کریگ اچسون در مورد میراث دادگاه خمرهای سرخ - دیپلمات

پس از 15 سال، 300 میلیون دلار و محکومیت علیه سه رهبر سابق، دادگاه خمرهای سرخ تحت حمایت سازمان ملل در کامبوج، اتاق فوق العاده کامبوج (ECCC)، سرانجام به پایان می رسد.

تعداد کمی از افراد غیر کامبوجی نقش مهم تری نسبت به کریگ اچسون در مطالبه عدالت و پاسخگویی در کامبوج داشته اند. به عنوان یک دانشگاهی در دهه 1980، او ریاست کمیته مقابله با بازگشت خمرهای سرخ مستقر در واشنگتن را بر عهده داشت و بعداً به ثبت ده ها "میدان کشتار" در کشور کمک کرد. او سپس از سال 2006 تا 2012 به عنوان رئیس تحقیقات برای سرویس دادستانی ECCC خدمت کرد. اچسون همچنین نویسنده چندین کتاب در مورد کامبوج است، از جمله اخیراً "عدالت فوق العاده: قانون، سیاست و دادگاه های خمر سرخ" (انتشارات دانشگاه کلمبیا، 2019). ).

اچسون، که در حال حاضر یک محقق مدعو در دانشکده بهداشت عمومی تی چان دانشگاه هاروارد است، با The Diplomat در مورد ریشه های پیچیده سیاسی دادگاه، چالش تطبیق قانون و سیاست در عدالت بین المللی و میراث احتمالی محاکمه های کامبوج صحبت کرد.

کتاب اخیر شما به تفصیل شرح می دهد که چگونه مذاکرات برای ایجاد ECCC مجبور به در نظر گرفتن تعدادی از منافع حقوقی، اخلاقی و سیاسی ناسازگار شده است. اینها شامل حقوق و خواسته‌های قربانیان، نگرانی‌های سازمان ملل در مورد مشروعیت روند قانونی، منافع سیاسی کمک‌کنندگان اصلی (از جمله ژاپن، فرانسه و ایالات متحده) و تمایل دولت کامبوج برای کنترل این روند است. این سازش ها چه تأثیری بر ساختار دادگاه، صلاحیت آن و رسیدگی های بعدی آن داشت؟ آیا فکر می کنید می توان از چنین سازش هایی جلوگیری کرد؟

مذاکراتی که در نهایت منجر به ایجاد ECCC شد، بیش از یک دهه به طول انجامید و همانطور که به درستی اشاره کردید، تعداد زیادی از بازیگران از جمله گروه های قربانی، بسیاری از ارگان های سازمان ملل، بسیاری از دولت ها، سازمان های بین دولتی و غیر دولتی و... آخرین اما نه کم اهمیت، دولت سلطنتی کامبوج (RGC). این گروه از بازیکنان مجموعه‌ای از علایق کاملاً رو به زوال را به همراه داشت که بسیاری از آنها ناسازگار بودند. در نتیجه، بسیاری از این علایق به سادگی نمی توانند ارضا شوند.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

با این حال مهمترین بازیگران سازمان ملل متحد، ایالات متحده و RGC بودند. ایالات متحده گفتگوی تعیین کننده بود که پس از تلاش های فراوان توانست سازمان ملل و RGC را به پاسخ "بله" وادار کند. سازمان ملل توانست بیشتر خواسته های خود را تأمین کند، به جز آنچه شاید مهم ترین آن بود: اکثریت قضات بین المللی که نمی توانستند توسط قضات ملی پیشی بگیرند. RGC تنها مهم ترین شرط خود را دریافت کرد، هرچند اعلام نشده: توانایی مسدود کردن پیگردهای قانونی که با آنها مخالف است. بدون این شرط، دولت کامبوج اجازه نخواهد داد که یک دادگاه بین المللی در چیزی شبیه شکل نهایی آن تشکیل شود.

اینکه آیا یک مدل جایگزین از یک دادگاه بین‌المللی شده می‌توانست ایجاد شود و موفق شود، یک جعلی تاریخی است که ارزیابی احتمال آن دشوار است، اما به نظر من بسیار مشکوک است. بنابراین، بسیاری از ناظران استدلال می کنند - و من موافقم - که ECCC، اگرچه اشتباه بود، آخرین فرصت برای محاکمه رهبری خمرهای سرخ بود.

همراه با دستاوردهای ECCC - به ویژه محکومیت های آن علیه سه رهبر سابق خمرهای سرخ در پرونده 001 و پرونده 002 - شکایات متعددی در مورد دخالت دولت کامبوج در محاکمه، به ویژه برای توقف پیشرفت در دو پرونده دیگر (پرونده 003 و پرونده) وجود دارد. 004) شامل خمرهای سرخ درجه پایین تر. به طور خلاصه، نخست وزیر هون سن و دولتش چگونه به این فرآیندها نگاه کردند و چه ملاحظاتی بر رویکرد آنها نسبت به آنها تأثیر گذاشت؟

هون سن و همکارانش همیشه دیدگاهی پیچیده و محتاطانه نسبت به محاکمه خمرهای سرخ داشته اند. از یک منظر، هون سن مدتها مدعی است که خمرهای سرخ را از نظر نظامی شکست داده است، او خمرهای سرخ را از نظر سیاسی شکست داده است، و زمانی که این آزمایش تقریباً کامل شد، می تواند ادعا کند که آنها را از نظر قانونی شکست داده است. اما اکنون به نظر می رسد که دولت روایت را از عدالت متقابل به عدالت متقابل تغییر می دهد، که در آن هون سن با قدرت، خرد و خیرخواهی خود به آشتی ملی دست یافته و ملت را متحد کرده است. در فرهنگ سیاسی کامبوج، معنای "آشتی" این است که قوی، ضعیف را درهم می شکند و سپس صلح برقرار می شود.

با این حال، این پرسش که چگونه می توان جامعه ای را که سی سال است با خود در جنگ است، تثبیت و بازسازی کرد، بسیار پیچیده و ظریف است. در اینجا به نفع هون سن رسید: او به دنبال درهم شکستن صفوف دشمنانش نبود، بلکه فقط به دنبال همدستی، به حاشیه راندن یا در صورت لزوم، از بین بردن رهبری ارشد آنها بود. برای "مردم کوچک"، اگر تلاش نمی کنند برتری او را به چالش بکشند، پس از پیوستن مجدد به جامعه ملی استقبال می کنند. هنگامی که آنها این کار را انجام دهند، تحت حمایت او قرار می گیرند، همانطور که می توانیم از نحوه توسعه پرونده های 003 و 004 - که شامل رهبران عالی رتبه خمرهای سرخ نمی شود - در ECCC پی ببریم.

آیا فکر می‌کنید که می‌توان طبق درخواست سازمان ملل و برخی مدافعان حقوق بشر در جریان مذاکرات برای تأسیس دادگاه، در دادگاه‌های بین‌المللی مانند ECCC، قانون را از سیاست جدا کرد؟

باید بین ایجاد چنین دادگاه هایی از یک سو و تصمیم گیری داخلی دادگاه ها از سوی دیگر تمایز قائل شد. من انتظار دارم که سازمان هایی مانند سازمان ملل متحد و دیده بان حقوق بشر همیشه سعی کنند قانون را از سیاست در دادگاه های بین المللی جدا کنند و تا جایی که بتوانند روند دادگاه را از نفوذ سیاسی منزوی کنند، این هدف شایسته ای است. در برخی موارد، این امکان پذیر خواهد بود - برای مثال در اتاق های فوق العاده آفریقایی در سنگال - در حالی که در موارد دیگر - به عنوان مثال، در حال حاضر در دادگاه کیفری ویژه در جمهوری آفریقای مرکزی یا در ECCC - هیچ. اما تصمیم‌گیری در مورد زمان و مکان تشکیل دادگاه‌های بین‌المللی، چه کسی در آن دادگاه‌ها تحت پیگرد قانونی قرار گیرد و چه اتفاقی پس از رسیدگی دادگاه روی می‌دهد، همیشه اساسا تصمیمات سیاسی خواهد بود.

با توجه به تمام روش‌های متفاوتی که ملاحظات سیاسی ساختار و صلاحیت ECCC را شکل می‌دهند، آیا می‌توانیم رسیدگی‌های بعدی را «قانونی» بدانیم؟

این اجتناب ناپذیر است که ملاحظات سیاسی ساختار و صلاحیت دادگاه بین المللی را شکل دهد. نگرانی واقعی این است که تا چه حد سیاست خود دعوا را شکل می دهد. بر این اساس، بسیاری از ناظران، اگر نه بیشتر، احتمالاً حکمی متفاوت در مورد قانونی بودن یا نبودن روند ECCC صادر خواهند کرد. به نظر من اکثر ناظران حقوقی، با توجه به دقت در رسیدگی به این پرونده ها، میزانی که محاکمات بدوی مبتنی بر شواهد و دقت در رعایت حقوق بوده اند، رفتار و نتیجه پرونده های 001 و 002 را مشروع می دانند. متهم و نگرانی هایی که فرآیند استیناف با آن اعمال حقایق و قانون را ارزیابی می کند. از سوی دیگر، هرج و مرج عمومی که در پرونده های 003 و 004 وجود دارد، احتمالاً به حکمی بسیار متفاوت منجر می شود.

نقش نیروهای اصلی برای ECCC - از جمله ژاپن، استرالیا، ایالات متحده و فرانسه - برای تأسیس این دادگاه بسیار مهم بود. چه چیزی باعث علاقه آنها به دیدن رهبران ارشد خمرهای سرخ در دادگاه شد؟

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

ژاپن، استرالیا، ایالات متحده و فرانسه منافع ایدئولوژیکی مشترکی در تأسیس و عملکرد ECCC دارند، که به ایجاد رژیمی مبتنی بر قوانین نظم بین‌المللی ادامه خواهد داد - این قوانین دقیقاً چنین عناصری از بشردوستانه بین‌المللی هستند. سفارش. قوانینی مانند کنوانسیون ژنو در مورد حقوق نظامی، کنوانسیون پیشگیری و مجازات جنایت نسل کشی و ممنوعیت های معمول جنایات علیه بشریت. هر چهار نفر همچنین ابراز امیدواری کردند که روند دادگاه خمرهای سرخ به کامبوج کمک کند تا به سمت یک رویکرد لیبرال کلاسیک تر به قوانین داخلی حرکت کند. علاوه بر این، هر چهار نفر ممکن است امیدوار باشند که روند ECCC و مشارکت آنها در آن نفوذ مربوطه آنها را بر دولت سلطنتی کامبوج افزایش دهد. اما اینکه برخی از این علایق یا امیدها در نهایت تا چه اندازه در عمل محقق خواهد شد، بحث دیگری است.

کتاب شما به راه‌هایی می‌پردازد که مفاهیم واضح آشکار مانند «حقیقت» و «عدالت» اغلب معانی مبهم و متغیر دارند، به ویژه در زمینه اجتماعی، فرهنگی و سیاسی مانند کامبوج پس از خمرهای سرخ. آیا می توانید آن را گسترش دهید؟

مفاهیمی مانند «حقیقت» و «عدالت» چندان مبهم و متغیر نیستند، بلکه پیچیده و چند ظرفیتی هستند. افراد مختلف و فرهنگ های مختلف معانی این مفاهیم را متفاوت درک می کنند. در مورد خاص کامبوج، یکی از بحث‌های اصلی در کتاب من «عدالت فوق‌العاده» این است که رهبران سیاسی کامبوج درک متفاوتی از عملکرد قانون در جامعه نسبت به افرادی که مثلاً در دفتر امور حقوقی سازمان ملل کار می‌کنند (OLA) دارند. ). ریشه مذاکرات دادگاه به این دلیل است که هم رهبری کامبوج و هم OLA می‌دانستند که درک متفاوتی از موضوع دارند و هر دو احساس می‌کردند که درک دیگری اشتباه یا نامناسب است. این همچنین به این موضوع مربوط می شود که چرا میزان اعتبار منتسب به ECCC ممکن است بین رهبران کامبوج از یک سو و سازمان ملل از سوی دیگر متفاوت باشد.

فکر می‌کنید این سال‌ها تجربه پیچیده و طولانی در نهایت چه تأثیری در نقاط دورافتاده کامبوج خواهد داشت؟ آیا اصلاً می توان این را اندازه گرفت؟

برخی از تأثیرات ECCC بر کامبوج را می توان مطمئناً اندازه گیری کرد و در واقع در مطالعات مختلف دانشگاهی که قبلاً انجام شده است، اندازه گیری شده است. به عنوان مثال، ECCC چه تأثیری بر احزاب مدنی در دادرسی داشت؟ این موضوع توسط بسیاری از محققان از جمله چندین مطالعه کمی مورد بررسی عمیق قرار گرفته است. سایر اثرات ECCC مطالعه شده است و در آینده بررسی خواهد شد. اما در هر فرآیند اجتماعی/سیاسی/حقوقی به پیچیدگی ECCC، تاثیرات بسیار و متنوعی وجود خواهد داشت که همه آنها را نمی توان به راحتی درک کرد، خیلی کمتر با دقت مطالعه کرد. به عنوان مثال، ECCC چه تأثیری بر فرآیندهای تصمیم گیری داخلی و جهت گیری های سیاست داشته است؟ احتمالاً هرگز پاسخ این موضوع را با جزئیات یا با قطعیت نمی دانیم.

ECCC چقدر بر حفظ معافیت از مجازات در کامبوج خواهد داشت و این تأثیر دقیقاً چیست؟ کمیت کردن این می تواند بسیار دشوار باشد، و در واقع، پاسخ واقعی ممکن است حتی برای چندین سال واضح نباشد. با این حال، برای فهمیدن، لازم نیست چیزها در برخی از شاخص های کمی به ظاهر دقیق ثابت شوند. درک کیفی نیز ارزش خود را دارد. در این رابطه، اگرچه اندازه گیری آن بسیار دشوار خواهد بود، اما نظر خود من این است که ECCC سهم قابل توجهی در آشتی ملی در کامبوج داشته است و این در حال حاضر تأثیر مثبتی در مناطق دورافتاده کامبوج دارد. با توجه به آینده کامبوج، یکی دیگر از تأثیرات مهم ECCC بر آموزش جوانان است که اکنون نسبت به قبل از تأسیس ECCC برنامه درسی بسیار آموزنده تری در مورد تاریخ مدرن کشور خود دارند. با این حال، در نهایت، اینکه آیا تأثیر تجمعی ECCC در کامبوج در نهایت خوب است یا بد، چیزی است که در دهه‌های آینده مورد بحث قرار خواهد گرفت.