نماینده سازمان ملل از تایلند خواست تا بحران در میانمار را تشدید کند - دیپلمات

نوئلین هازر، فرستاده ویژه دبیرکل سازمان ملل متحد در امور میانمار، روز دوشنبه در جریان سفر به تایلند از دولت این کشور خواست تا نقش فعال تری در حل بحرانی که همسایه خود را تحت تأثیر قرار می دهد، ایفا کند.

هازر در بیانیه‌ای که پس از دیدار با نخست‌وزیر تایلند، پرایوت چان اوچا منتشر کرد، گفت که رهبر تایلند باید حکومت میانمار را تحت فشار قرار دهد تا به طرح صلح کشورهای جنوب شرقی آسیا (آسه‌آن) متعهد شود. اجماع پنج ماده ای به عنوان خواستار پایان دادن به خشونت و یک گفتگوی سیاسی فراگیر با هدف پایان دادن به بحرانی است که میانمار را از زمان کودتای فوریه گذشته فرا گرفت.

به گزارش ایراوادی، هایزر در بیانیه‌ای گفت: «نخست‌وزیر نقش مهمی در جلوگیری از وخامت بیشتر بحران میانمار دارد، جایی که انفجار منجر به بی‌ثباتی بیشتر در یک منطقه مرزی بی‌ثبات می‌شود».

در اصل، هایزر باید بر دری باز پافشاری کند: تایلند کشوری است که احتمالاً مستقیماً تحت تأثیر وضعیت رو به وخامت میانمار قرار می گیرد. برای دهه‌ها، درگیری‌های داخلی مزمن دومی، جریان ثابتی از پناهندگان را در سراسر مرز مشترک متخلخل 2416 کیلومتری بین دو کشور ایجاد کرده است. با توجه به اینکه همسایه خود اکنون در آستانه یک جنگ داخلی در سراسر کشور است، احتمالاً تایلند با تعداد بیشماری غیرنظامی آواره سنگینی می کند.

اما علیرغم علاقه آشکار تایلند به آنچه در میانمار اتفاق می افتد، واکنش تایلند به کودتای میانمار کم خون است. اگرچه دولت تایلند مدعی است که به "دیپلماسی خاموش" متعهد است، اما دولت تایلند در برابر سرکوب وحشیانه ارتش میانمار علیه معترضان به کودتا و مناطق بی ثبات کننده هم مرز با تایلند سکوت اختیار کرده است.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

چه چیزی این بی میلی را توضیح می دهد؟ اولاً، اجتناب از این نتیجه گیری دشوار است که پرایوت، از ترس مشروعیت خود، می خواهد از وضع قانونی که مداخله نظامی در سیاست نامشروع است اجتناب کند. او همچنین سرانجام در سال 2014 با یک کودتا قدرت را به دست گرفت. اندکی پس از تسلط خود در سال گذشته، مین آنگ هلینگ در نامه ای به پرایوت خواستار کمک او برای "حمایت از دموکراسی" در میانمار شد و برخی معتقدند کودتا در میانمار تلاشی برای تکرار پرایوت است. کودتای بدون خونریزی خود و شستشوی متعاقب آن از طریق انتخابات عمیقاً نادرست در سال 2019. قانون فعلی آسه آن برای "عدم مداخله" در امور کشورهای عضو به بانکوک بهانه ای مناسب برای اتخاذ رویکردی بی تفاوت نسبت به وضعیت میانمار می دهد.

عامل دوم ارتباط نزدیک تاتمادو و ارتش سلطنتی تایلند است. این دو ارتش مدت‌هاست که در چندین جبهه، از جمله توقف جریان‌های فرامرزی مواد مخدر غیرقانونی و سایر قاچاق‌ها، همکاری کرده‌اند، و علی‌رغم تمام تاریخ‌نگاری‌های رسمی که دشمنی سنتی بین دو ملت را برجسته می‌کند، رهبری همچنان در یک رابطه راحت باقی مانده است. این روابط به سطح شخصی گسترش می یابد: طبق گزارش ها، رهبر کودتای میانمار، ژنرال ارشد مین آنگ هلائینگ، پسر خوانده ژنرال فقید پرم تینسولاناندا، نخست وزیر سابق تایلند و رئیس شورای خصوصی که به یک سلطنت قدرتمند مشاوره می دهد، در نظر گرفته می شود.

از یک زاویه خاص، این رابطه نزدیک بانکوک را در موقعیت خوبی برای میانجیگری در بحران میانمار قرار می دهد. در مقاله‌ای اخیر برای Fulcrum، نسخه اصلی مؤسسه ISEAS-Yusof Ishak در سنگاپور، Vongthep Arthakaivalvatee استدلال کرد که این «روابط خاص» با میانمار، تایلند را «در موقعیتی قرار می‌دهد که بتواند در گفتگوهای صلح‌آمیز پیشرفت کند». در واقع، همکاری دولت تایلند اگر نگوییم کافی، پیش شرط لازم برای هرگونه تلاش برای حل مجموعه بحران های به هم پیوسته در میانمار و کاهش وضعیت رو به وخامت انسانی در این کشور است.

با این حال، در حال حاضر، نقش قوی تایلندی بعید به نظر می رسد. پرایوت در بیانیه جداگانه‌ای که پس از دیدار با هایزر منتشر کرد، گفت که مشکلات میانمار پیچیده است و باید به وضعیت آن "به تدریج با درک و اعتمادسازی با رهبر میانمار" رسیدگی شود - رویکردی که چه خوب و چه بد، برابر است با پذیرش وضعیت جدید موجود در محله (در واقع، همین سوال - آیا مشروط کردن دخالت مستقیم حکومت نظامی در اجرای اجماع پنج ماده ای - به عنوان یک خط جداکننده کلیدی در بلوک جنوب شرق آسیا ظاهر می شود.)

در نهایت، ابتکار دیپلماتیک تایلند با بحران‌های دوره‌ای که به برکناری تاکسین شیناواترا، نخست‌وزیر سابق در کودتای قبلی در سال 2006 بازمی‌گردد، تضعیف شد، که ارتش را مجبور به تشدید کنترل بر سیاست تایلند کرد. علیرغم همه انتظارات مبنی بر اینکه تایلند می تواند نقش فعال تری در میانمار ایفا کند، یک دولت ضعیف که از مشروعیت گسترده ملی محروم است و در شرایط بحرانی دائمی فعالیت می کند، هرگز نمی تواند دیپلماسی خلاقانه را در مورد چنین موضوع پیچیده ای رهبری کند.