نحوه تلاش کره جنوبی برای مقابله با اخبار جعلی - The Diplomat

قانونگذاران کره جنوبی پیش نویس پیشنهادی را برای بازنگری در قانون داوری مطبوعات این کشور تهیه کرده اند. این لایحه یک کانال قانونی برای قربانیان ادعاهای نادرست منتشر شده در مطبوعات ایجاد می کند تا از سازمان های خبری غرامت بخواهند. لایحه موسوم به "اخبار جعلی" مورد انتقاد شدید سازمان های روزنامه نگاری بین المللی قرار گرفته است، که نمایندگان آنها شاهد تلاش های ضد دموکراتیک برای سرکوب مطبوعات آزاد بوده اند. با توجه به بحث در مورد این پیشنهاد، دولت تصمیم گرفت رای گیری این لایحه را به سال آینده موکول کند.

انتقادهای بین المللی از این لایحه بر اساس دلایل اشتباه صورت گرفت. کره جنوبی در تلاش است تا به مشکل جهانی سازمان های رسانه ای - از جمله فناوری بزرگ - که در انتشار دروغ ها با انگیزه های سیاسی گرفتار شده اند، رسیدگی کند. سیاستمداران در سراسر جهان با این مشکل دست و پنجه نرم می کنند. این لایحه در کره جنوبی به دور از بازگشت به سرکوب اقتدارگرایانه رسانه های مستقل، تلاشی پیش بینی کننده برای مقابله با تغییر رابطه بین دموکراسی و سازمان های رسانه ای است. نکته اینجا این نیست که قانونگذاران کره ای راه حل مناسبی پیدا کرده اند، بلکه مهم است که مشکل مشترکی را که به دنبال حل آن هستند، بپذیریم.

بر اساس بیانیه ای که توسط موسسه مطبوعاتی بین المللی (IPI) منتشر شد و از قانونگذاران خواست تا این لایحه را پس بگیرند، نگرانی اصلی در مورد این لایحه این است که یک شخصیت دولتی یا سیاستمدار بتواند از این اقدام اصلاح شده به عنوان سلاحی برای سرکوب انتقاد استفاده کند. سازمان های خبری نگران هستند که ممکن است از آنها شکایت شود زیرا آنها فقط کار خود را انجام می دهند. ترس از سرکوب به نوبه خود می تواند منجر به خودسانسوری شود. اگر این اتفاق بیفتد، خبرنگاران نمی توانند وظیفه خود را برای تحت کنترل نگه داشتن افراد قدرتمند انجام دهند.

نویسندگان این لایحه خاطرنشان کردند که این نگرانی موجه است. هر گونه تلاش برای تنظیم رسانه ها با این خطر همراه است. همانطور که از صورتجلسات کمیسیون قانونگذاری که این لایحه را بررسی و تصریح کرد، مشخص است، نمایندگان در مورد لزوم حفظ آزادی مطبوعات بحث و توافق کردند. موافقان این لایحه اما آزادی مطبوعات را در مقابل «حقوق شهروندی» قرار می دهند. از جمله این حقوق، حق «قربانی مطبوعات» نشدن است. منظور از این گردآورنده کسانی است که به دلیل ادعاهای نادرست در رسانه ها در مورد آنها آسیب دیده اند. مقالات افتراآمیز مبتنی بر شواهد اندک می توانند برای زندگی و شغل مضر باشند - و اغلب در کره جنوبی منتشر می شوند.

استانداردهای پایین تحریریه بزرگترین گروه های خبری کره جنوبی ریشه در تاریخ دارد. تحت دهه‌های اقتدارگرایی جنگ سرد، اتاق‌های خبر کره جنوبی اجازه داشتند - اگر کاملاً تشویق نمی‌شدند - داستان‌هایی را اختراع کنند که از رژیم حمایت می‌کرد. روزنامه ها می توانند اتهامات بی اساس مطرح کنند یا شایعاتی را منتشر کنند، مانند اینکه فردی را "کمونیست" خطاب کنند و شهرت او را خدشه دار کنند.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

حتی با دموکراتیزه شدن کشور، این عادت به چاپ ادعاهای تایید نشده باقی می ماند.

بزرگ‌ترین رسانه‌های خبری در کره جنوبی نیز متعلق به شرکت‌هایی هستند که در بسیاری از بخش‌ها دارای منافع تجاری هستند که رسانه‌ها تنها یکی از آنها هستند. گروه‌های رسانه‌ای اصلی کره جنوبی نگهبانان قدرت چهارم نیستند - اگرچه این کشور آنها را در اختیار دارد - بلکه سلاح‌های شرکت‌های بزرگی هستند که در ساختار قدرت این کشور تعبیه شده‌اند.

سیاستمداران از میان «قربانیان مطبوعات» انتخاب شده اند. در حالی که بررسی شخصیت‌های عمومی یک کار کلیدی برای رسانه‌ها است، سازمان‌های رسانه‌ای قدرتمند می‌توانند رسوایی‌های عمده ایجاد کنند و چهره‌های عمومی را که باید در برابر رای‌دهندگان پاسخگو باشند، سرنگون کنند. به گفته چوئه سانگ هون از نیویورک تایمز، "سخت است که یک روز را بدون روزنامه ها و حساب های رسانه های اجتماعی در کره جنوبی سپری کنید که فساد بدی را گزارش کنند."

در این سیاست رسوایی تخیلی، گروه‌های رسانه‌ای قدرتمند و غیرپاسخگو سیستم‌های پاسخگویی دموکراتیک را محاصره می‌کنند - و در حالی که این کار را انجام می‌دهند پشت پرچم "آزادی مطبوعات" پنهان می‌شوند. در این صورت منافع فردی می تواند به شیوه ای غیر دموکراتیک ابتکاراتی را که سیاستمداران برای پیگیری انتخاب شده اند خنثی کنند.

این وارونگی نقش مورد انتظار مطبوعات در یک جامعه آزاد باید آشنا به نظر برسد. تأثیرات آن مشابه تأثیر تحریف‌کننده پلت‌فرم‌های دیجیتال با فناوری پیشرفته است: طیفی از سازمان‌های رسانه‌ای با حمایت ثروت چشمگیر اخبار و نظرات را به روش‌هایی منتشر می‌کنند که پیامدهای سیاسی دارند اما مسئولیت سردبیری را بر عهده ندارند. هیچ کس نمی خواهد محدودیت هایی برای گفتار سالم اعمال کند، اما امروزه اجماع گسترده ای وجود دارد که پلتفرم های رسانه های اجتماعی نیاز به تنظیم دارند.

پس از آن کمی تعجب آور بود که لایحه «اخبار جعلی» کره جنوبی همراه با قانون پیشنهاد شد (که در واقع تصویب شد) و اپل و گوگل را مجبور کرد تا کنترلی بر فروش در فروشگاه های اپلیکیشن خود را از دست بدهند. قانونگذاران کره جنوبی، گروه های فناوری قدرتمند و گزارش های نادرست سیاسی شده را به عنوان موضوعات مرتبط می بینند.

بحثی که کره جنوبی در مورد لایحه «اخبار جعلی» خود رهبری می کند، بحثی است که باید در جاهای بیشتری اتفاق بیفتد. دیگر منطقی نیست تصور کنیم که سازمان های رسانه ای فقط نهادهای مستقلی هستند که قطعا دموکراسی را بهتر می کنند. جهان برای پیکربندی مجدد این ارتباط به آزمایش خلاقانه نیاز دارد.

گروه‌های بین‌المللی که این لایحه را محکوم می‌کنند نیز حزب حاکم کره جنوبی را به اتخاذ رویکرد «اقتدارگرایانه» متهم می‌کنند. حتی یک نگاه گذرا به فرآیندهای پیشنهاد، بحث و تعامل نشان می دهد که چنین ارزیابی دور از هدف است. هرکسی می‌تواند به وب‌سایت مجلس شورای ملی مراجعه کند و صدها صفحه حاوی صورتجلسه‌های کمیسیون‌ها را که فقط بر این لایحه متمرکز شده است، مشاهده کند.

کره جنوبی کشوری است که سخت - و با صدای بلند - برای دموکراسی خود تلاش می کند. مردم عادی برای دفاع از دموکراسی پرشور به خیابان ها می آیند. آنها برنامه‌های رادیویی صبحگاهی را تنظیم می‌کنند که به دقت لوایح را تجزیه و تحلیل می‌کنند، با توضیحات بی‌علاقه از سوی قانون‌گذاران که بحث‌ها را در کمیته‌ها روایت می‌کنند.

لایحه کره، چه تصویب شود و چه نشود، ممکن است بهترین راه حل برای گسترش سیاسی دروغ ها نباشد. اما زمانی که یک دموکراسی در حال رشد مانند کره جنوبی سعی می کند با یک مسئله جهانی مقابله کند، ارزش تماشا کردن را دارد.