چرا آفریقا باید نگران افزایش تنش در دریای شرق و جنوب چین باشد - دیپلمات

امسال شاهد تنش‌های ژئوپلیتیکی و ژئواکونومیکی فزاینده در بسیاری از نقاط جهان بوده‌ایم و هیچ کجا به اندازه منطقه آسیا و اقیانوسیه قابل مشاهده و حاد نیست. رویارویی‌های فزاینده بین ایالات متحده، چین و دیگر بازیگران منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای ممکن است به این استدلال منجر شود که آسیا به شمع اصلی درگیری بالقوه قدرت‌های بزرگ تبدیل شده است.

برای کشورهای آفریقایی، چنین تنش ها و بی ثباتی ممکن است از نظر جغرافیایی دور به نظر برسد، اما پتانسیل آنها برای تأثیر نامطلوب بر جاه طلبی های توسعه آفریقا واقعی است.

تنش در حال افزایش است

تنش‌های ژئوپلیتیکی در آسیا سال‌هاست که در حال شکل‌گیری است و قدرت‌های بزرگ و بزرگ در تلاش برای یافتن زمینه‌های مشترک در مورد مسائل مهم هستند و به طور فزاینده‌ای با یکدیگر متخاصم و دشمنی می‌کنند. اختلافات ارضی در دریای چین شرقی و جنوبی این امکان را دارد که درگیری های مسلحانه بین قدرت های جهانی را شعله ور کند. اکثر تحلیلگران آنتاگونیست اصلی در این حماسه را چین می‌دانند که قابلیت‌های مادی رو به رشد آن منجر به جاه‌طلبی‌های جهانی در حال رشد می‌شود. پکن مدعی 80 درصد دریای چین جنوبی است، در حالی که ادعا می کند تایوان بخشی ذاتی و جدایی ناپذیر چین است که باید تا سال 2049 به سرزمین خود ملحق شود.

چین از لفاظی فراتر رفته و از قابلیت‌های نظامی رو به رشد و سخاوت اقتصادی خود برای تغییر وضعیت موجود در منطقه، عمدتاً از طریق اجبار استفاده می‌کند. پکن در حال ساخت جزایر نظامی مصنوعی در دریای چین جنوبی است، مناطق انحصاری اقتصادی (EEZ) کشورهای کوچک همسایه را از طریق شبه نظامیان نقض می کند، تصمیم دادگاه بین المللی علیه خود را نادیده می گیرد و در موارد مختلف تهدید به اقدام نظامی علیه تایوان می کند. در حالی که چین بر تعهد خود به روابط مسالمت آمیز با همسایگان خود تاکید می کند، اما همچنان یک قدرت بزرگ است که به نظر می رسد به قول معروف توسیدید پایبند است: "قوی ها آنچه را که می توانند انجام می دهند و ضعیف ها از آنچه باید رنج می برند." در سال 2010، یانگ جیچی، وزیر خارجه سابق چین، توسیدید را تکرار کرد و گفت: "چین کشور بزرگی است و سایر کشورها کشورهای کوچکی هستند و این فقط یک واقعیت است" در پاسخ به شکایات در مورد فعالیت های چین در دریای چین جنوبی.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

پیامدهای تجاوز چین سریع است. بر اساس تئوری های موازنه قدرت، اقدامات چین مخالفت قدرت های منطقه ای و جهانی را برانگیخته است. ائتلاف Quad در سال 2017 احیا شد، در حالی که نیروهای نظامی جهانی مانند بریتانیا، فرانسه و آلمان نیروهای خود را در منطقه مستقر کرده اند. ژاپن و ایالات متحده اتحاد خود را تقویت کرده اند، در حالی که ایالات متحده، بریتانیا و استرالیا اخیراً توافق نامه ای را در مورد یک زیردریایی هسته ای امضا کردند. کشورهای منطقه نیز به دنبال تقویت توانایی های نظامی خود هستند که منجر به یک معضل امنیتی احتمالی می شود که می تواند درگیری های بین دولتی را تحریک کند.

روابط نابسامان بین چین و تایوان محتمل ترین عامل درگیری بزرگ قدرت های بزرگ است که در بین بازیگران منطقه ای و غیر منطقه ای طناب می زند. تجاوز فزاینده چین به تایوان تحت رژیم چی در سال 2021 به بالاترین حد خود رسید، از تهدیدهای لفاظی مقامات چینی و رسانه های دولتی تا تهاجم باورنکردنی به منطقه شناسایی دفاع هوایی تایوان (ADIZ) توسط نیروی هوایی ارتش آزادیبخش خلق (PLAAF). ). تخمین‌هایی وجود داشت که چین دیر یا زود به دلیل مدرن‌سازی سریع نظامی تایوان می‌تواند به تایوان حمله کند. وزیر دفاع تایوان، چیو کو چنگ، انتظار دارد که چین تا سال 2025 آماده حمله کامل به تایوان باشد.

برای مقابله با این روندها، برخی از کشورها متعهد شده اند که به تایوان، به ویژه ایالات متحده، اما همچنین ژاپن، به دلیل این انتظار که دخالت توکیو منجر به اقدام نظامی چین علیه ژاپن شود، کمک کنند. درگیری در سراسر تنگه تایوان می تواند بازیگرانی مانند ناتو و احتمالا روسیه را نیز به خود جذب کند.

چنین درگیری فراتر از شکست و پیروزی نظامی خواهد بود. همانطور که در گزارش رند آمده است،[W]برنامه ریزان ar عمدتاً به چگونگی به دست آوردن مزیت نظامی می پردازند، نه چگونگی اجتناب از آسیب های اقتصادی و سیاسی. اما عواقب جنگ می تواند بر موفقیت و شکست نظامی برتری داشته باشد: اقتصاد جهانی می تواند متزلزل شود و نظم بین المللی همانطور که هست در هم شکسته شود. در دنیای جهانی شده، درگیری در آسیا بر اقتصاد آسیا تأثیر می گذارد و برای کل اقتصاد جهانی مضر خواهد بود. این امر بیشتر صادق است زیرا آسیا به مرکز فعالیت و رشد اقتصادی جهانی تبدیل می شود و انتظار می رود تا سال 2040 به ترتیب بیش از 50 و 40 درصد از تولید ناخالص داخلی و مصرف جهان را تشکیل دهد.

آنچه در کشورهای آفریقایی در خطر است

بعید است که کشورهای آفریقایی به چنین درگیری هایی در خاک آفریقا دست یابند، اما تأثیر اجتماعی-اقتصادی به دو دلیل اجتناب ناپذیر خواهد بود. اول، آسیا به عنوان منبع مهم تجارت، سرمایه گذاری، کمک، توسعه و رشد برای بسیاری از اقتصادهای آفریقایی عمل می کند، و دوم، اقتصادهای آفریقایی به شدت در برابر اختلالات خارجی در اقتصاد جهانی، به ویژه آنهایی که به بخش های منابع وابسته هستند، آسیب پذیر هستند.

بر اساس راه حل تجارت یکپارچه جهانی (WITS)، در سال 2019، آسیای شرقی و اقیانوس آرام به ترتیب 28.14 درصد و 19.8 درصد از واردات و صادرات کشورهای جنوب صحرای آفریقا را به خود اختصاص دادند و پس از اروپا و آسیای مرکزی در رده دوم قرار گرفتند. از نظر سرمایه گذاری، سهم آسیا از سرمایه گذاری در آفریقا از 5 درصد در سال 2002 به 23 درصد در سال 2018 افزایش یافته است و پس از اروپا که سهم آن از FDI در منطقه رو به کاهش است، در رتبه دوم قرار دارد. همانطور که توسط موسسه KIEL برای اقتصاد جهانی برجسته شده است، روابط اقتصادی آفریقا با آسیا برای تنوع اقتصادی قبلی و حرکت صعودی در زنجیره ارزش جهانی (GVC) بسیار مهم است. بنابراین، هر گونه اغتشاش در آسیا به آفریقا آسیب خواهد رساند.

در بیشتر موارد، رشد کشورهای آفریقایی به جای عوامل درون زا توسط عوامل برون زا هدایت می شود. بنابراین آنها در برابر شرایط نامطلوب خارجی سیاسی و اقتصادی آسیب پذیرتر هستند. گزارش بانک توسعه آفریقا (AfDB) بیان می کند که دو سوم اقتصادهای آفریقا به شدت در برابر شوک های خارجی آسیب پذیر هستند. بحران مالی 09-2008 و همه‌گیری اخیر کووید-19 تأثیرات نامطلوبی را که اختلالات اقتصادی جهانی می‌تواند بر اقتصادهای آفریقایی که هنوز برای دستیابی به سطوح متوسط ​​توسعه در تلاش هستند، داشته باشد، برجسته کرد. با در نظر گرفتن COVID-19 به عنوان مثال، گزارش برنامه توسعه سازمان ملل متحد (UNDP) بیان می کند که برای کشورهای آفریقایی، "اما در دراز مدت، شوک های ترکیبی COVID-19 به عنوان یک افزایش دهنده برای چالش های توسعه ای که با آن روبرو هستند عمل می کند. کشورهای قبل از کووید-19، با اثرات اقتصادی که انتظار می‌رود تا سال‌های 2040 و 2050 ادامه داشته باشد. ترکیب کووید-19 و بی‌ثباتی متعاقب آن در منطقه آسیا و اقیانوسیه دلیل وحشتناکی برای نگرانی بسیاری از اقتصادهای آفریقایی است.

چنین پیامدهای منفی اقتصادی، ثبات سیاسی و اجتماعی را در کشورهای مختلف آفریقایی نیز تهدید خواهد کرد. این نتیجه کمبود منابع کشورهای مختلف آفریقایی برای شروع بهبود اقتصادی است. آهونا زیاکونوا، مدیر دفتر منطقه ای UNDP برای آفریقا، گفت که از نظر بازسازی، آفریقا "در یک نقطه ضعف بزرگ قرار دارد. بسیاری از کشورهای آفریقایی هنوز چیزهای اساسی کلیدی را مطرح می کنند، مردم از فقر، ارائه آموزش اولیه و خدمات بهداشتی. اکنون هزینه ها و سرمایه گذاری ها در حال خشک شدن است و این در فاجعه و بدبختی منعکس شده است.»

آفریقا از طریق برنامه 2063 خود به دنبال دستیابی به رشد و توسعه فراگیر و پایدار، حکمرانی خوب، دموکراسی و حقوق بشر و تبدیل شدن به یک بازیگر قوی و تأثیرگذار در نظام بین المللی است. دستیابی به این اهداف نه تنها نیازمند اصلاحات داخلی، بلکه نیازمند صلح و ثبات جهانی است.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

برای کشورهای آفریقایی، این دلیلی است برای استفاده از صدای خود در سکوهای بین المللی برای حمایت از صلح و ثبات در منطقه آسیا و اقیانوسیه. کشورهای آفریقایی به عنوان یک کشور "بی طرف" با منافع در آسیا، از طریق اتحادیه آفریقا (AU)، باید آشکارا تنش زدایی در منطقه آسیا-اقیانوسیه را ترویج کنند. این به عنوان انتخاب کشورها تلقی نخواهد شد، بلکه فراخوانی از کشورهای شرکت کننده است که صلح و ثبات جهانی را به خطر نیندازند تا به دنبال منافع محدودی باشند که در پایان روز هیچ برنده ای در آن وجود نخواهد داشت.

با این حال، از این قاره در مورد موضع آنها در این مورد کمی شنیده شده است. سه دلیل ممکن ممکن است چنین سکوتی را توضیح دهد. اولاً، آفریقا سابقه جدایی دارد که در طول جنگ سرد آغاز شد، و امتناع آنها از صحبت در مورد این موضوع نتیجه تمایل به حفظ بی طرفی در رقابت فعلی بین قدرت های بزرگ چین و ایالات متحده است. ثانیاً، آفریقا مشکلات خاص خود را از نظر صلح و امنیت دارد. بر اساس شاخص جهانی صلح برای سال 2021، کشورهای بیشتری در منطقه شاهد کاهش سطح صلح (22) نسبت به کشورهای افزایش یافته (21) بوده اند. در همان زمان، شاخص جهانی تروریسم برای سال 2020 نشان داد که هفت کشور از 10 کشوری که بیشترین افزایش تروریسم را داشتند در جنوب صحرای آفریقا هستند. در نهایت، تنها پادشاهی اسواتینی تایوان را به عنوان یک کشور مستقل بر اساس سیاست چین واحد به رسمیت می شناسد. بنابراین ممکن است این احساس وجود داشته باشد که رابطه تنگه هیچ ربطی به آفریقا ندارد. با این حال، این به دور از واقعیت است.