2021 سال بدی برای دموکراسی در جنوب آسیا بود - The Diplomat

یک سال هرج و مرج در کاپیتول ایالات متحده، نماد دموکراسی آمریکا، برای چندین کشور در سراسر جهان، از جمله آسیای جنوبی، پیشگویی بود. سال 2021 سال بدی برای دموکراسی در منطقه بود، زیرا سیاستمداران و احزاب سیاسی، حتی آن‌هایی که از طریق سیاست‌های انتخاباتی به قدرت رسیدند، سیاست‌هایی را دنبال کردند که به طور فزاینده‌ای اقتدارگرا و تحمل ناپذیر مخالفان بود.

همه‌گیری کووید-19، توجیه اقدامات اقتدارگرایانه، از جمله محدودیت‌های تبعیض‌آمیز بر آزادی‌های مدنی، نظارت بیش از حد و سرکوب رسانه‌ها را برای دولت‌های جنوب آسیا آسان‌تر کرده است. در دهلی نو، پلیس بیش از دوجین نفر را به دلیل نصب پوسترهایی در مورد سیاست واکسن نارندرا مودی، نخست وزیر، دستگیر کرده است. رکود دموکراتیک در جنوب آسیا با تشویق درگیری‌های ناشی از همه‌گیری و فروپاشی اقتصادی، با پیشرفت سال عمیق‌تر شد.

در سال 2021، دولت مودی و متحدانش در سطح ایالتی به تنش‌های فرقه‌ای دامن زدند، منتقدان و روزنامه‌نگاران را مورد آزار و اذیت قرار دادند و سازمان‌های غیرانتفاعی را مورد آزار و اذیت قرار دادند. سخنان نفرت انگیز و حمله به اقلیت ها و عبادتگاه های آنها نیز افزایش یافته است.

اگرچه طوفان شهرداری هیچ نشانه‌ای از ضعیف شدن نشان نداد، اما سرعت طوفان در حومه دهلی نو افزایش یافت، جایی که ده‌ها هزار کشاورز ماه‌هاست در چادر زده‌اند و خواستار لغو سه قانون بحث‌برانگیز کشاورزی بودند که راه را برای تصاحب کشاورزی هند هموار کرد. . به همان اندازه که عواقب این قوانین غیرقابل قبول بود، روش غیردموکراتیکی بود که دولت مودی آنها را تصویب کرد. قبل از تصویب قوانین هیچ بحث یا بحثی وجود نداشت. علاوه بر این، استفاده از زور توسط دولت برای سرکوب اعتراضات نشان داده است که زمان و علاقه کمی برای وارد شدن به گفتگوی صمیمانه با کشاورزان وجود دارد. تا زمانی که دولت BJP قوانین مزرعه را در دسامبر لغو نکند، شاید با توجه به انتخابات آتی ایالت یوتا پرادش و پنجاب، دولت نمی تواند بازگشت به قوانین کشاورزی را رد کند.

فراتر از مرز پاکستان، دولت عمران خان که اغلب به دلیل ماهیت نظامی-غیر نظامی خود به عنوان یک رژیم ترکیبی توصیف می شود، در سال 2021 مورد تظاهرات گسترده گسترده قرار گرفت. علاوه بر تظاهرات به رهبری جنبش دموکراتیک پاکستان، گروهی از مخالفان احزاب سیاسی خان مجبور شد با معترضان راست افراطی متعلق به یک حزب مذهبی، تحریک لبیک (TLP) مبارزه کند. تحسین او برای راست مذهبی باعث شد تا ممنوعیت TLP را لغو کند، اقدامی غیراصولی که ممکن است در ماه‌ها و سال‌های آینده برای پاکستان گران تمام شود.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

این وضعیت با افزایش تنش‌های نظامی-نظامی پیچیده‌تر می‌شود. مخالفت بی‌سابقه نخست‌وزیر و ارتش بر سر انتصاب رئیس جدید سازمان اطلاعاتی کشور، اطلاعات بین‌بخشی. خان معطل کرد تا انتخابات نظامی را به این پست منصوب کند. در حالی که بن بست با خان، که در نهایت ژنرال ندیم احمد انجم را که به عنوان رئیس ارتش انتخاب شد، به عنوان رئیس جدید آی اس آی منصوب کرد، حل شد، شکاف بین رهبری غیرنظامی و نظامی پاکستان باز شد.

این واقعیت که خان که در سال 2018 با حمایت ارتش به قدرت رسید، حمایت حامیان خود را از دست داده است، از نتایج انتخابات محلی خیبر پختونخوا مشهود بود. این استان که پایگاه اصلی حزب او بود، خان را رد کرد و به رقیب وی، مولانا فضل الرحمن، روحانی که عقاید مشابهی با طالبان افغانستان دارد، رای داد. به هر حال، رحمان یکی از افراد مورد علاقه قدیمی سازمان نظامی پاکستان است.

تنش با ارتش، اعتراضات مخالفان، ادغام گروه های راست افراطی و حکومت داری ضعیف اقتصادی شانس خان را در انتخابات عمومی بعدی به میزان قابل توجهی کاهش داده است. حزب حاکم که به دنبال حوزه انتخابیه خود است، اکنون شروع به جذب پاکستانی های خارج از کشور از طریق رای گیری الکترونیکی کرده است.

با این حال، بزرگترین ضربه به دموکراسی در جنوب آسیا در سال 2021، بازگشت طالبان به قدرت بود. اگرچه دموکراسی در افغانستان در دوران ریاست جمهوری اشرف غنی عمیقاً ناقص بود، اما یک دولت منتخب بود. افغانستان یک قانون اساسی داشت که به شهروندان برخی حقوق می داد. این گام‌های کوچک در مسیر دموکراسی با روی کار آمدن طالبان و تحمیل تفسیر قهقرایی از قوانین دینی و سلب آزادی‌هایی که زنان افغان از طریق مبارزات و کنشگری تاریخی به دست آوردند، معکوس شد. در حالی که طالبان تلاش می کند تا بدون کمک کشوری وابسته به کمک ها را اداره کند، افغان ها در بحبوحه یک بحران اقتصادی که وضعیت امنیتی منطقه را تهدید می کند، با گرسنگی و گرسنگی روبرو هستند.

در سریلانکا، سلطه خانواده راجاپاکسا بر قدرت در حال سفت شدن است. تعداد مقامات راجاپاکسا در کابینه به پنج نفر افزایش یافته است و باسیل، کوچکترین برادر رئیس جمهور گوتابایا راجاپاکسا، در ماه ژوئیه به عنوان وزیر دارایی منصوب شد. اتکای گوتابایا به ارتش این کشور در سال 2021 به طرز چشمگیری افزایش یافته است. به عنوان مثال، گوتابایا در برخورد با همه گیری همه گیر، نه بر اپیدمیولوژیست ها، بلکه به ارتش برای شکل دادن به سیاست ها متکی است.

سرکوب رسانه ها و آزادی بیان توسط دولت گوتابایا ادامه یافت و هزاران نفر بیکار شدند و به کوهستان بازنشسته شدند. روزنامه نگاری که با The Diplomat صحبت کرد و خواست نامش فاش نشود، گفت: «به همین دلیل است که عملاً هیچ پوشش خبری از وضعیت COVID-19 در سریلانکا وجود ندارد.

در همین حال، بنگلادش سال گذشته 50 سال استقلال خود را جشن گرفت، اما هنوز یک "دموکراسی اساسی" ایجاد نکرده است. اگرچه دموکراسی در دهه 1990 احیا شد، اما دولت نخست وزیر شیخ حسینه به تقلب در انتخابات و استفاده از تاکتیک های اقتدارگرایانه برای سرکوب مخالفان متهم شده است. حسینا اغلب انتقاد از دولت خودکامه خود را رد می کند و اقتصاد رو به رشد بنگلادش را برجسته می کند. او در سال 2019 گفت: "اگر بتوانم غذا، کار و سلامتی را فراهم کنم، اینها حقوق بشر است."

در مالدیو، درگیری‌های بین حزب حاکم مالدیو دموکراتیک می‌تواند شانس انتخاباتی آن را در انتخابات آینده تضعیف کند و احتمالاً راه را برای بازگشت عبدالله یمین مستبد هموار کند. در بوتان، یک ژنرال ارشد و دو قاضی به اتهام توطئه برای سرنگونی قاضی و نظامی ارشد کشور دستگیر شدند. در مورد نپال، رئیس جمهور Bidhya Devi Bhandari و نخست وزیر سابق KP Sharma Oli با نادیده گرفتن کامل هنجارها، اصول و رویه های قانون اساسی، ضربات متعددی به دموکراسی وارد کرده اند. جنگ زشت قدرت بین احزاب سیاسی نپال در سال 2021 ایمان عمومی را به فرآیندها و نهادهای دموکراتیک تضعیف کرد.