آیا ادغام منطقه ای هنوز برای هند در جنوب آسیا مهم است؟ "دیپلمات."

پاکستان آمادگی خود را برای میزبانی نوزدهمین اجلاس سران انجمن همکاری های منطقه ای جنوب آسیا (SAARC) نشان داده است. شاه محمود قریشی، وزیر امور خارجه پاکستان، حتی از هند دعوت کرده است و به هند اجازه می دهد تا در صورت دشواری حضور شخصی، به طور مجازی در این نشست شرکت کند. با این حال، هند این دعوت را رد کرد و گفت که پس از لغو اجلاس سال 2016، هیچ تغییر قابل توجهی در وضعیت میدانی رخ نداده است.

آریندام باغچی، سخنگوی وزارت امور خارجه هند در پاسخ به سوالی درباره موضع هند در قبال دعوت پاکستان گفت: ما گزارش هایی در رسانه ها درباره اظهارات وزیر خارجه پاکستان در مورد نشست سارک دیده ایم. شما از پیشینه عدم برگزاری اجلاس SAARC از سال 2014 مطلع هستید. از آن زمان تاکنون تغییر قابل توجهی در وضعیت ایجاد نشده است. بنابراین، هنوز اجماع برای اجازه برگزاری این نشست وجود ندارد.»

موقعیت هند نه تنها نشان دهنده اهمیت رو به کاهش سارک به عنوان یک سازمان است. همچنین مستلزم تجدید ساختار سیاست ادغام منطقه ای هند در جنوب آسیا است.

کاهش اهمیت SAARC

SAARC با امضای منشور SAARC در 8 دسامبر 1985 در داکا، بنگلادش تأسیس شد. بنگلادش، بوتان، هند، مالدیو، نپال، پاکستان و سریلانکا بنیانگذاران آن بودند. افغانستان در سال 2007 به عنوان هشتمین عضو به این گروه پیوست. SAARC برای تقویت همکاری بین کشورهای جنوب آسیا و به عنوان مکانیزمی برای یکپارچگی منطقه ای در جنوب آسیا ایجاد شد.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

با این حال، سارک همیشه گروگان درگیری هند و پاکستان بوده است. اختلاف بی پایان بین دو همسایه آسیای جنوبی، هدفی را که SAARC برای آن تأسیس شده بود تحت الشعاع قرار داد. شخصیت چندجانبه سارک اغلب در درگیری دوجانبه بین هند و پاکستان از بین رفته است.

هجدهمین اجلاس سران سارک در کاتماندو آخرین نشستی بود که برگزار شد. پاکستان قرار بود میزبان نوزدهمین اجلاس در سال 2016 باشد. پس از خودداری هند از شرکت در آن پس از حمله تروریستی در اوری، این نشست لغو شد و بنگلادش، بوتان و افغانستان نیز از آن خارج شدند. خصومت بین هند و پاکستان پس از آخرین نشست سارک در سال 2014 تشدید شده است. در سال 2016، تروریست های مورد حمایت پاکستان به پایگاه نیروی هوایی پاتانکوت در پنجاب و اردوگاه نظامی اوری در جامو و کشمیر حمله کردند. هند با حمله جراحی به اردوگاه های تروریستی در کشمیر تحت کنترل پاکستان پاسخ داده است. به همین ترتیب، حمله تروریستی به کاروانی از شبه نظامیان هندی در پولواما در سال 2019 با هند مواجه شد که حملات هوایی را علیه پایگاه های تروریستی در بالاکوت پاکستان انجام داد.

اگرچه پیچیدگی روابط هند و پاکستان بر ادغام منطقه ای از طریق سارک تأثیر گذاشته است، وضعیت در افغانستان نیز یک مانع بزرگ است. هنوز در سرتاسر جهان، نه فقط در جنوب آسیا، در مورد به رسمیت شناختن طالبان به عنوان یک حکومت قانونی در افغانستان، اجماع وجود ندارد. بنابراین، برگزاری نشست سارک دشوار خواهد بود، زیرا به استثنای پاکستان، هیچ کشور عضو دیگری از اشتراک میزگرد با طالبان راحت نخواهد بود.

عامل چینی

در یک مفهوم گسترده تر، تعهدات اقتصادی و استراتژیک رو به رشد چین در جنوب آسیا، مفهوم یکپارچگی منطقه ای را تا حد زیادی نامناسب کرده است. از آنجایی که چین به دنبال گسترش حوزه نفوذ خود در مناطق مختلف است، نقش نهادهای منطقه ای محدود شده است. از زمان اعلام طرح یک کمربند، یک جاده (BRI) در سال 2013، چین سرمایه گذاری زیادی در کشورهای جنوب آسیا در پروژه های اتصال و زیرساخت انجام داده است.

پاکستان بزرگترین دریافت کننده سرمایه گذاری چین در جنوب آسیا است. سرمایه‌گذاری مورد انتظار چین در پاکستان حدود 65 میلیارد دلار است که بر کریدور اقتصادی چین و پاکستان (CPEC) متمرکز است که استان سین‌کیانگ چین را به بندر گوادر پاکستان متصل می‌کند. چین همچنین در پروژه های انرژی و مناطق ویژه اقتصادی در پاکستان سرمایه گذاری می کند.

به طور مشابه، چین در سایر کشورهای آسیای جنوبی مانند بنگلادش، مالدیو، نپال و سریلانکا سرمایه گذاری کرده است. تعهدات اقتصادی چین همواره بر کسب مزیت ژئوپلیتیکی به ویژه در برابر هند متمرکز بوده است. بسیاری از کشورهایی که سرمایه گذاری چینی را پذیرفته اند - به ویژه در جنوب آسیا، سریلانکا و مالدیو - در نهایت بدهکار شده اند. فقدان یک مکانیسم سازمانی قوی منطقه‌ای، تهاجم چین به جنوب آسیا را تسهیل کرده است، که اکنون یک چالش استراتژیک برای هند است.

هند رویکرد خود را برای یکپارچگی منطقه ای بازتعریف می کند

با توجه به چالش های ابتکار SAARC، هند رویکرد خود را برای یکپارچگی منطقه ای بازتعریف کرده است. سیاست های هند در چند سال گذشته، به ویژه از سال 2014، نشان دهنده عدم علاقه به SAARC است. در عوض، هند گزینه های دیگری را در دو جبهه بررسی کرد: اول، از طریق تعامل دوجانبه با همسایگان جنوب آسیا در سیاست همسایگی، اول، و دوم، تمرکز بیشتر بر تعهدات دوجانبه و چندجانبه خارج از جنوب آسیا.

ذکر این نکته ضروری است که نارندرا مودی، نخست وزیر، در سال 2014 با دعوت از رهبران همه کشورهای سارک به مراسم تحلیف، تلاش کرد تا سارک را احیا کند. با این حال، در هجدهمین اجلاس سارک در کاتماندو در سال 2014، مودی گفت که ادغام منطقه ای در جنوب آسیا "از طریق سارک یا فراتر از آن، بین همه ما یا برخی از ما" ادامه خواهد یافت. این نشانه آشکار سیاستی بود که هند پس از سال 2014 در پیش خواهد گرفت.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

بر اساس سیاست همسایگی، هند در درجه اول به همسایگانی مانند بنگلادش، بوتان، مالدیو، نپال و سریلانکا متعهد است و پاکستان را دور می زند. هند بر تعهدات اقتصادی سودمند متقابل و کمک های بشردوستانه تمرکز کرده است. این امر به ویژه در دو سال گذشته در طول همه گیری COVID-19 مشهود بود. هند اولین کشوری بود که تجهیزات پزشکی و هیدروکسی کلروکین را در مراحل اولیه همه‌گیری عرضه کرد. بعداً، پس از توسعه واکسن خود در برابر COVID-19، هند به عنوان بخشی از طرح واکسن مایتری (دوستی برای واکسن ها) اولویت را به تحویل واکسن به محله داد. اگرچه سیاست همسایگی در وهله اول ساختار نهادی رسمی ندارد، اما گزینه مناسبی برای هند است تا در جنوب آسیا مانور دهد و روابط خود با پاکستان را نادیده بگیرد.

خارج از جنوب آسیا، هند تعاملات خود را با گروه هایی مانند BIMSTEC (ابتکار خلیج بنگال برای همکاری های فنی و اقتصادی چند بخشی)، BRICS (برزیل، روسیه، هند، چین و آفریقای جنوبی) و G-20 افزایش داده است. تعداد کمی. هند همچنین به دنبال گسترش دامنه نفوذ خود در جنوب شرقی آسیا از طریق قانون سیاست شرق و در آسیای مرکزی از طریق گفتگوی هند و آسیای مرکزی است.

تنوع در تعهدات چندجانبه هند نشان دهنده بی میلی دهلی نو به بخشی از روند همگرایی منطقه ای جنوب آسیا است که به دلیل درگیری با پاکستان آینده ای ندارد. در عوض، هند به دنبال مراتع سبزتر فراتر از جنوب آسیا است تا هویتی متمایز برای خود در سطح جهانی ایجاد کند.