هزینه های انسانی و زیست محیطی انرژی آبی - دیپلمات

دریاچه لوکتاک که در دره مانیپور واقع شده است، بزرگترین دریاچه آب شیرین در شمال شرقی هند است. این تالاب تعریف شده توسط رامسر است که اهمیت بین المللی دارد و آخرین جمعیت وحشی آهو یا سنگای در معرض خطر انقراض است. با این حال، به گفته مردم محلی و دوستداران محیط زیست، یک پروژه برق آبی اخیر به تدریج اکوسیستم دریاچه را نابود می کند، به طور قابل توجهی به معیشت محلی آسیب می رساند و زیستگاه سانگای مورد علاقه مانیپور را به خطر می اندازد.

در هند، از زمان استقلال، سدها به عنوان نشانه های مدرنیته و پیشرفت مورد استقبال قرار گرفته اند. انرژی آبی همچنین برای تعهد هند به تولید 40 درصد انرژی خود از منابع تجدیدپذیر تا سال 2030 بسیار مهم است. در حال حاضر حدود 170 سد برای بخش شمال شرقی این کشور برنامه ریزی شده است. با این حال، فعالان و مردم محلی به آسیب های زیست محیطی و اجتماعی که این بارج به لوکتک و جمعیت حیوانی و انسانی آن وارد کرده است توجه زیادی دارند: کیفیت آب رو به کاهش است، پوشش گیاهی در حال کاهش است و ماهی ها و گونه های خوراکی در حال از بین رفتن هستند.

تنها پارک ملی شناور جهان در معرض تهدید

Loktak که بین میانمار و آسام هندی به دام افتاده است، یکی از آخرین باقیمانده ها است ضربه زدنیا دریاچه‌های یک سیستم تالاب باستانی که زمانی بخش زیادی از مانیپور را پوشانده بود، ایالتی دورافتاده و پر از درگیری. این ایالت که با افتخار یک پادشاهی مستقل بود، پس از استقلال هند در سال 1947، به اجبار در هند ادغام شد و آغاز دهه‌ها درگیری بین گروه‌های قومی و دولت هند بود. امروز، مانیپور به آرامی از بیش از نیم قرن ناآرامی و خشونت سیاسی خارج می شود.

تنها چند شیر آب از این تالاب باستانی باقی مانده است. اکثر آنها با بتن جایگزین شده اند. آرنج 250 کیلومتر مربع مساحت دارد و بزرگترین آن است. آن را شکم ایالت می نامند و به خاطر آن معروف است phumdis، توده های درهم تنیده از زیست توده، پوشش گیاهی و خاک، نیمه غوطه ور، نیمی شناور در آب. مشخص است که ماهیگیران محلی این بخارها را در مزارع پرورش ماهی طبیعی حجاری کرده اند و پوششی از دایره های کاملا متقارن در سراسر دریاچه ایجاد کرده اند.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

Loktaq همچنین خانه تنها پارک ملی شناور Caibul Lamcao در جهان در 40 کیلومتر مربع از Phumdis است.، خانه گوزن سنگهای، همراه با پرندگان مهاجر متعدد و زندگی گیاهی. در واقع تصور می‌شد که سنگای‌ها تا دهه 1950 ناپدید شده‌اند، زمانی که گروه کوچکی از فومدی‌ها در جنوب لوکتاق کشف شد. سم های گرد آنها به این معنی است که آنها فقط می توانند از قارچ زیست توده Loctac زنده بمانند. سرشماری سال 2016 تعداد 260 سانگهای باقی مانده در پارک را شمارش کرد.

به گفته Oinam Maipakchao، یک مددکار اجتماعی محلی، ساکنان منطقه Loktak اکنون با چالش‌های زیست‌محیطی و اجتماعی بی‌سابقه‌ای مواجه هستند که می‌تواند عمدتاً مربوط به ساخت یک سد برق آبی به نام Ithai Barrage از طریق خروجی اصلی دریاچه در سال 1983 باشد. چرخه قرمز شدن طبیعی دریاچه، که آب ها را تمیز نگه می داشت و فومدی ها را قوی نگه می داشت.

او توضیح می دهد که چگونه قبل از سد، در طول فصل خشک، فومدی ها با سطح آب سقوط می کردند و از مواد مغذی و خاک پایه دریاچه تغذیه می کردند. سپس در هنگام موسمی، آنها با محموله های خاک و گل خود برخاسته و از طریق میانمار به خلیج بنگال ریخته می شوند. او می گوید که این یک چرخه زهکشی طبیعی است که به عنوان کنترل سیل در دره و همچنین پاکسازی دریاچه از زباله و خاک عمل می کند.

به گفته مایپاکچائو، عواقب سد برای این تالاب شدید است. اکنون با سطح آب ثابت و بدون خروجی طبیعی، پومدی ها همراه با گل و لای و آب کثیف در حال تجمع هستند. او توضیح می دهد که ناتوانی در غذا خوردن در فصل خشک به این معنی است که Phumdis در حال نازک شدن و متلاشی شدن است. آلودگی آب و ضعیف شدن فومدیس مهاجرت ماهی را کاهش می دهد. بسیاری از گونه های ماهی در حال حاضر منقرض شده اند، همانطور که پرندگان مهاجر در جستجوی غذا هستند.

Maipakchao در طی بازدید از Keibul Lamiao به این نکته اشاره می کند که بخش هایی از Phumdis در پارک ملی اکنون در آب غوطه ور شده است. به گفته وی، این نشانه سلامت ضعیف است. مطالعه ای که در سال 2020 انجام شد نشان داد که مناطقی از پارک ملی که برای سانگای مناسب هستند در واقع در حال کاهش هستند. این مطالعه تأثیر رگبار ایتالیایی و نازک شدن فومدیس را به عنوان محرک های اصلی این تغییرات شناسایی می کند.

تاثیر انسانی سد

طغیان مداوم دریاچه همچنین مناطق وسیعی از زمین های کشاورزی را که زمانی برای کشت گاومیش و چرا استفاده می شد را زیر آب گرفت. کشاورزان آواره چاره ای جز مهاجرت به شهر برای جستجوی کار یا پیوستن به جامعه ماهیگیری نداشتند. این دریاچه همچنین منبع اصلی غذای گیاهی بود، مانند شاه بلوط آبی که دیگر نمی تواند جوانه بزند زیرا به آب کم عمق نیاز دارد.

آنوجائو سینگ، یک ماهیگیر محلی در دهکده ساحلی تانگا، در حالی که گل و لای تور ماهیگیری قدیمی خود را می شکافت و به دریاچه نگاه می کرد، توضیح داد: «قبل از سد، ماهی های زیادی وجود داشت. تکنیک‌های ماهیگیری ما کاملاً متفاوت بود.»

سینگ 60 ساله است و تمام عمر خود را در سواحل لوکتاک زندگی کرده است. او توضیح می دهد که چگونه این تالاب با زندگی اقتصادی، اجتماعی و معنوی مردم محلی که در طول نسل ها مجموعه ای از تکنیک های ماهیگیری را برای تمام فصول توسعه داده اند، در هم تنیده شده است. آیین‌های مذهبی محلی بدون گونه‌های خاصی از ماهی‌ها و گل‌های دریاچه، که اکنون برای یافتن برخی از آنها در تلاش هستند، کامل نمی‌شوند. سینگ گفت: "او به ما زندگی می دهد." اما ما نمی دانیم که او چقدر دیگر زنده خواهد ماند.

امروزه، طبق گفته Maipakchao، 95 درصد از جمعیت محلی را ماهیگیران تشکیل می دهند که برای امرار معاش به کاهش ذخایر ماهی در دریاچه متکی هستند. با کمک های کمیاب دولت، بسیاری از ماهیگیران از روی ناچاری کلبه های فومدیس یا فوم شانگ می سازند و ماه ها با خانواده خود در دریاچه زندگی می کنند. با این حال، بین سال‌های 2011 تا 2013، با استناد به نگرانی‌های زیست‌محیطی، دولت ایالتی به‌طور بحث‌انگیز بیش از 700 مورد از این فوم‌شنگ‌ها را پاکسازی کرد و حداقل دستمزد را به ماهیگیران پیشنهاد کرد.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

در مصاحبه ای در پایتخت ایمفال در فوریه 2020، رام وانگخایراکپام از سازمان غیردولتی چشم اندازهای بومی توضیح داد که عواقب این سد برای جامعه محلی عمیق است. "این یک تجربه یک بار نیست. برای مردم محلی، تأثیرات طولانی است. حتی پس از 30 سال، مردم همچنان رنج می برند. سه دهه می گذرد و مردم هنوز در تلاش هستند تا زندگی خود را معنادار کنند. آنها زیستگاه خود را از دست داده اند و همچنان در تلاش برای یافتن مکان قانونی یا غیر قانونی آن هستند."

وی ادامه داد: لوکتک مثالی می زند که چگونه سدها می توانند بر مردم تأثیر بگذارند. برای افرادی که تحت تاثیر یک سد نیستند، هرگز نخواهند فهمید. بسیاری از مردم در لوکتک غرامت دریافت نمی کنند. حتی زمانی که به مردم غرامت پرداخت می‌شود و بازپروری می‌شوند، این تأثیر همچنان ادامه دارد. به نسل‌ها منتقل می‌شود.»