آینده مدرسه حرفه ای چین چگونه است؟ "دیپلمات."

در تابستان 2021، دولت چین سیاست های شدیدی را برای اصلاح بخش آموزش آغاز کرد. به عنوان بخشی از کمپین کلی برای رفاه، هدف اصلاحات، طبق گفته دولت چین، دسترسی به آموزش برای همه خانواده ها و کاهش رقابت بیش از حد بین دانش آموزان به دلیل امتحان ورودی کالج ملی است.گائوکائو). در یک شب، سرکوب انباشت مدارس چندین مؤسسه آموزشی بزرگ خصوصی را به ویرانه تبدیل کرد. علاوه بر این سرکوب گسترده، وزارت آموزش و پرورش یک پروژه جاه طلبانه برای گسترش سیستم آموزش حرفه ای چین را اعلام کرده است. 50 درصد از فارغ التحصیلان دبیرستان در مدارس فنی ثبت نام می کنند، نه دبیرستان های دانشگاهی.

دولت چین فقدان نیروی کار ماهر و تحصیل کرده را مانع مهمی در برابر گذار چین به نوآوری می داند. در حال حاضر، حدود 70 درصد از نیروی کار چین نه تنها تحصیلات متوسطه ندارند، بلکه پتانسیلی برای توسعه سرمایه انسانی نیز ندارند. کمبود نیروی کار ماهر در بخش تولید چین افزایش خواهد یافت 30 میلیون در نتیجه، تا سال 2025، دولت چین اولویت را به آموزش کارگران ماهر در برنامه های توسعه خود داده است. چهاردهمین برنامه پنج ساله (FYP) بر لزوم آموزش کارگران ماهر تاکید می کند. وزارت منابع انسانی و تامین اجتماعی کمپین افزایش را راه اندازی کرده است 40 میلیون کارگران ماهر در 14th FYP.

دولت چین معتقد است که راه حل این مشکل مبرم گسترش سیستم آموزش حرفه ای است. بسیاری از ناظران توجه داشته باشید چین در حال یادگیری از سیستم آموزشی آلمان است، که با موفقیت کارگران و مهندسان ماهر را از طریق یک سیستم قوی از مدارس فنی برای حمایت از صنعت تولید نوآورانه آموزش می‌دهد. وزارت منابع انسانی و تامین اجتماعی برنامه ها برای تسریع در گسترش سیستم آموزش حرفه ای و تکمیل 2 میلیون کارگر بسیار ماهر تا سال 2025. این سیاست به ویژه در مناطق روستایی که نرخ ثبت نام در آنها کمتر است مورد هدف قرار می گیرد. 40 درصد. دولت قول داده است که مدارس حرفه ای را لغو کند و به دانش آموزان روستایی فقیر کمک مالی کند. دولت همچنین این سیاست گسترش مدارس حرفه ای را در هر سند شماره یک کشاورزی بین سال های 2015 و 2021 تکرار کرد.

برای درک دیدگاه مدرسه فنی چین، می توان آن را با سیستم آموزش حرفه ای کره جنوبی مقایسه کرد. تاریخچه آموزش حرفه ای کره شباهت های زیادی با آرزوهای جاه طلبانه چین دارد. در دهه 1960، رئیس جمهور پارک چونگ هی برای ایجاد یک دبیرستان حرفه ای تلاش کرد. پارک معتقد نبود که صنعتی شدن نیاز به افزایش سریع ثبت نام در دانشگاه دارد. گسترش سریع دانشکده و افزایش فارغ التحصیلان دانشگاه نیز مشکل اعتراضات دانشجویی را تشدید خواهد کرد. به این ترتیب، پارک مدارس فنی را راه‌حلی برای ارائه آموزش‌های صنایع دستی برای صنایع سبک پر رونق می‌داند. دولت کره یک سیستم مدارس حرفه ای را بر اساس مدل آلمانی ایجاد کرد و این مدارس فنی نقش مهمی در تامین مهندسان و تکنسین ها برای نوسازی صنعت داشتند. در دهه 1970، دولت کره سیستم مدارس حرفه ای را تقویت کرد و برنامه درسی را از مهارت های صنایع دستی به مهندسی برای صنایع سنگین و شیمیایی تغییر داد. از دهه 1990، مدارس فنی، کارگران ماهر مناسب برای بخش‌های پر رونق فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) را آموزش داده‌اند.

سیستم آموزش حرفه ای مخاطبان مختلفی را در کره و چین جذب می کند. در کره، سیستم مدارس حرفه ای بهترین و باهوش ترین دانش آموزان را جذب کرد. بسیاری از دانش‌آموزان، به‌ویژه اقشار ضعیف، ورود به مدرسه فنی را دستاوردی معتبر می‌دانستند. دانش آموزان احتمالی دبیرستان اغلب مجبور بودند برای اطمینان از ورود به دبیرستان های فنی، توصیه نامه ای از مدیران دبیرستان خود دریافت کنند. دولت هم همینطور تمدید شده کمک هزینه تحصیلی برای جذب دانشجویان ممتاز، صرف نظر از پیشینه مالی خانواده آنها. برخلاف مورد کره‌ای، مدارس فنی چین چیز وحشتناکی دارند شهرت، آبرو استانداردهای آکادمیک پایینی که توسط دانش آموزان "باقیمانده" بی استعداد برآورده شده است. مدارس فنی همیشه انتخاب دوم برای والدین چینی بوده است. دانش‌آموزان پس از کلاس نهم در آزمون ورودی دبیرستان شرکت می‌کنند و افرادی که آستانه سنجش مشخصی را پشت سر بگذارند می‌توانند واجد شرایط دبیرستان علمی شوند. دانش آموزانی که نمی توانند از آستانه عبور کنند و از نظر علمی واجد شرایط دبیرستان های علمی نیستند، می توانند برای ادامه تحصیل به آموزشکده های فنی بروند.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

علاوه بر این، دبیرستان های حرفه ای کره به استانداردهای سخت آکادمیک معروف بودند. از طریق چندین بازسازی برنامه درسی، این مدارس نه تنها به دانش آموزان مهارت های فنی می آموزند، بلکه توانایی دانش آموزان را برای یادگیری در طول زندگی بهبود می بخشند. دولت کره در سال 1973 قانون ملی صلاحیت های فنی را تصویب کرد که به دولت اجازه می دهد استانداردهایی را تعیین کند و بر کیفیت آموزش حرفه ای نظارت کند. علاوه بر این، آزمون‌های ملی مهارت‌های فنی (NTQs) در سال 1974 برای ارزیابی یادگیری دانش‌آموزان در طول دوران تحصیل در مدارس حرفه‌ای تأسیس شد. همه دانش آموزان باید آزمون NTQ را پشت سر بگذارند تا تکمیل شوند. در مقایسه با کره، مدارس فنی و حرفه ای در چین دارند بد نامی به دلیل بی مسئولیتی؛ برای آنها مهم نیست که دانش آموزان درس بخوانند. معلمان نیز بی تفاوت دیده می شوند. آنها اغلب فقط در چوب سخنرانی می کنند، بدون اینکه به این واقعیت توجه کنند که دانش آموزان یا می خوابند یا با تلفن خود بازی های تلفن همراه انجام می دهند. در نتیجه 91 درصد دانش آموزان با حضور یک ساله در هنرستان، نتایج مشابه یا بدتری در امتحانات ریاضی کسب می کنند که نشان می دهد دانش آموزان هنرستان های روستایی اصلاً زیاد مطالعه نمی کنند. به همین دلیل است که بسیاری از دانش آموزان و خانواده های چینی بازدید از مدارس فنی را اتلاف وقت می دانند.

در طول دوره رشد با سرعت بالا در کره، تکمیل سیستم مدارس حرفه ای منجر به اشتغال پایدار و پردرآمد به عنوان تکنسین و مهندس شد. دبیرستان های حرفه ای با ایجاد شبکه هایی با صنایع و شرکت ها برای کمک به دانش آموزان در یافتن کارفرما، نقش حیاتی در اشتغال دانش آموزان ایفا کرده اند. در نتیجه، 57 درصد دانش آموزان مدارس حرفه ای کره ای می توانند از طریق توصیه های مدرسه کار پیدا کنند. هفده درصد دانش آموزان از طریق آموزش میدانی، که معمولاً توسط مدارس سازماندهی می شود، کار پیدا می کنند. علاوه بر بیش از 80 درصد از دانش آموزان کار مرتبط با تخصص خود را در مدرسه پیدا کرده اند. مدارس فنی چین پس از فارغ التحصیلی مزایای استخدامی برای دانش آموزان به همراه ندارد. اکثر دانش آموزان آموزش کافی برای کار را دریافت نمی کنند، زیرا 56 درصد از دانش آموزان جلسات آموزشی خود را در تولیدات سطح پایین سپری می کنند. به این ترتیب، اکثر فارغ التحصیلان دبیرستان حرفه ای تنها می توانند برای همان مشاغل کم مهارت با فارغ التحصیلان دبیرستانی که در دبیرستان های حرفه ای شرکت نکرده اند، رقابت کنند. در نتیجه، بسیاری از فارغ التحصیلان دبیرستان ارزش ادامه تحصیل در مدارس فنی را نمی بینند. آنها تمایل به ترک تحصیل دارند و زود در بخش های کم مهارت شروع به کار می کنند.

تحولات اخیر سیگنال های متفاوتی را برای آینده سیستم آموزش حرفه ای چین نشان می دهد. از یک سو، دولت چین سیاست هایی را برای تقویت آموزش حرفه ای ارائه کرده است. به عنوان مثال، معرفی گواهینامه های مهارت فنی به مقایسه و نظارت بر آموزش فنی کمک می کند. اجازه دادن به شرکت ها تاسيس كردن مدارس فنی خودشان می توانند مشکل اشتغال را حل کنند. از سوی دیگر، عدم نظارت موثر منجر به مشکلات اجرایی و تقلب می شود. اسکات راسل، اقتصاددان، دریافت که در یک استان، نزدیک به 20 درصد از مدارس فنی و حرفه ای ثبت شده، تنها با نام هستند. آنها ساختمان مدرسه، معلم یا دانش آموز ندارند. افرادی با ارتباطات خوب آنها را برای دریافت بودجه و یارانه دولتی ایجاد کردند.

مقایسه با کره جنوبی نشان می دهد که مدارس فنی چین نمی توانند به هدف دولت برای آموزش نیروی کار ماهر برسند. گسترش کور نظام آموزش حرفه ای فقط باعث محرومیت بیشتر دانش آموزان از آموزش با کیفیت می شود. در نتیجه، طبق برنامه ریزی دولت چین، رقابت بین دانش آموزان را کاهش نخواهد داد. فقدان منابع با کیفیت برای آموزش عالی به این معنی است که دانش آموزان دبیرستانی چینی مجبور به رقابت برای مکان های محدود در دانشگاه های ارزشمند هستند. پیگیری آموزش حرفه ای با کاهش تعداد دانش آموزانی که در دبیرستان های دانشگاهی ثبت نام می کنند و در گائوکائو شرکت می کنند، این رقابت را تسهیل می کند. این در حالی است که به دلیل کیفیت پایین مدارس فنی، کاهش ثبت نام در دبیرستان ها باعث افزایش رقابت برای کنکور دبیرستان شده است. مادر یک دانش آموز دبیرستانی پکن گفت که وقتی وارد یک کنفرانس والدین شد و متوجه شد که نیمی از کلاس 40 ساله نمی توانند در دبیرستان تحصیلی شرکت کنند، وحشت کرد. در آن لحظه، او تصمیم گرفت که باید هر کاری که می تواند انجام دهد تا مطمئن شود دخترش یکی از 20 "بازمانده" نخواهد شد. بنابراین، این سیاست باعث کاهش رقابت نمی شود. فقط زودتر انجامش بده