اعلام کرد که اگر این ممنوعیت اجرا نشود، نزدیک به 20 نیروگاه 10850 مگاواتی تعطیل خواهند شد. اگر اقدام راهبردی انجام نشود، ممکن است خاموشی های گسترده رخ دهد.»
این اطلاعیه که با مخالفت قابل پیش بینی و استعفای اکراهی گروه های معدن زغال سنگ مواجه شد، نشان دهنده نقش مهم دولت اندونزی در بخش برق این کشور است. شرکت دولتی Perusahaan Listrik Negara (PLN) انحصار کامل انتقال و توزیع برق در اندونزی را دارد و 70 درصد از ظرفیت تولید برق اندونزی را مالک و مدیریت می کند.
سفارش این هفته تحت یک سیاست ویژه موسوم به تعهدات بازار داخلی (DMO) انجام شد که تولیدکنندگان زغال سنگ اندونزی را ملزم می کند 25 درصد تولید داخلی سالانه (که بیشتر آن به PLN می رود) با حداکثر قیمت 70 دلار در هر تن عرضه کنند. ، بسیار پایین تر از قیمت های فعلی بازار است.
این به دولت اندونزی اجازه می دهد تا قیمت خرده فروشی برق را پایین نگه دارد و مردم را از نوسانات قیمت جهانی زغال سنگ جدا کند. اکنون، بر اساس DMO، وزارت انرژی اندونزی به تولیدکنندگان اجازه داده است که منابع را به PLN در اولویت قرار دهند تا اطمینان حاصل شود که منابع کافی برای روشن نگه داشتن چراغ ها وجود دارد.
این بیانیه نشان دهنده اهمیت اقتصادی و سیاسی مداوم زغال سنگ است که 60 درصد انرژی اندونزی و 35 درصد انتشار کربن آن را تشکیل می دهد و بعد از جنگل زدایی که چالش بزرگی برای انتقال سریع به انرژی های تجدیدپذیر است، در رتبه دوم قرار دارد. پیش از کنفرانس تغییرات آب و هوایی سازمان ملل متحد در گلاسکو در ماه نوامبر، دولت جوکو ویدودو وعده داده است که راه اندازی نیروگاه های جدید زغال سنگ را متوقف کند و تولید زغال سنگ را تا سال 2056 متوقف کند.
اما همانطور که جیمز گیلد در مقاله ای در شماره نوامبر مجله The Diplomat's (اشتراک اینجا) اشاره کرد، جذب انرژی های تجدیدپذیر اندونزی، علیرغم جاه طلبی های سبزش، کند است. حدود 87 درصد از برق تولید شده در سال 2020 از نیروگاه های زغال سنگ، نفت یا گاز تامین می شود، در حالی که 12.7 درصد از برق آبی و انرژی زمین گرمایی و تنها 0.3 درصد از منابع تجدیدپذیر مانند خورشید، باد و زیست توده تامین می شود.
با توجه به اینکه صنعت زغال سنگ در هفت ماهه اول سال 2021 38 میلیارد دلار درآمد صادراتی به دست آورده است، شاید تعجب آور نباشد، بدون توجه به مزایای سیاسی که دولت های اندونزی از توانایی تامین منابع پایدار و ارزان با برق کسب می کنند.
گیلد می نویسد: "آنها عرضه را کنترل می کنند تا بتوانند قیمت را کنترل کنند، و این چیزی نیست که بخواهند به راحتی از آن دست بکشند." هر طرح معتبری برای راه اندازی انرژی های تجدیدپذیر در کشوری مانند اندونزی باید با این واقعیت های سیاسی و اقتصادی مقابله کند.