برانگیختن اعلام نمادین پایان جنگ مون - The Diplomat

او در سخنرانی خود به مون جائه این، رئیس جمهور کره جنوبی قبل از هفتاد و ششمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ماه سپتامبر، از ایالات متحده، کره شمالی و چین به همراه کره جنوبی خواست گام هایی را برای رسیدن به یک اعلامیه در مورد پایان دادن به برجام بردارند. جنگ مون با تجدید درخواست خود برای پایان دادن به جنگ کره، امیدوار بود که روند صلح را دوباره فعال کند و قبل از پایان دوره ریاست جمهوری خود در سال آینده "پیشرفت واقعی" داشته باشد.

این اولین بار نیست که اعلامیه پایان جنگ ارائه می شود. کره جنوبی و نیروهای سازمان ملل به رهبری ایالات متحده از نظر فنی هنوز در حال جنگ با کره شمالی هستند، زیرا جنگ کره در سال های 1950-1953 با یک آتش بس به پایان رسید، نه یک معاهده صلح. چندین بار تلاش ها برای اعلام رسمی پایان جنگ انجام شده است که آخرین آنها در سال 2018 بوده است. در جریان گفتگوهای دیپلماتیک شدید بین کیم جونگ اون رهبر کره شمالی، رئیس جمهور وقت آمریکا، دونالد ترامپ و مون، رئیس جمهور کره جنوبی، مفهوم پایان دادن به این جنگ مطرح شد. جنگ، جنگ دوباره ظاهر شد. در نتیجه، کشورها در ابتدا موافقت کردند که پایان جنگ کره را تا پایان سال 2018 اعلام کنند. اما به دلیل عدم تعهد عملی به روند صلح و خلع سلاح اتمی شبه جزیره کره، همه کشورها اشتیاق خود را نسبت به این طرح از دست دادند. مکالمات در نهایت هیچ اعلامیه ای صورت نگرفت.

تماس مجدد مون در زمانی انجام می شود که مذاکرات متوقف شده و کره شمالی در واکنش به همه گیری همه گیر همه مرزها را بسته است. تفاوت بین تلاش 2018 برای اعلام پایان جنگ و فشار مجدد مون این است که این بار اعلامیه قصد دارد دوباره آغاز شود. گفتگو. امید است که یک اعلامیه نمادین و الزام آور قانونی پایان جنگ بتواند اعتماد را تقویت کند و وسیله مفید و غیرتهدیدی برای تشویق پیونگ یانگ به بازگشت به مذاکرات باشد. این هم اکنون یک هدف سیاسی فوری تری برای مون است، زیرا این آخرین تلاش او برای از سرگیری روند خلع سلاح اتمی شبه جزیره کره قبل از پایان دوره ریاستش در می 2022 است. با این حال، گویی کمبود زمان مشکل کافی نبود. شانس واشنگتن و پیونگ یانگ برای نشستن پس از نشست بدون توافق در هانوی اندک است.

ناسازگاری اصلی که مانع پیشرفت بین واشنگتن و پیونگ یانگ می شود، همچنان باقی است. مشکل این است که چه چیزی باید اول باشد: اقدامات عملی برای خلع سلاح هسته ای یا آشتی. بایدن گفت و گوی دیپلماتیک با کره شمالی را بدون پیش شرط، «هر کجا و در هر زمان» پیشنهاد کرد. با این حال، در کوتاه‌مدت، تمایلی به برآوردن الزامات اساسی رژیم مانند ارائه تضمین‌های امنیتی و کاهش تحریم‌ها علیه شمال ندارد، مگر اینکه ابتدا اقدامی برای خلع سلاح هسته‌ای انجام دهد. در همین حال، کره شمالی می گوید اگر آمریکا واقعاً قصد دارد موضوع را از طریق گفتگو حل کند، از هرگونه اقدام خصمانه ای که پیونگ یانگ احساس خطر کند، خودداری می کند و می گوید تا زمانی که واشنگتن عقب نشینی نکند، به میز مذاکره بازنخواهد گشت. "سیاست خصمانه".

همانطور که خواهر کیم جونگ اون، کیم یو چن، در ماه سپتامبر گفت: "تنها زمانی که چنین پیش شرطی برآورده شود، می توان رو در رو نشسته و پایان قابل توجهی به جنگ اعلام کرد" - در غیر این صورت اعلام پایان جنگ. جنگ فقط یک تکه کاغذ بود. به طور خلاصه، طرفین درگیر مناقشه هستند بر سر اینکه چه کسی اول خواهد آمد، و برخلاف آنچه به نظر می رسد دولت ماه معتقد است، اعلامیه ای فقط نمادین در وضعیت بی اعتمادی فعلی است. بین طرفین برای بازگرداندن پیونگ یانگ به مذاکرات کافی نخواهد بود. همچنین تردید وجود دارد که اعلامیه ای بدون تأثیر عملی منجر به تغییر واقعی در شبه جزیره کره شود، زیرا تصورات آمریکا و کره شمالی از شرایط و اقداماتی که در پی خواهد داشت با هم برخورد خواهند کرد. ، کشورها دقیقاً به همان جایی که شروع شده باز می گردند و بازی اتهام ادامه می یابد.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

اما اینکه این اعلامیه نباید صرفاً نمادین باشد به این معنا نیست که باید باشد هم مفصل یا. ارائه یک اعلامیه قانونی الزام آورتر و رسمی تر پیامدهای منفی خود را دارد و همچنین می تواند طرفین را مجبور به اتخاذ رویکرد اشتباه کند. هم ایالات متحده و هم کره شمالی برداشت های بسیار متفاوتی از اهداف و شرایط گام های متفاوتی دارند که باید برداشته شوند. در کوتاه مدت، هدف پیونگ یانگ توقف مانورهای نظامی مشترک کره جنوبی و آمریکا در ماه مارس آینده خواهد بود که پیش شرطی برای بازگشت رژیم کیم به میز مذاکره است.

علاوه بر این، می تواند گام دیگری در جهت برچیدن فرماندهی سازمان ملل متحد به رهبری ایالات متحده بردارد که می تواند مشروعیت حضور نظامی ایالات متحده در شبه جزیره را تضعیف کند. کره شمالی ممکن است پس از آن بر خروج 28500 نیروی آمریکایی مستقر در کره جنوبی پافشاری کند. پیونگ یانگ همچنین ممکن است استدلال کند که واشنگتن باید با کنار گذاشتن تلاش‌ها برای کنترل برنامه هسته‌ای کره شمالی، به اعلامیه پایان جنگ احترام بگذارد. خطر این تعلیق منفی ممکن است چیزی باشد که مون را از اتخاذ بیانیه دقیق تر و الزام آورتر قانونی باز می دارد.

پس راه حل چیست؟ با توجه به شکاف در برداشت کشورها و تفاوت در رویکردها و مطالبات، اعلام پایان جنگ با تخفیف به عنوان نقطه ورود باید پیشنهاد شود. به عنوان مثال، ایالات متحده و کره جنوبی می توانند توقف تمرینات نظامی مشترک را پیشنهاد کنند و در پاسخ، پیونگ یانگ می تواند به عنوان اولین گام، توقف تمام آزمایش های موشکی را اعلام کند. چنین مصالحه‌ای می‌تواند اقدامی ملموس برای کاهش شکاف‌ها و حل دو موضوع بحث‌انگیز باشد: پایان دادن به رزمایش نظامی مشترک بعدی می‌تواند از سوی کره شمالی به‌عنوان رفع نسبی خصومت‌ها به نفع خود تلقی شود، در حالی که تعلیق کلیه آزمایش‌های موشکی می‌تواند ایالات متحده را متقاعد کند. در نیت جدی پیونگ یانگ برای خلع سلاح هسته ای طولانی مدت. بنابراین، ارائه اعلامیه پایان جنگ با سطوح مختلف متقابل و هماهنگی اقدامات برای یافتن راه میانه بین ایالات متحده و کره شمالی بسیار مفیدتر خواهد بود و کاتالیزوری برای گفتگوهای بیشتر در مورد صلح و خلع سلاح اتمی خواهد بود. زمان فرآیند مذاکره

به عبارت دیگر، اعلامیه باید بیش از یک نماد باشد. برای دستیابی به یک نتیجه واقعی، ضمن اجتناب از نمادین یا بیش از حد مشروع بیانیه، باید از منظری متوسط ​​به آن پرداخت. مذاکرات برای اعلام پایان جنگ باید با گام‌های عملی برای روند صلح و تلاش‌های خلع سلاح هسته‌ای ترکیب شود.