مشکل هند با تجهیزات چینی در نیروگاه هایش چیست؟ "دیپلمات."

در دیالوگ مورد علاقه من از حماسه جورج آر. آر. مارتین، آهنگ یخ و آتش، دو شخصیت معروف به حیله گری خود، واریس و تیریون، به ماهیت قدرت نگاه می کنند. آنها این کار را از طریق یک معما انجام می دهند: اگر یک پادشاه، یک کشیش و یک مرد ثروتمند با یک مزدور در اتاقی بنشینند، مرد مسلح به کدام یک از این سه نفر گوش می دهد؟ نظر واریس در مورد معما این است که "قدرت جایی است که مردم آن را باور کنند."

در اقتباسی از رمان HBO، شخصیت دیگری به نام سرسی که بیشتر به خاطر بی رحمی و استفاده از زور شناخته می شود تا عشق به معماها، پاسخ بسیار ساده تری دارد. پس از نمایش کوتاهی از قدرت بدنی محافظانش به رقیبش، او به او می گوید: "قدرت قدرت است." این نقل قول الهام بخش عنوان این متن بود. قدرت قدرت است و البته در نیروگاه ها هم هست.

اگر تجهیزات تولید برق چین در نیروگاه های هند نصب شده باشد، آیا این بدان معناست که انرژی چین وجود دارد؟ گاهی اوقات تلاش برای اثبات یک واقعیت باعث می شود که یک نظر کامل بنویسید. در این مورد، در حالی که سعی می کردم به موضوع گسترده تر وابستگی هند به واردات چینی نگاه کنم، با موضوع خرید تجهیزات مهم چینی از نیروگاه های هند مواجه شدم. کتاب بسیار آموزنده Anant Krishnan، India's Challenge in China، کتابی که من در غیر این صورت توصیه می کنم، بیان می کند که "سه نیروگاه از هر چهار نیروگاه هندی از تجهیزات چینی استفاده می کنند." به طور مشابه، آنیل آگاروال، مدیر عامل Vedanta Resources، اخیراً گفت که "[m]بسیاری از نیروگاه‌های هند از چین وارد می‌شوند. با این حال، تأیید این موضوع به صورت موردی برای من یک چالش بود، حداقل از نظر تجهیزات مهم: توربین‌ها، دیگ‌های بخار و ژنراتورهای مورد استفاده در برق با سوخت زغال سنگ. گیاهان

آنچه که منابع دولتی هند پیشنهاد می کنند کمتر از آنچه ادعاهای فوق نشان می دهد وابسته است. تا سال 2018 - طبق یک گزارش از اداره مرکزی برق (CEA) وزارت انرژی هند - 118 نیروگاه از 621 نیروگاه حرارتی در هند با یک جفت توربین و دیگ چینی کار می کنند. آنها 24.4 درصد از انرژی زغال سنگ ایجاد شده به این روش را نشان می دهند (48 گیگاوات از 196 گیگاوات). از آنجایی که کل تولید برق هند در آن زمان 344 گیگاوات بود، این بدان معناست که تولید برق با سوخت زغال سنگ با استفاده از محصولات مهم فناوری چینی 13.9 درصد از کل ترکیب انرژی هند را تشکیل می داد.

CEA بسیار جدیدتر است گزارش (2021) بیان می کند که چه مقدار انرژی به نیروگاه های حرارتی هند در سال های 2012-2021 اضافه شده است، از جمله اینکه تجهیزات مهم از کجا آمده اند. بنابراین، این ارائه یک روند در نه سال گذشته است - یک شاخص مهم به خودی خود، اما نه خلاصه ای از کل تولید زغال سنگ هند. بر اساس این گزارش، در مجموع 123.2 گیگاوات به تولید زغال سنگ هند افزوده شده است که 31.6 گیگاوات آن به لطف سه مورد از تجهیزات مهم وارداتی از چین یعنی بویلر، توربین و ژنراتور به دست آمده است. به بیان ساده: هند برای تقریباً 25 درصد از انرژی زغال سنگ جدیدی که در 9 سال گذشته تولید کرده است به محصولات مهم چین وابسته بوده است - تقریباً همان درجه وابستگی که در مورد کل تولید برق ثبت شده تا سال 2018 ثبت شده است. د) این نسبت قابل توجهی است، اما بسیار دور از وابستگی کامل است.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

با این حال، این در حال حاضر به یک مشکل برای دهلی نو تبدیل شده است. اول از همه، محصولات چینی از این نوع ارزان تر از محصولات ارائه شده توسط سازنده خود کشور هستند: Bharat Heavy Electricals Limited یا BHEL. با این حال، اگر وضعیت روابط سیاسی چین و هند نبود، این فقط یک موضوع اقتصادی بود. با توجه به این واقعیت که اخیراً سردتر شده اند، نظرات بیشتری وجود دارد که نیروگاه های هند نباید به فناوری چینی تکیه کنند. دلیل منطقی آن نه تنها این بود که محصولات چینی گاهی اوقات آسیب می بینند، بلکه حتی می توانند بدافزار را حمل کنند (وزیر انرژی هند سال گذشته همین را گفت).

این نسخه بسیار پیچیده‌تر قرن بیست و یکمی از معمای واریس است: اگر هند به برق بیشتری نیاز دارد و شرکت‌های چینی می‌توانند بویلرها، توربین‌ها و ژنراتورهای ارزان‌تری نسبت به یک شرکت دولتی هند ارائه دهند، آیا این بدان معناست که پکن بر دهلی نو قدرت دارد؟ در این مورد، به نظر می رسد که پاسخ «نه» باشد (خوب، مگر اینکه موضوع بدافزار یک تهدید واقعی باشد). در اینجا، مسئله مقیاس بسیار مهم است: اگر هند از تجهیزات ساخت چین در اکثر کارخانه های خود استفاده کند یا هند نتواند به تنهایی چنین فناوری تولید کند، از این نظر به چین وابسته خواهد بود. اما با توجه به تعداد دفعات سفارش برای تجهیزات تولید برق تولید شده توسط BHEL (و گاهی اوقات حتی با سایر شرکت های خارجی)، دولت های هند احتمالاً این نوع قیمت را مقرون به صرفه می دانند.

اما البته در مورد نیروگاه های عمومی هزینه ها مستقیماً بر عهده دولت هاست. بیشتر نیروگاه‌های دولتی زغال‌سنگ توسط BHEL و بندرت توسط شرکت‌های چینی سفارش داده می‌شود (همانطور که داده‌های مشابه برای سال‌های 2012-2021 نشان می‌دهد). بیشتر سفارشات محصولات چینی از نیروگاه های خصوصی انجام می شود. دهلی نو برای مجبور کردن شرکت‌های خصوصی به کاهش این واردات، باید تعرفه‌ها را به شدت افزایش دهد، بخشی از هزینه‌ها را پوشش دهد، و به بازیگران خصوصی مشوق‌هایی ارائه دهد که از چین خرید نکنند یا خرید از پکن را مسدود کنند. راه حل سوم اکنون ممکن به نظر می رسد، زیرا واردات تجهیزات تولید برق از چین طبق گزارش ها نیاز به تایید دولت هند تا سال 2020 دارد.

در نهایت، این سوال در مورد محیط زیست و چگونگی تغییر تولید برق در هند در آینده وجود دارد. دهلی نو مانند سایر دولت ها وعده کاهش استفاده از زغال سنگ را داده است. این بدان معناست که ملاحظات زیست‌محیطی می‌تواند با مسائل سیاسی، اقتصادی و امنیتی همراه باشد: نیروگاه‌های کمتر زغال‌سنگ ممکن است به معنای واردات کمتر تجهیزات تولید برق از چین باشد. اما حتی در اینجا نیز موضوع پیچیده‌تر است و در جایی که می‌توان وابستگی‌های قدیمی را شکست، وابستگی‌های جدید ظاهر می‌شوند. گزارش شده است که دهلی نو سیستم های گوگرد زدایی گازهای دودکش را از چین وارد می کند - برای نصب در نیروگاه های حرارتی هند برای محدود کردن انتشار دی اکسید گوگرد. اگرچه در اینجا مجدداً مقیاس این فرآیند باید به دقت اندازه گیری شود. اما آنچه مسلم است این است که در حال حاضر بیشتر واردات سلول‌ها و ماژول‌های خورشیدی هند از چین است. بنابراین، در حالی که به نظر می‌رسد بخش انرژی بخشی است که دهلی نو به خود اجازه نمی‌دهد کاملاً و شدیداً به چین وابسته باشد، به طور کلی پاسخ آسانی برای این سؤال وجود ندارد که چگونه هند می‌تواند واردات خود را از قدرت رقابتی خود کاهش دهد.