در 13 دسامبر، داکا تریبیون سرمقاله ای تحت عنوان "بدون بهانه ای برای انکار کمک های بین المللی روهینگیا" منتشر کرد که در آن از عدم حمایت بین المللی از بنگلادش در پذیرش 1.1 میلیون پناهجوی روهینگیا که در حال حاضر در بازار کاکس زندگی می کنند، شکایت کرد.
در این آهنگ آمده است: «به نظر می رسد درخواست های مکرر داکا ناشنوا باقی مانده است. و زمانی که کمک‌های اقتصادی و غیره راکد هستند، مضاعف ناامیدکننده است... «مقاله ادامه می‌دهد که تنها 366 میلیون دلار از 1 میلیارد دلار کمک‌های بشردوستانه مورد نیاز تا جولای 2021 پرداخت شده است.
در حالی که ممکن است در بنگلادش انتقاد از "جامعه بین المللی" به دلیل کوتاهی در تأمین بودجه پاسخ بشردوستانه رایج باشد، اگر بنگلادش خواهان 1 میلیارد دلار در سال برای ارائه خدمات بشردوستانه است، باید به ارائه دهندگان خدمات اجازه دهد تا این کار را با حداقل استاندارد انجام دهند. در حال حاضر، این به دور از واقعیت است.
آنچه در سرمقاله داکا تریبون ذکر نشده است، فهرست بلندبالای نگرانی هایی است که اهداکنندگان در مورد مسیر واکنش بنگلادش دارند. بی حالی اهداکنندگان در مورد بافت روهینگیا عمدتاً کار خود بنگلادش است. بنگلادش برای اطمینان از اینکه شرایط زندگی روهینگیاها بهتر از شرایط زندگی در میانمار نیست، آماده است تا آنها را از ماندن منصرف کند. از طریق سیاست هایی مانند محدود کردن رفت و آمد پناهندگان و بستن آنها با نرده های سیم خاردار. اعمال فشار بر مردم برای نقل مکان به جزیره دورافتاده بهسان چار. محرومیت از حقوق کار برای پناهندگان و دسترسی به آموزش. اجازه دسترسی بشردوستانه فقط بین ساعت 9 صبح تا 4 بعد از ظهر؛ و امنیت شدید کمپ ها، دولت بنگلادش دستان امدادگران را چنان محکم بسته است که هر بار که تصمیمی برای اضافه کردن پول بیشتر به پاسخ های بشردوستانه گرفته می شود، کمک کنندگان باید اطمینان حاصل کنند که در عقب راندن روهینگیاها دخالت نمی کنند. میانمار
آنچه بنگلادش آن را حفاظت می نامد در واقع محدودیت و انزوا است. روهینگیا و امدادگران سال‌هاست که تلاش می‌کنند تا نگرانی‌های فزاینده‌ای در مورد خشونت و ناامنی در کمپ‌ها ابراز کنند، موضوعی که در سپتامبر سال جاری، زمانی که رهبر روهینگیا محیبولا در دفترش در اردوگاه پناهندگان کوتوپالونگ به ضرب گلوله کشته شد، به تیتر خبرها تبدیل شد. بنا بر گزارش ها، مقامات، آژانس های سازمان ملل و جامعه دیپلماتیک مطلع شده اند که محیبولا تهدید به مرگ شده است. اگرچه محبلا برجسته‌ترین رهبر روهینگیا، یکی از حداقل 17 رهبر میانه‌روی روهینگیا است که در سال 2017 در اردوگاه‌ها کشته شدند، هفت مرد جوان در اکتبر سال جاری در یک مدرسه علمیه اسلامی کشته شدند.
وضعیت کنونی خشونت در این کمپ با امنیت شدیدی که دولت بنگلادش می گوید برای محافظت از پناهندگان لازم است، تشدید می شود. پناهجویان اجازه خروج از کمپ را ندارند، اقدامی که دولت بنگلادش با نصب حصارهای سیم خاردار تحمیل کرده است.در ماه مارس سال جاری، زمانی که آتش سوزی عظیمی در کمپ رخ داد، حصار مردم را بازداشت کرد و مانع از تلاش های امدادی شد. در نتیجه حداقل 15 نفر کشته و بیش از 45000 نفر بی خانمان شدند. فعالان بشردوستانه که هرگز از این حصار حمایت نکردند، خواستار برداشتن آن پس از آتش سوزی شدند، اما درخواست های آنها ناشنوا ماند.
با وجود کشتارها و تدابیر شدید امنیتی، دولت بنگلادش اجازه نمی دهد مردم حتی برای محافظت از خود از اردوگاه خارج شوند. این امر باعث شده است که بازیگران بشردوستانه بپرسند که بدون دسترسی به نهادهای قانونی و امنیت اولیه، واقعاً چه نوع خدمات حفاظتی می تواند ارائه شود. همانطور که یکی از اهداکنندگان گفت: "در یک کلبه بامبو روی تپه کارهای زیادی می توان انجام داد."
حقوق بشر روهینگیا در بنگلادش به دلیل امتناع دولت از اجازه کار به آنها محدود شده است، که به این معنی است که پناهندگان برای بقای خود به کمک های بشردوستانه وابسته هستند. مقامات کمپ را با مشت آهنین اداره می کنند. تنها هفته گذشته، بدون هشدار، یک کارمند کمپ بیش از 1000 فروشگاه روهینگیا را در داخل کمپ شکست و منبع درآمد مهمی را برای صاحبان مغازه قطع کرد. همانطور که یک مرد گفت: "آنها وارد مغازه من شدند. این تنها معیشت من بود. با درآمد او می توانستم یک خانواده هفت نفره را تامین کنم.
بدون دسترسی به کار، زنان به ویژه آسیب پذیر هستند. برخی برای زنده ماندن یا رابطه جنسی از طریق معاملات (که گاهی به عنوان استثمار و سوء استفاده جنسی شناخته می شود)، از جمله توسط امدادگران، به رابطه جنسی متوسل می شوند. ناتوانی در کنترل اردوگاه‌ها در بنگلادش به این معنی است که بهره‌کشی جنسی و بدرفتاری با پناهندگان روهینگیا توسط امدادگران همچنان بدون مجازات پیشرفت می‌کند، زیرا مکانیسم‌های شکایت و تحقیق بسیار ناکافی است. یکی از مقامات گفت که بهره کشی و آزار جنسی بعید است مشکلی ایجاد کند زیرا در کمپ خلوتی وجود ندارد، و پیشنهاد کرد که زنان روهینگیا فقط استثمار و خشونت جنسی را به پلیس گزارش دهند.
سرمقاله در نهایت و به شکلی پوچ تر، از عدم حمایت از عملیات بهسان چار انتقاد کرد. بهسان چار، که در جامعه روهینگیا به عنوان "جزیره مرگ" شناخته می شود، از اوایل سال 2018 به عنوان یک تهدید بر جامعه بشردوستانه خودنمایی می کند. بنگلادش به دنبال انتقال 100000 پناهجو به جزیره ای دورافتاده در سواحل چیتاگونگ است. در گزارش سال 2021 دیده بان حقوق بشر آمده است:
با نزدیک شدن به فصل های موسمی، پناهندگان و امدادگران می ترسند که محافظت ناکافی در برابر طوفان و سیل، مردم جزیره را در معرض خطر جدی قرار دهد. این موضوع، همراه با کمبود مواد غذایی، منابع آب نامطمئن، کمبود مدارس و مراقبت‌های بهداشتی، و محدودیت‌های شدید آزادی رفت و آمد، باعث می‌شود پناهندگان نگران باشند که در «زندان جزیره‌ای در وسط دریا» نگهداری شوند. بچه
اهداکنندگان مایل به تامین مالی یک جزیره زندان نیستند. ایالات متحده، بزرگترین کمک کننده به آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد، کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، قبلاً گفته است که به دلیل نگرانی های جدی در مورد ایمنی و مناسب بودن آن به عنوان یک مکان اسکان مجدد، عملیات در جزیره را تامین مالی نخواهد کرد. با این حال، بنگلادش با استفاده از همه گیری کووید-19 به عنوان یک کاتالیزور، در مواجهه با مقاومت شدید جامعه بشردوستانه، با جابجایی پناهندگان به جزیره حرکت کرده است. این امر آژانس‌های سازمان ملل را در موقعیتی غیرقابل رشک قرار داده است تا تصمیم بگیرند که آیا به ارائه خدمات نجات جان پناهجویان در «زندان جزیره» ادامه دهند یا از حمایت آنها خودداری کنند و پناهندگان را به حال خود رها کنند.
در حالی که بنگلادش در سال 2017 به دلیل اجازه دادن به روهینگیاها برای پناه بردن از خشونت وحشتناکی که در میانمار با آن روبرو هستند مورد ستایش قرار گرفت، این به دولت اجازه نمی دهد تا در حالی که تحت حمایت دولت هستند، روهینگیاها را آزار و اذیت، سوء استفاده و بی توجهی کند. حفاظت در کمپ ها بر عهده دولت میزبان است و فعالان بشردوستانه فقط می توانند در این چارچوب عمل کنند. اگر دولت میزبان شرایطی را ایجاد کرده است که در آن ارائه خدمات برای بهبود وضعیت پناهندگان غیرممکن است، برای اهداکنندگان کاملا منطقی است که پول خود را به مکان‌های دیگری بفرستند که این امر می‌تواند تغییر کند.
در حالی که بحران روهینگیا به پنجمین سال خود در سال 2022 می رسد و بحران های انسانی جدید در افغانستان و اتیوپی بیداد می کند، بنگلادش با سایر موقعیت های کمک های بشردوستانه رقابت خواهد کرد. اگر بنگلادش وضعیت موجود را حفظ کند، می‌تواند انتظار داشته باشد که وجوه کمک‌کننده همچنان به پایان برسد. این امر نه تنها به بدتر شدن وضعیت در اردوگاه ها ادامه می دهد، بلکه مردم محلی باید نگران باشند که بر اشتغال و فعالیت های اقتصادی در کاکس بازار نیز تأثیر بگذارد، که با یک پاسخ بشردوستانه 1 میلیارد دلاری در سال همراه است.
بنابراین پاسخ ساده است: بنگلادش، اردوگاه ها را برای پناهندگان ایمن کنید.
[ad_2]
مقالات مشابه
- تام تیفانی نگه می دارد دافی صندلی در ایران دست در ویسکانسین
- استدلال های خلاص شدن از طراحی داخلی
- دانلود اینستاگرام برای اندروید؛ یک راهنمای جامع
- شرکت صادرات و واردات کالاهای مختلف از جمله کاشی و سرامیک و ارائه دهنده خدمات ترانزیت و بارگیری دریایی و ریلی و ترخیص کالا برای کشورهای مختلف از جمله روسیه و کشورهای حوزه cis و سایر نقاط جهان - بازرگانی علی قانعی
- قاضی قوانین تهمت مشاور می تواند انتشار کتاب
- گروه صنعتی کارخانجات آروشا
- دانلود فیلم Recep Ivedik 1
- 100 مدل شومیز ۲۰۲۱ جدید فوق العاده شیک
- Fremantle به جلو جسی هوگان است به بازی در برابر ساحل طلا پس از گرفتن از طریق بازگشت صدمه ندیده
- کاستاریکا گروه رئیس exec بازنشسته