چالش ها برای مشارکت استرالیا و کره جنوبی با قرون وسطی - The Diplomat

سفر رسمی مون جائه این، رئیس جمهور کره جنوبی به استرالیا در این هفته در زمان حساسی انجام شد. با توجه به الزامات و چالش های استراتژیک پیش روی تغییرات ژئوپلیتیک فعلی در منطقه هند و اقیانوس آرام، دو قدرت میانی نیازها و فرصت های فزاینده ای را برای تعمیق روابط می بینند. در واقع، مون و اسکات موریسون، نخست‌وزیر استرالیا، در ژوئن گذشته در نشست G7 Plus در کورنوال توافق کردند که روابط دوجانبه را به یک "مشارکت راهبردی جامع" در جشن شصتمین سالگرد روابط دیپلماتیک ارتقا دهند. به ویژه، در نشست دیگری در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نیویورک در سپتامبر گذشته، دو رهبر برنامه های بلندپروازانه ای را برای "همکاری تقویت شده" در مورد طیف گسترده ای از موضوعات کلیدی، از جمله تجارت، سرمایه گذاری، زیرساخت ها، صنعت، دفاع و توسعه، تسلیحات و تمرکز مجدد بر افزایش همکاری در بخش انرژی های تجدیدپذیر، از جمله استفاده از هیدروژن.

با وجود فاصله نسبی جغرافیایی بین کانبرا و سئول، استرالیا و کره جنوبی از طریق ارزش‌های دموکراتیک مشترک و منافع استراتژیک همگرا در ارتقای نظم بین‌المللی مبتنی بر تجارت آزاد، چندجانبه‌گرایی و حاکمیت قانون، نقاط مشترکی دارند. دو کشور همچنین از طریق روابط تجاری و سرمایه گذاری همه جانبه بر اساس درجه بالایی از مکمل اقتصادی به هم مرتبط هستند. کره جنوبی چهارمین شریک تجاری بزرگ استرالیا، منبع رو به رشد سرمایه گذاری خارجی و تامین کننده مهم کالاهای صنعتی مانند الکترونیک، ماشین آلات و کالاهای سرمایه ای است. به طور مشابه، صادرات اصلی استرالیا به کره جنوبی، مانند انرژی، مواد خام و مواد غذایی، اهمیت فزاینده ای برای اقتصاد کره پیدا می کند.

در جبهه دیپلماتیک، سئول و کانبرا به صورت دوجانبه و همچنین در مجامع منطقه ای و چندجانبه، مانند اجلاس سران آسیای شرقی (EAS)، APEC، G-20، OECD، سازمان ملل متحد و اخیراً G-7 پلاس مشارکت نزدیک داشته اند. . به عنوان متحدان پیمانی ایالات متحده، هر دوی آنها منافع خود را در حفظ ثبات استراتژیک نظم مبتنی بر قوانین بین المللی دارند. مانند استرالیا، کره جنوبی نیز نگران اختلالات احتمالی در مسیرهای تجاری و تامین انرژی و فرسایش قوانین و مقررات بین المللی دریایی است.

در شرایط باز، کشورهای تجاری، کره جنوبی و استرالیا با فشار فزاینده ای برای کاهش خطرات و چالش های ژئواکونومیکی مرتبط با وابستگی خود به تجارت خارجی مواجه هستند. به عنوان مثال، وابستگی شدید اقتصادی آنها به چین، کره جنوبی و استرالیا را در معرض اجبار اقتصادی هدفمند چین قرار داده است. در پاسخ، دولت‌های مون و موریسون تصمیم گرفتند استراتژی تنوع اقتصادی را با هدف کاهش ریسک‌های اقتصادی خارجی خود از چین دنبال کنند. از این نظر، هر کشور به عنوان شریک ایده آل دیگری در تلاش مشترک خود برای تنوع اقتصادی برجسته می شود. کانبرا و سئول همچنین می‌توانند فرصت‌های بیشتری را در مرزهای جدید همکاری‌های دوجانبه، یعنی. فن‌آوری‌های کم انتشار (هیدروژن و فولاد خالص)، فناوری‌های سایبری و حیاتی، تغییرات آب و هوایی و زنجیره‌های تامین پایدار، از جمله.

کره جنوبی و استرالیا با توجه به ارزش‌های مشترک، روابط نزدیک اقتصادی و منافع استراتژیک همگرا، باید همکاری خوبی در سطح استراتژیک بسیار عمیق‌تری داشته باشند. با این حال، همانطور که کایل اسپرینگر از مرکز ایالات متحده در پرت خاطرنشان می کند، "در حالی که دو کشور به عنوان همتا به طور موثر با یکدیگر همکاری می کنند، آنها هنوز همکاری دیپلماتیک برای پیگیری منافع مشترک در مجامع دوجانبه، منطقه ای و جهانی ایجاد نکرده اند." برخی از محققان استرالیایی خاطرنشان می کنند که چالش اصلی، بی میلی سئول برای مشارکت در صلح و امنیت منطقه است. از این منظر، فقدان «دیدگاه راهبردی» دولت کره جنوبی، اولویت های استراتژیک آن را به شبه جزیره کره محدود می کند. علاوه بر این، چارچوب استراتژیک باریک سئول، آن را از مشارکت در شکل‌دهی صلح و امنیت منطقه‌ای در منطقه هند و اقیانوس آرام منصرف می‌کند.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

این دیدگاه ها اطلاعات مفیدی را برای درک جاه طلبی های استراتژیک محدود سئول و پتانسیل بکر آن در منطقه هند و اقیانوس آرام ارائه می دهند. با این حال، به منظور رمزگشایی از انگیزه های عمیق نقش سئول در امنیت منطقه ای یا فقدان آن، باید درک عمیق تری از پیچیدگی و حساسیت برداشت ها و اولویت های استراتژیک خود کره جنوبی داشته باشیم. کره ای ها با استرالیایی ها در لنز استراتژیک متفاوت هستند که در آن به محیط نگاه می کنند و پاسخ های خود را بر این اساس اولویت بندی می کنند. برای مثال، برای استرالیایی‌ها، مهم‌ترین مسئله چگونگی مقابله و جلوگیری از رفتار تهاجمی و مخرب چین است که نظم مبتنی بر قوانین موجود را تهدید می‌کند. در مقابل، دیدگاه غالب در سئول این است که کره جنوبی در یک "خندق ژئوپلیتیکی" جدید افتاده است تا در آتش متقابل بین دو قدرت بزرگ گرفتار شود. بنابراین، مهم ترین چالش برای سئول این است که چگونه روابط خود با واشنگتن و پکن را مدیریت کند و درجاتی از خودمختاری از آنها را تضمین کند.

با این حال، توجه به این نکته مهم است که ملاحظات استراتژیک سئول بر حفظ تعادل بین واشنگتن و پکن متمرکز نیست. در عوض، موقعیت استراتژیک سئول در حال تحول است که منعکس کننده تغییر ادراک و همچنین تغییرات در وضعیت استراتژیک است. به عنوان مثال، در اجلاس سران کره جنوبی و ایالات متحده در ماه می گذشته، مون و رئیس جمهور جو بایدن توافق کردند که همکاری های دوجانبه را به ابتکار ایالات متحده در منطقه هند و اقیانوس آرام تعمیق و گسترش دهند. به ویژه، دو کشور توافق کردند که دامنه جغرافیایی، نقش و دستور کار اتحاد RK-آمریکا را به سطوح منطقه ای و جهانی گسترش دهند. آنها همچنین توافق کردند که برای ایجاد یک "منطقه ایمن، مرفه و پویا" با یکدیگر همکاری کنند تا "سیاست جدید جنوبی جمهوری قزاقستان و دیدگاه ایالات متحده در مورد منطقه آزاد و باز هند و اقیانوس آرام" را ایجاد کنند. با توجه به مواضع منفعلانه خود در گذشته، دولت ماه اکنون بسیار فعالتر و متعهدتر به حمایت از ابتکار ایالات متحده در منطقه هند و اقیانوس آرام شده است.

انگیزه مثبت مشابهی باید در مرزهای همکاری بین استرالیا و کره جنوبی ایجاد شود. به منظور بهبود شراکت خود در آینده، هر دو سئول و کانبرا باید برخی از شکاف‌ها و ناسازگاری‌های باقی‌مانده را در روشی که یکدیگر را به عنوان شرکای اولویت‌دار می‌بینند، برطرف کنند. از دیدگاه کره جنوبی، اولویت اصلی مون در سیاست خارجی، برخورد با کره شمالی و مدیریت روابط با ایالات متحده و چین است. تمرکز اصلی او بر ایجاد صلح پایدار با کره شمالی و تلاش برای منصرف کردن کیم جونگ اون از تعقیب جاه طلبی های هسته ای است. بنابراین، توجه دیپلماتیک و منابع مون در درجه اول بر مدیریت روابط بین دو کره و حفظ حمایت واشنگتن و پکن متمرکز شده است. در این راستا، استرالیا در اولویت های دیپلماتیک کره جنوبی به آن توجهی که شایسته آن است، نشده است. علاوه بر این، استرالیا در حال حاضر از طرح منطقه‌ای سئول، سیاست جدید جنوبی، که فقط بر آسیای جنوب شرقی و هند متمرکز است، مستثنی شده است. سئول باید به زودی این مشکل را حل کند.

از طرف استرالیا، درست است که کانبرا در سال‌های اخیر همواره سئول را به عنوان یکی از شرکای کلیدی در دیدگاه خود در مورد منطقه هند و اقیانوس آرام معرفی کرده است. با این حال، کره جنوبی همیشه در سیاست خارجی کلی و ملاحظات استراتژیک خود مورد توجه مستمر کانبرا قرار نگرفته است. در واقع، در مقایسه با توجه دیپلماتیک و اولویت‌های استراتژیک که کانبرا به کواد و اعضای آن، ایالات متحده، ژاپن و هند، و اکنون AUKUS، و همچنین نزدیک‌ترین همسایه‌اش اندونزی داده است، ابتکارات دیپلماتیک استرالیا در قبال کره جنوبی طی سال‌ها پراکنده ترین بودند. با توجه به علاقه استراتژیک قوی کانبرا در جلب دیدگاه استراتژیک سئول به سمت جنوب، این کشور باید ثبات و توجه مداوم را در رویکرد خود به کره جنوبی حفظ کند و سخت تلاش کند تا سئول را به عنوان یک "شریک استراتژیک جامع" در آینده درگیر کند.

این مقاله نسخه اصلاح شده و خلاصه شده نظر قبلی نویسنده است که در وب سایت انجمن آسیایی استرالیا ظاهر شده است.