کار از دست رفته، افغان های طبقه متوسط ​​در فقر و گرسنگی فرو می روند - دیپلمات

اخیراً فریشتا صالحی و خانواده اش برای یک زندگی آبرومندانه بسنده کردند. شوهرش کار می کرد و حقوق خوبی می گرفت. او می توانست چند تن از دخترانش را به مدارس خصوصی بفرستد.

اما اکنون که شوهرش به دنبال تسلط طالبان بر افغانستان کار خود را از دست داده است، او با صدها افغان دیگر برای پیوستن به برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد (WFP) صف کشیده است تا از آن غذا و پول دریافت کند که خانواده اش از آن ناامید هستند. زنده ماندن.

"ما همه چیز را از دست دادیم. ما عقلمان را از دست دادیم.» صالحی پس از تکمیل ثبت نام گفت. همراه او دختر بزرگش، فاطمه 17 ساله بود که مجبور به ترک تحصیل شد. او توانایی پرداخت شهریه در یک مکتب خصوصی را ندارد و طالبان تاکنون به دختران نوجوان اجازه حضور در مدارس دولتی را نداده است.

صالحی گفت: من برای خودم چیزی نمی خواهم، فقط می خواهم فرزندانم تحصیل کنند.

چند ماه پس از فروپاشی اقتصاد افغانستان، بسیاری از خانواده‌های باثبات طبقه متوسط ​​مانند صالحی ناامید شدند و مطمئن نبودند که هزینه غذای بعدی خود را چگونه بپردازند. این یکی از دلایلی است که سازمان ملل متحد نگرانی‌های خود را در مورد بحران قحطی افزایش می‌دهد، به طوری که 22 درصد از جمعیت 38 میلیونی در حال حاضر به گرسنگی نزدیک شده‌اند و 36 درصد دیگر با ناامنی غذایی حاد - عمدتاً به این دلیل که مردم توانایی خرید آن را ندارند - مواجه هستند. .

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

اقتصاد پیش از این در دولت قبلی تحت حمایت ایالات متحده، که اغلب نمی توانست حقوق کارمندان خود را پرداخت کند، دچار مشکل بود. این وضعیت به دلیل همه گیری ویروس کرونا و خشکسالی شدید که قیمت مواد غذایی را افزایش داده است، تشدید شده است. در اوایل سال 2020، نزدیک به نیمی از جمعیت افغانستان در فقر زندگی می کردند.

سپس تعلیق جهانی کمک های مالی به افغانستان پس از به دست گرفتن قدرت توسط طالبان در 15 اوت، فرش را از طبقه متوسط ​​کوچک کشور بیرون کشید. بودجه بین‌المللی زمانی بخش عمده‌ای از بودجه دولتی را پرداخت کرده است - و بدون آن، طالبان تا حد زیادی قادر به پرداخت معاش یا ارائه خدمات عمومی نیستند. جامعه بین المللی حکومت طالبان را به رسمیت نشناخته و از ستیزه جویان می خواهد تا دولت فراگیرتری تشکیل دهند و به حقوق بشر احترام بگذارند.

کمک‌های بین‌المللی همچنین به پروژه‌هایی در سراسر کشور کمک می‌کند که شغل‌هایی را فراهم می‌کنند، که اکثر آنها اکنون متوقف شده‌اند. بانک‌ها در این کشور از سیستم بانکی بین‌المللی جدا شده‌اند که این امر بخش خصوصی را پیچیده‌تر می‌کند. تخمین زده می شود که اقتصاد این کشور تنها در سه ماه 40 درصد کوچک شده باشد.

بیمارستان ها شاهد تعداد فزاینده ای از کودکان لاغر و سوتغذیه هستند که عمدتاً از فقیرترین خانواده های کشور هستند که در حال حاضر با مشکل مواجه هستند.

اکنون، خانواده‌هایی که شاهد نابودی معیشت خود بوده‌اند نیز چیزی ندارند و باید به دنبال راه‌هایی برای تامین هزینه‌های غذا، اجاره و هزینه‌های درمانی باشند.

شوهر صالحی زمانی حدود 24000 افغانی (264 دلار) در ماه کار می کرد که در بخش تدارکات در دفتر بانک جهانی در کابل کار می کرد. اما پس از به دست گرفتن قدرت توسط طالبان، بانک جهانی پروژه های خود را متوقف کرد. صالحی، 39 ساله، گفت که به شوهرش گفته شده که به دفتر نیاید و از آن زمان حقوق خود را دریافت نکرده است.

اکنون او تنها منبع درآمد خانواده است. یکی از همسایه‌هایش تجارت آجیل دارد، به همین دلیل کیسه‌های آجیل را به او می‌دهند تا در خانه پوست کند و سپس او پوسته‌ها را به افرادی می‌فروشد که از آنها برای سوزاندن سوخت استفاده می‌کنند.

او گفت که شوهرش روز را به گشت و گذار در منطقه در جستجوی کار می گذراند. او با استفاده از تعبیری برای کسی که کاری ندارد، گفت: "تنها کاری که او می تواند انجام دهد این است که خیابان ها را با قدم هایش بسنجد."

ایالات متحده و سایر کمک‌کنندگان بین‌المللی از طریق آژانس‌های سازمان ملل برای کمک‌های بشردوستانه به افغانستان کمک می‌کنند تا اطمینان حاصل کنند که این پول به خزانه دولت طالبان نمی‌رود. تمرکز اصلی روی دو مسیر است. برنامه توسعه سازمان ملل متحد، سازمان بهداشت جهانی و یونیسف در حال کار برای پرداخت حقوق مستقیم به پزشکان و پرستاران در سراسر کشور برای محافظت از بخش بهداشت از سقوط هستند. در همین حال WFP کمک های نقدی و غذای مستقیم به خانواده ها می دهد و سعی می کند آنها را سرپا نگه دارد.

WFP مجبور شد برنامه خود را به طور چشمگیری گسترش دهد. در سال 2020 نسبت به سال قبل به 9 میلیون نفر کمک کرد. تا کنون در سال جاری، این تعداد به نزدیک به 14 میلیون افزایش یافته است و این درصد از ماه اوت هر ماه به شدت افزایش می یابد. در سال آینده، این آژانس قصد دارد بیش از 23 میلیون نفر را تامین کند و می گوید برای انجام این کار به 220 میلیون دلار در ماه نیاز دارد.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

نه تنها فقیرترین افراد، که معمولاً در مناطق روستایی مستقر هستند، به کمک نیاز دارند. شلی تکرال، سخنگوی WFP برای افغانستان گفت: «یک طبقه جدید شهری از مردم وجود دارند که تا تابستان حقوق می گرفتند و اکنون برای اولین بار با گرسنگی روبرو هستند.

او گفت: "مردم اکنون باید به دنبال غذا باشند، وعده های غذایی را حذف کنند و مادران مجبور به کاهش غذا هستند."

هفته گذشته، صدها مرد و زن در یک ورزشگاه در بخش غربی کابل صف کشیدند تا پول نقد دریافت کنند - 3500 افغان در ماه، حدود 38 دالر.

نوریه سروری، بیوه 45 ساله ای که در صف منتظر بود، در وزارت تحصیلات عالی کار می کرد. پس از به قدرت رسیدن طالبان، آنها به اکثر زنان دولتی گفتند که در خانه بمانند. سروری گفت که از آن زمان حقوقی دریافت نکرده است و در تلاش است تا غذای سه فرزندش را که هنوز با او زندگی می کنند، روی میز نگه دارد.

پسر 14 ساله او سجاد با پول اندک کیسه های پلاستیکی را در بازار می فروشد. سروری می گوید بستگی به کمک همسایه ها دارد. «من از تجار به صورت اعتباری خرید می کنم. من به بسیاری از مغازه داران بدهکار هستم و بیشتر چیزی که امروز به دست می آورم فقط برای پرداخت بدهی من است.

خود حسن زوایی گفت که زندگی او در سال گذشته کاملاً زیر و رو شده است. او گفت که پدر و مادرش بر اثر کووید-19 فوت کردند. پدرش افسر یک سازمان اطلاعاتی و مادرش مترجم یک آژانس آمریکایی بود.

حسن زوای، 29 ساله، در وزارت فرهنگ کار می کرد، اما از زمان به قدرت رسیدن طالبان، حقوق دریافت نکرده است. او اکنون با همسر و سه فرزندش و همچنین چهار خواهر کوچکترش که همگی به او وابسته هستند بیکار هستند.

«من کار داشتم، مادرم کار داشت، پدرم وظایفش را داشت. او گفت: ما با پول خوب عمل کردیم. "حالا دیگر تمام شده است."