جنیفر مورگان، مدیر عامل بین‌المللی صلح سبز، درباره این توافق که از نشست اخیر COP26 در گلاسکو به دست آمد، گفت: «او مهربان است، ضعیف است، و هدف 1.5 درجه سانتی‌گراد زنده است، اما سیگنالی مبنی بر پایان دوران زغال سنگ ارسال شده است. . سود حاصل از جلسه را خلاصه کرد.
اجلاس گلاسکو سه راه را برای تسریع در مقابله با تغییرات آب و هوایی ارائه کرد - با تغییر برنامه. تعدیل ترتیبات مالی؛ و امکان تطبیق پذیری بیشتر را فراهم می کند.
با این حال، عنوان در آخرین روز از نشست دو هفته ای تحت سلطه هند و چین بود که نقشی در کمرنگ کردن یک جنبه از پیمان نهایی داشت. آنها به «حذف تدریجی» زغال سنگ (هر دو طرف برای تولید انرژی به شدت به زغال سنگ متکی هستند) در متن توافق اعتراض کردند و آن را با «خروج تدریجی» و قطع یارانه برای سوخت های فسیلی ناکارآمد جایگزین کردند.
هند و چین به دلیل کمرنگ کردن پیمان نهایی مورد انتقاد قرار گرفته اند. اما استدلال ها و اقدامات آنها بی اساس نیست. انتقادات این دو کشور کانون توجه را از نقطه ضعف کلیدی اجلاس منحرف کرده است: تامین مالی آب و هوا.
این واقعیت که کشورهای توسعه یافته وعده های بزرگی برای تامین مالی آب و هوا داده اند اما محقق نشده اند، بارها توسط کشورهای در حال توسعه به رهبری هند مطرح شده است.
کشورهای در حال توسعه مقدار ناچیزی از کل انتشار گازهای گلخانه ای را به صورت کلی یا تاریخی به خود اختصاص می دهند. سرانه انتشار آنها در مقایسه با کشورهای توسعه یافته حداقل است. با این حال، آنها آسیب پذیرترین کشورها در برابر تأثیرات تغییرات آب و هوایی هستند.
در جنوب آسیا، پاکستان، بنگلادش، نپال، هند و سریلانکا در بین 30 کشور برتر (سه کشور اول در 10 کشور برتر) در میان کشورهایی هستند که از سال 1999 تا 2018 بیشتر تحت تاثیر رویدادهای شدید آب و هوایی قرار گرفته اند.
به طور کلی، بر اساس گزارش بانک جهانی، تولید ناخالص داخلی سرانه جنوب آسیا در سال 2020 تنها 1804 دلار بود. این کشورها باید منابع قابل توجهی را برای سازگاری خرج می کردند. آنها مجبور بودند بودجه محدود موجود در داخل را برای مقابله مستقیم با تغییرات آب و هوایی فشرده کنند.
شیخ حسینه، نخست وزیر بنگلادش، در نوشتن برای فایننشال تایمز، خواستار پایان دادن به "قول های توخالی" شد. او نوشت که توافق برای حمایت از فقیرترین افراد در مقابله با خسارات و خسارات ناشی از تغییرات آب و هوایی تا اجرا شدن فاصله دارد. بنگلادش برای دستیابی به "طرح شکوفایی آب و هوا" به 6 میلیارد دلار در سال بودجه برای آب و هوا نیاز دارد.
تامین مالی آب و هوا نیز یکی از اجزای اصلی سخنرانی شیر بهادر دیوبا، نخست وزیر نپال بود. وی از طرفین خواست تا "خسارات و ضررها را در دستور کار جداگانه ای برای مذاکرات قرار دهند و از چارچوب بودجه اضافی برای این امر حمایت کنند." وی تاکید کرد که COP26 باید با افزایش منابع مالی، فناوری و ظرفیت سازی، حمایت کافی برای سازگاری در آسیب پذیرترین کشورها ارائه دهد.
به گفته Ramsahai Prasad Yadav، وزیر جنگل‌داری و محیط‌زیست نپال، 47 میلیارد دلار برای سازگاری لازم است تا اطمینان حاصل شود که زندگی، معیشت و دارایی‌ها در برابر اثرات تغییرات آب و هوایی محافظت می‌شوند. این مبلغ در حدود 2 میلیارد دلار در سال است. این رقم برای کشوری با تولید ناخالص داخلی تنها حدود 30 میلیارد دلار در سال 2021 است.
نارندرا مودی، نخست وزیر هند نیز بر امور مالی آب و هوا تمرکز کرد. مودی گفت که هند انتظار دارد کشورهای توسعه یافته در اولین فرصت 1 تریلیون دلار بودجه برای آب و هوا فراهم کنند تا به هدف خالص صفر خود تا سال 2070 برسند. هند می گوید که به فضا برای رشد نیاز دارد. وعده هند برای دستیابی به هدف خالص صفر مورد ستایش قرار گرفت، اما توجه کافی به "تقاضایی" که از کشورهای پیشرفته برای تحقق وعده های خود برای تامین مالی آب و هوا داشت، صورت نگرفت.
COP26 پیشرفت محدودی در تامین مالی آب و هوا داشته است. متن توافق شده کشورهای توسعه یافته را متعهد می کند که کل سهم بودجه برای انطباق را در چارچوب هدف سالانه 100 میلیارد دلاری برای سال های 2021-2025 دو برابر کرده و در اسرع وقت به هدف دست یابند. طرفین همچنین متعهد به فرآیندی برای دستیابی به توافق در مورد تامین مالی بلندمدت برای اقلیم پس از سال 2025 شده اند.
کشورهای پیشرفته در اجرای تعهدات خود ضعیف عمل کرده اند. آنها در سال 2010 توافق کردند که تا سال 2020 مبلغ 100 میلیارد دلار در زمینه آب و هوا فراهم کنند. این موضوع در دسامبر 2015، زمانی که توافقنامه آب و هوایی پاریس به دست آمد، مجدداً تأیید شد. با این حال، بر اساس گزارش OECD، تا سال 2019، تنها 79 میلیون دلار بسیج شده است. این کسری از 5.8 تا 5.9 تریلیون دلاری است که IPCC گزارش می دهد، همانطور که کشورهای در حال توسعه تا سال 2030 نیاز دارند، برای تأمین بودجه کمتر از نیمی از اقدامات اقلیمی ذکر شده در کمک های تعریف شده ملی آنها برای تحت کنترل نگه داشتن گرمایش جهانی.
در این زمینه، داستان اصلی در پایان COP26 باید عدم جاه طلبی کشورهای توسعه یافته باشد که مسئولیت اصلی انتشار گازهای گلخانه ای و عمل نکردن به وعده های خود را بر عهده دارند.
با این حال، این اجلاس قربانیان خود را در هند و چین پیدا کرد. آنها متهم شده‌اند که به جای توقف تدریجی زغال‌سنگ تلاش می‌کنند برای تعطیلی مرحله‌ای فعالیت کنند، اگرچه چندین کشور دیگر مانند ژاپن، استرالیا و عربستان سعودی نیز تلاش کرده‌اند نیاز به دور شدن سریع از سوخت‌های فسیلی را کم اهمیت جلوه دهند.
این بدان معنا نیست که هند و چین مسئول نیستند. با این حال، وظایف آنها با کشورهای پیشرفته متفاوت است. آنها نباید گرد هم آیند تا کشورهای در حال توسعه را در تعهد خود به تغییرات آب و هوایی زیر سوال ببرند.
در هر دو مورد، COP26 از ضرب الاجل رسیدن به توافق فراتر رفت. بنابراین همه امیدها از بین نمی رود. با این حال، این امید فقط زنده است.