هم اروپایی‌ها و هم آمریکایی‌ها در حال تلاش برای تصمیم‌گیری درباره نحوه برخورد با چین هستند - چه آنها آن را به عنوان یک تهدید استراتژیک، یک رقیب سرسخت یا یک شریک ضروری، مثلاً برای مقابله با بحران آب و هوا، ببینند. در واقع، این ترکیب عجیب دقیقاً همان تعریفی است که کمیسیون اروپا و سرویس اقدام خارجی اتحادیه اروپا در مارس 2019 در یک سند سیاستی با عنوان دیدگاه استراتژیک اتحادیه اروپا و چین ارائه کردند که در آن چین «هم شریک همکاری و هم رقیب اقتصادی در پیگیری رهبری تکنولوژیک و یک رقیب سیستمی که مدل های مدیریت جایگزین را ترویج می کند. در آن زمان، در آن سوی دریاچه، دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، چین را تنها به عنوان یک رقیب اقتصادی می دید و مشغول به راه انداختن امواج افزایش تعرفه بر واردات چینی بود. این در نهایت منجر به امضای توافق تجاری فاز 1 بین واشنگتن و پکن در ژانویه 2020 شد.
زمانی که همه گیری کووید-19 شروع شد، تقابل چین و غرب ابعاد دیگری به خود گرفت. لفاظی های ترامپ حتی تندتر شده و از اختلافات تجاری پیشی گرفته است. ژوزف بورل، نماینده عالی اتحادیه اروپا در امور خارجی و سیاست امنیتی، از "نبرد جهانی روایت ها" صحبت کرد و اورسولا فون در لاین از کمیسیون اروپا پیشنهاد کرد که چین پشت حملات سایبری به بیمارستان های اروپایی است. در بحبوحه شیوع ویروس کرونا، وجهه چین در سراسر جهان، به ویژه در ایالات متحده، از بین رفته است. بر اساس گزارش جامعی که توسط شبکه اعتماد مغز اروپا برای چین (ETNC) منتشر شده است، جذابیت چین در اروپا نیز از بین رفته است.
برای مقابله با این روند، در 30 دسامبر 2020، اتحادیه اروپا تصمیم به امضای توافقنامه سرمایه گذاری جامع (CAI) با چین گرفت، بدون اینکه سه هفته دیگر منتظر بماند، در حالی که جو بایدن سوگند یاد کرد، بنابراین از هماهنگی با دولت جدید ایالات متحده پیشی گرفت. استدلال CAI که عمدتاً توسط صدراعظم آلمان آنگلا مرکل ارائه شد، مؤلفه "شریک" را در تعریف اتحادیه اروپا از چین برجسته کرد.
با این حال، در مارس گذشته، اتحادیه اروپا مسیر خود را افزایش داد و تحریم هایی را - همراه با ایالات متحده، بریتانیا و کانادا - علیه چهار مقام چینی به دلیل رفتار با جامعه اویغور در منطقه سین کیانگ اعمال کرد. چین برای مقابله به مثل با تحریم های گسترده علیه فهرست بلندبالایی از موسسات و افراد اتحادیه اروپا عجله کرد و در نتیجه، پارلمان اروپا بحث های مربوط به تصویب توافقنامه CAI را متوقف کرد. لیتوانی قبلاً فرمت 17 + 1 را ترک کرده است و اخیراً از حضور در تایوان استقبال کرده و با عصبانیت پکن مخالفت کرده است. چندین هیئت اروپایی از سال گذشته در تایوان بوده اند، در حالی که وزیر امور خارجه این جزیره اخیرا یک سفر نیمه رسمی به بروکسل داشته است.
در همین حال، دولت بایدن مدت زیادی طول کشید تا سیاست خود را در مورد چین تدوین کند، و حتی اکنون نیز مانند مصاحبه اخیر با جیک سالیوان، مشاور امنیت ملی، در تیرگی و کثیفی آشکار شده است. ظاهراً ایالات متحده با اذعان به اینکه "چین عاملی در نظام بین الملل خواهد بود" و می خواهد "شرایط رقابت موثر و سالم با چین را تعیین کند" از لفاظی های ستیزه جویانه ترامپ عقب نشینی می کند. همکاری با پکن مانند تغییرات آب و هوا. در اصل، به نظر می رسد راهبرد چینی در حال ظهور بایدن رویکردی چندجانبه را متصور است که به دنبال رسمیت بخشیدن به ائتلاف با شرکای همفکر خود در عین عدم شکست روابط پکن و واشنگتن است. این تفاوت چندانی با موضع اتحادیه اروپا در قبال چین ندارد، اگرچه آمریکایی‌ها بیشتر از اروپایی‌ها بر «رقابت شدید» تأکید می‌کنند.
همه این بخش‌ها نشان می‌دهند که با وجود تداوم جهت‌گیری استراتژیک آمریکا در قبال چین از ترامپ تا بایدن، واشنگتن از برخورد رو به رو با پکن که می‌تواند از کنترل خارج شود، بیم دارد. در جریان نشست مجازی اخیر بایدن و دریا، رئیس جمهور آمریکا بر اهمیت «مدیریت استراتژیک ریسک» و «نیاز به عقل سلیم برای اطمینان از عدم تضاد رقابت، چه عمدی یا ناخواسته» تأکید کرد. در مورد هدف تایوان، بایدن بر تعهد واشنگتن به امنیت جزیره تاکید کرد و یک هیئت تایوانی را به نشست آتی دموکراسی دعوت کرد، اما بنا بر گزارش‌ها در گفتگوی تلفنی با شی از سیاست چین حمایت کرد. علاوه بر این، توافق لحظه آخری بین چین و ایالات متحده در مورد COP26 نشان می دهد که این دو کشور می توانند در نهایت حتی در طیف محدودی از موضوعات شریک باشند.
بنابراین آیا ایالات متحده به تعریف پیچیده اتحادیه اروپا از چین به عنوان یک شریک، رقیب و رقیب سیستمی نزدیک می شود؟
آمریکا و اروپا چقدر به چین نزدیک هستند؟
جالب اینجاست که به نظر می رسد ایالات متحده و اتحادیه اروپا در جهت مخالف و محل ملاقات حرکت می کنند. لحن بایدن به مفهوم ادب اروپایی بسیار نزدیکتر است و رفتار او در نقطه مقابل رفتار ترامپ به عنوان خروشچف یا سخنرانی تحریک آمیز است. اتحادیه اروپا به نوبه خود تندتر و اصرار بیشتری در مورد چین پیدا کرده است. با این حال، این نزدیکی فراآتلانتیکی ممکن است بیشتر در مورد زبان روابط با پکن باشد، با توافقی کمتر.
موضع اتحادیه اروپا در مورد چین تا حدی توسط روابط فراتر از دریاچه تعیین خواهد شد. راستش را بخواهید، ارتباط ماوراء اقیانوس اطلس همان چیزی نیست که قبلا بود. در زمان ترامپ تا استخوان تکان خورد و بایدن نتوانست به طور کامل بهبود یابد. روابط اروپا و آمریکا در جریان خروج پر هرج و مرج از افغانستان در تابستان گذشته، زمانی که اروپایی ها احساس کردند در دام ایالات متحده افتاده اند، به شدت مختل شد. فرانسوی ها پس از لغو قرارداد زیردریایی خود با استرالیا و امضای قرارداد با AUKUS خشمگین هستند. علیرغم دیدار برای رفع حصار بین بایدن و ماکرون در رم، سوال آنها یک شبه فراموش نخواهد شد و در هر صورت دوستی سنتی پاریس و واشنگتن از بین رفته است. بحث در مورد خودمختاری استراتژیک اتحادیه اروپا که به شدت مورد استقبال پکن قرار گرفته و تقویت توان نظامی مستقل اروپا در خارج از ناتو تشدید شده است. یک ابزار جدید مهم فراآتلانتیک، شورای تجارت و فناوری است که در سپتامبر گذشته در پیتسبورگ راه اندازی شد، اما ممکن است برای کمک به رفع عدم اعتماد ملموس بین دو کشور کافی نباشد.
علاوه بر این، اروپا به اندازه ایالات متحده در منطقه آسیا و اقیانوسیه قرار ندارد. به طور خاص، فرانسه تنها کشور اروپایی با وضعیت اقامت در منطقه هند و اقیانوس آرام است. بسیاری از پایتخت های اروپایی هنوز در تلاش برای درک اهمیت تغییرات استراتژیک در منطقه هند و اقیانوس آرام و عواقب مشارکت اتحادیه اروپا در چنین منطقه دور افتاده ای هستند، زیرا آنها با چالش های مهمی در حیاط خلوت خود روبرو هستند. راهبرد هند و اقیانوسیه اتحادیه اروپا عمدتاً در مورد همکاری است، از جمله با چین، و بسیار کمتر در مورد رویارویی - مهم است که تایوان در پیش نویس قطب نما استراتژیک اتحادیه اروپا ذکر نشده است.
به همان اندازه مهم است که در حالی که موضع قاطعانه در مورد چین توسط یک اجماع دو حزبی در ایالات متحده حمایت می شود، اتحادیه اروپا در این زمینه بسیار پراکنده تر است. به نظر می رسد واشنگتن تا حدودی از تعریف بروکسل از چین حمایت کرده و لحن ظریفی را اتخاذ کرده است، اما همچنان بیشتر به مقابله با چین تمایل دارد تا اروپا. بایدن پس از انتخابات میان دوره ای سال آینده، فضای مانور با کنگره احتمالاً متخاصم تحت کنترل اپوزیسیون را محدود کرده است و ایالات متحده حتی ممکن است در سال 2024 دوباره شاهد یک رئیس جمهور جمهوری خواه باشد.
در مقابل، اتحادیه اروپا احتمالاً در سال‌های آینده درباره چین مبهم باقی خواهد ماند. در حال حاضر همه نگاه ها در اروپا به دولت ائتلافی جدید آلمان است. اگرچه انتظار می رود رویکرد عمدتاً اقتصادی مرکل تا حدودی بیش از حد تنظیم شود و برلین سابقه حقوق بشر خود را نادیده نگیرد، تغییر عمده در کوتاه مدت بعید است.
این سطح از پیچیدگی چارچوب مفهومی باید در نظر گرفته شود تا لنزهای متفاوتی را که اروپایی‌ها و آمریکایی‌ها برای نگاه کردن به چین استفاده می‌کنند، درک کنیم. اروپایی ها مدت هاست که ترجیح می دهند در نیمه راه بین واشنگتن و پکن بازی کنند و تمایلی به فشرده شدن بین دو فیل ندارند. زمان نشان خواهد داد که نزدیکی آشکار با چین تا چه حد عمیق است و آیا شرکای فراآتلانتیکی بیشتر از اینکه با هم در مسیری که ابرقدرت در حال ظهور جدید را درک می کنند صحبت می کنند یا خیر.
[ad_2]
مقالات مشابه
- سه لباس بچگانه اشتباهات بهتر است هرگز بسازید
- بررسی ابزارهای جدید در نظریه ریسمان
- اسباب بازی راهنمای برقراری ارتباط ارزش
- Telehealth توسعه ممکن است در اینجا به ماندن
- چه ساختمان هایی ارزش بازسازی را دارند؟
- خانه و دور چکیده: بلا دست از نامه او به قلم ویژه در اردوگاه اسب
- کرم لایه بردار - خرید ژل لایه بردار و لوسیون لایه بردار صورت و بدن
- Man beaten with baseball bats in Sydney
- ستاره شناسان به نوبه خود به عقب در زمان برای حل انیشتین حلقه رمز و راز
- شرکت صادرات و واردات کالاهای مختلف از جمله کاشی و سرامیک و ارائه دهنده خدمات ترانزیت و بارگیری دریایی و ریلی و ترخیص کالا برای کشورهای مختلف از جمله روسیه و کشورهای حوزه cis و سایر نقاط جهان - بازرگانی علی قانعی