توضیح پلیس آب و هوای چینی - دیپلمات

کنفرانس تغییرات آب و هوایی 2021 سازمان ملل متحد، معروف به COP26، در 13 نوامبر در گلاسکو با سر و صدای زیادی در مورد اهداف جدید و وعده های کاهش انتشار کربن، کاهش سرعت جنگل زدایی و در غیر این صورت تلاش برای جلوگیری از افزایش مارپیچ دمای جهانی به پایان رسید. با این حال، بسیاری از سلبریتی ها و جریان پیام ها، ارائه یا بحث قابل توجهی در مورد چین داشتند. این مشکل ساز بود، زیرا مشارکت چین در هر تلاش یا ابتکار آب و هوایی جهانی بسیار مهم است، اما همچنین به چندین جنبه از سیاست داخلی و اقتصاد سیاسی چین اشاره می کند که می تواند نقش او را مختل یا تضعیف کند.

به عنوان منبع حدود 27 درصد از انتشار گازهای گلخانه ای جهانی (ایالات متحده با 11 درصد در رتبه بعدی قرار دارد، در حالی که 27 کشور عضو اتحادیه اروپا با هم کمتر از 6.5 درصد سهم دارند)، موقعیت چین برای هر راه حل بالقوه برای آب و هوا کلیدی است. این واقعیت برای رهبران و شهروندان چینی از بین نمی رود. آگاهی و فعالیت‌های زیست‌محیطی در چین در 20 سال گذشته افزایش یافته است و دولت این کشور گام‌های جسورانه‌ای در جهت اتخاذ انرژی‌های تجدیدپذیر، ترویج (و ساخت) حمل‌ونقل عمومی، محدود کردن استفاده از خودرو، بازسازی ساختمان‌ها و جایگزینی تجهیزات برای بهبود بهره‌وری انرژی برداشته است. شاید برنامه جنگل کاری پیشرو در جهان باشد.

به ویژه، رئیس جمهور شی جین پینگ، با پشتوانه وعده های رسمی دولت چین، برای دستیابی به انتشار گازهای گلخانه ای خالص تا سال 2060، وعده های عمومی داد. در حدود COP26، این وعده ها به روز شده و بهبود یافته اند تا شامل دستیابی سریعتر به نقاط عطف باشد. اما همچنان اخبار منفی بر این گزارش ها غالب بود.

او در میان رهبران جهان به دلیل غیبتش در کنفرانس گلاسکو قابل توجه بود. وعده ها و تعهدات چین، اگرچه قابل توجه است، اما با آنچه قبلاً توسط سایر کشورهای بزرگ انجام شده و وعده داده شده است، فاصله زیادی دارد. برخی به COVID-19 یا اضطراب سیاسی در سال بسیار حساس برای حزب کمونیست چین (ح‌ک‌پی) اشاره کردند. دیگران در نسبت دادن به سادگی احساس گناه کمتر ظریف بودند. اما دلایل واقعی هم ظریف تر و هم واضح تر هستند.

رهبران چین، حتی شی جین پینگ - علیرغم کمپین های رهبری فزاینده اش - باید با دقت از ائتلاف های حاکم در مناطق مختلف، بخش ها و جناح های نخبگان حمایت کنند، در غیر این صورت خطر برکناری آنها وجود دارد. چین علیرغم تمام سرمایه گذاری هایش در انرژی هسته ای و تجدیدپذیر، هنوز تقریباً دو سوم برق مصرفی خود را از طریق احتراق زغال سنگ تولید می کند. زغال سنگ در چین فراوان و ارزان است و در قلب اقتصادهای مهم منطقه قرار دارد. میلیون ها معدنچی هر سال بیش از 50 درصد زغال سنگ جهان را در هزاران معدن چینی حفر می کنند. بسیاری از مناطق شمال مرکزی چین (و بخش‌هایی از شمال شرق) به شدت به این بخش وابسته هستند. حذف سریع زغال سنگ علاوه بر افزایش قیمت انرژی، منجر به هزینه های اجتماعی قابل توجهی می شود.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

علاوه بر این، مناطق تولید زغال‌سنگ چین برای ائتلاف سیاسی که از زمان روی کار آمدن در سال 2012 تظاهرات کرد، بسیار مهم هستند. همچنین احتمالاً تصادفی نیست که کمپین‌های ضدفساد این کشور بیشترین اهداف را در منطقه به دست آورده است. یا اینکه پوشش خبری مطلوب از شی اغلب بر زمانی که به عنوان یک مرد جوان در منطقه معدن زغال سنگ در شمال استان شانشی گذرانده است، تاکید می کند. حمایت سیاسی از بخش‌هایی مانند زغال‌سنگ، که تحت سلطه غول‌های صنعتی دولتی هستند، نیز کلیدی تلقی می‌شود. برخلاف پیشینیان خود، که فعالانه به دنبال کنار گذاشتن شرکت‌های دولتی پیر و کارگران آن‌ها بودند، در حالی که به شدت ادغام چین در اقتصاد جهانی را دنبال می‌کردند، شی احتمالاً نمی‌توانست حمایت شرکت‌های دولتی را از دست بدهد، به خصوص که به سلب مالکیت بسیاری ادامه می‌داد. مناطق و بخش هایی با پیوندهای قوی تر با جهانی شدن و تجارت بین المللی.

سپس بحث مصرف مطرح می شود. چین برای دهه ها تلاش کرده است تا سهم کل سرمایه گذاری در تولید ناخالص داخلی خود را نسبت به مصرف کاهش دهد. بازده سرمایه گذاری در میان پایین ترین ها در جهان است، نرخ پس انداز عموماً بیش از حد تلقی می شود و احساسات مصرف کننده مدت هاست که نسبتاً کم خون بوده است. افزایش سرمایه گذاری بیشتر در انتقال زغال سنگ، در حالی که به طور بالقوه قیمت مصرف کننده را نیز افزایش می دهد، بنابراین آنقدر که از راه دور به نظر می رسد برای رهبران چین جذاب نیست.

اطمینان از نرخ های رشد تولید ناخالص داخلی بالا و بهبود قابل مشاهده در استانداردهای زندگی برای شهروندان و مصرف کنندگان در مرکز استراتژی حزب کمونیست چین برای "مشروعیت عملکرد" ​​است. اما الگوی توسعه چین، حداقل از زمان بحران مالی جهانی در سال 2008، به طور فزاینده ای موثر شده است. شروع به تاکتیک ها و استراتژی های جدید برای رشد، در حالی که به دنبال حفظ قدرت و گذار به عصر جدیدی از اقتدارگرایی تثبیت شده (و به طور فزاینده شخصی، حتی کاریزماتیک) است. ، طرف متعهد به انجام کاری به اندازه دستیابی سریعتر به اهداف اقلیمی نیست - حتی اگر این بدان معنا باشد که قبل از یافتن سنگهایی که در رودخانه ضرب المثل آزمایش شده اند، جزایر بیشتری با بالا آمدن دریاها زیر آب می روند.