آنچه سدهای چینی در لائوس در مورد ابتکار یک کمربند، یک جاده به ما می گویند - The Diplomat

با نزدیک به 900 میلیارد دلار سرمایه گذاری در نزدیک به 140 کشور، ابتکار یک کمربند یک جاده (BRI) چین بحث های قابل توجهی را برانگیخته است. بیشتر این بحث بر اهداف استراتژیک اصلی اعلام شده پروژه متمرکز است که منجر به تأکید بیشتر بر ابعاد ژئوپلیتیک و ژئواکونومیک آن، به ویژه ریسک ها و فرصت ها می شود. در چنین شرایطی است که ما بین طرفداران روایت دیپلماسی به دام انداختن بدهی و کسانی که آن را زیر سوال می برند، اختلاف نظر پیدا می کنیم.

آنچه معمولاً در این بحث ها نادیده گرفته می شود، موتورهای داخلی BRI است. به ویژه، BRI تا حد زیادی نگران توسعه داخلی چین است، که حزب کمونیست چین (ح‌ک‌پی) آن را با ثبات و امنیت اجتماعی مرتبط کرده است. این امر به ویژه در مناطق مرزی داخلی چین، که شامل جمعیت اقلیت فرامرزی قابل توجهی است و بازیگران سیاسی ثابت چین در تلاش برای ادغام مؤثر در سیاست بزرگتر چین هستند، اهمیت دارد. برای پکن، توسعه این مناطق برای یکپارچگی و ثبات اجتماعی بسیار مهم است. تجزیه و تحلیل سدهای چینی در لائوس یک دیدگاه مطالعه نشده از ریشه های محلی و موتورهای BRI، به ویژه در امتداد مناطق مرزی چین ارائه می دهد.

رودخانه مکونگ که نزدیک به 5000 کیلومتر را پوشش می دهد، از فلات تبت چین سرچشمه می گیرد و از میانمار، تایلند، لائوس، کامبوج و ویتنام می گذرد. به گفته سازمان غیردولتی رودخانه های بین المللی، مکونگ یکی از متنوع ترین رودخانه های جهان از نظر بیولوژیکی است و غذای نزدیک به 65 میلیون نفر در حوضه مکونگ پایین (LMB) را تامین می کند. در حالی که این رودخانه یک شگفتی اکولوژیکی و سنگ بنای برای کسانی است که در کنار سواحل آن زندگی می کنند، حوضه برای توسعه منابع به شکل برق آبی نیز آماده است.

چین تجربه گسترده ای در توسعه نیروگاه های آبی دارد. نزدیک به 22000 سد بزرگ (15 متر یا بیشتر) از دهه 1950 در چین ساخته شده است، از جمله بزرگترین سد جهان: سد Three Gorges. این تجربه در ساخت سد به چین کمک کرد تا صادرات جهانی پایدار دیوار سد را توسعه دهد و رودخانه مکونگ یکی از مقاصد اصلی توسعه سدهای چینی در خارج از کشور است. طبق گزارش موسسه آینده منطقه مکونگ و رودخانه بین المللی Hydro Scorecard، حدود 55 درصد از کل سدهای خارج از کشور چین در آسیا هستند. از این 55 درصد، حدود 73 درصد در جنوب شرقی آسیا هستند. تنها در حوزه مکونگ، 81 درصد از سدهای خارج از کشور چین در لائوس قرار دارند.

از دیدگاه لائوس، توسعه نیروگاه های آبی برای گسترش صادرات برق منطقه و تبدیل آن به "باتری آسیای جنوب شرقی" کلیدی است. اگرچه این هدف از منظر اقتصادی معنادار است، اما از منظر زیست محیطی و اجتماعی، این تمایل برای توسعه گسترده نیروگاه های آبی سوالات بسیاری را بر جای می گذارد. سدها یکی از بحث‌برانگیزترین پروژه‌های زیربنایی هستند که دولت می‌تواند دنبال کند: کارمندان دولتی به دلیل پتانسیل اقتصادی و توسعه‌ای آن‌ها را دوست دارند، مردم محلی و سازمان‌های غیردولتی به دلیل تأثیرات زیست‌محیطی و اجتماعی نامتناسب آن‌ها را دوست دارند. از نقطه نظر اکولوژیکی، سدهای بزرگ را نمی توان «سبز» در نظر گرفت. بر اساس مطالعه ای توسط BioScience، سدها در واقع مقدار قابل توجهی از گازهای گلخانه ای را به جو وارد می کنند. از نظر اجتماعی، توسعه سدها معمولاً مستلزم جابجایی افراد ساکن در منطقه به دلیل سیلابی شدن مخازن است. با این حال، نقل مکان به این سدها به ندرت از نظر مالی منصفانه بوده و منجر به زندگی خانواده هایی دور از مزارع و معیشت آنها شده است. در درازمدت، سدها نیز یک سرمایه گذاری اقتصادی هستند، زیرا سدهای متوسط ​​96 درصد گران تر به نظر می رسند. هزینه نگهداری سد بر قیمت فروش برق تاثیر می گذارد و مصرف کنندگان را تحت تاثیر قرار می دهد.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

با توجه به ماهیت بحث برانگیز سدها، چرا چین به دنبال این پروژه ها در همسایگان خود است؟ پاسخ به این سوال شامل نگاهی دقیق تر به وضعیت داخلی استان های داخلی چین است.

در داخل، چین در حفظ توسعه اقتصادی مناطق داخلی خود با چالش هایی مواجه است. به گفته فرانک تانگ از ساوت چاینا مورنینگ پست، اگرچه این مشکل مدتی است که شناخته شده است، حتی در سال 2021 نیز شواهدی از شکاف رو به رشد بین مناطق ساحلی و داخلی چین وجود دارد. یکی از استان‌های داخلی که تلاش می‌کند «به خود برسد»، استان یوننان است، استانی در داخل کشور چین که میزبان جریان چینی مکونگ (به نام لانچانگ در چین) است. توسعه استان یوننان - که هم مرز میانمار، لائوس و ویتنام است - باید با توسعه گسترده نیروگاه آبی چین در مکونگ و BRI مقایسه شود.

یکی از روش‌های حمایت از توسعه یوننان، استراتژی Bridgehead است که هدف آن بهبود توسعه اقتصادی و شهرنشینی یوننان با فشار برای اتصال بیشتر و پیوندهای مالی بین یوننان و آسیای جنوب شرقی است. این نکته در برنامه پنج ساله 12 ساعته ح‌ک‌چ (2011-2015) که خواستار «باز کردن مناطق مرزی» شده بود، برجسته شد. این طرح سر پل یا "دروازه" اساساً یک نقطه ورودی واحد برای سرمایه گذاری ایجاد می کند که از طریق پایتخت یوننان، کونمینگ "ورود" می شود.

این موضوع در کتاب «رودخانه‌های آهن» واضح است، جایی که نویسندگان - دیوید ام. لمپتون، سلینا هو و چنگ-چوی کوئیک - توسعه چین از ریل‌های پرسرعت را که برای اتصال آسیای جنوب شرقی به کونمینگ طراحی شده‌اند، تحلیل می‌کنند. در اینجا واضح است که چگونه زیرساخت‌های اتصال (راه‌آهن پرسرعت) مردم و سرمایه‌گذاری را با چین از طریق Kunming مرتبط می‌کند و اساساً Kunming را به یک مرکز تجاری تبدیل می‌کند که چین را به آسیای جنوب شرقی متصل می‌کند.

تنوع قومی در استان یوننان نیز باید در نظر گرفته شود. در کتاب تیم سامرز، یوننان بریج چین، او اهمیتی را که ح‌ک‌چ برای نظارت دقیق بر تمام اقلیت‌های قومی در چین قائل است، بررسی می‌کند. یوننان شامل بسیاری از گروه های قومی اقلیت است که در کشورهای همسایه آسیای جنوب شرقی نیز یافت می شوند.

در حالی که ماهیت انتقالی راه‌آهن پرسرعت یک مثال واضح است، نیروگاه آبی چگونه در این مورد قرار می‌گیرد؟ به خاطر داشته باشید که سدها ماهیتی یکپارچه دارند و می توانند ابزاری برای توسعه اقتصادی باشند. سدها می توانند از طریق آبیاری، ورود سرمایه از کشتیرانی رودخانه، انتشار استانداردها و تخصص های تکنولوژیکی و تولید و انتقال برق به رشد زمین های کشاورزی کمک کنند. با تولید برق است که ارتباط بین چین، یوننان، لائوس و BRI مورد توجه قرار می گیرد.

در اوایل ماه گذشته، رویترز گزارش داد که چین با یک "پچ" ملی برای برق مواجه است. داده های مرکز داده چینی دانشگاه میشیگان نشان دهنده روند افزایش تولید برق و رشد تولید ناخالص داخلی در استان یوننان از سال 2000 تا 2019 است. با این حال، در حالی که تولید برق داخلی افزایش یافته است، امکان واردات برق به چین نیز در حال باز شدن است. . وزارت انرژی ایالات متحده در سال 2013 اعلام کرد که سرمایه گذاری های چینی در نیروگاه آبی در لائوس مقادیر قابل توجهی برق را به چین صادر می کند. گزارش بانک توسعه آسیایی همچنین بر برنامه‌های لائوس برای راه‌اندازی یک شبکه انتقال بلندمدت 500 کیلو ولت که لائوس را به همه کشورهای همسایه از جمله چین متصل می‌کند، نشان می‌دهد، جایی که خط انتقال برنامه‌ریزی شده از طریق استان یوننان وارد می‌شود.

در سپتامبر 2020، رویترز از تصاحب اکثریت شرکت شبکه برق جنوبی چین (CSG) شرکت SOE Electricite du Laos (EDL) لائوس و کنترل متعاقب آن بر شبکه برق لائوس خبر داد. علاوه بر این، در مارس 2021، شین هوا اعلام کرد که EDL و CSG امضای قرارداد امتیازی را اعلام کرده اند. این توافقنامه باعث می شود CSG "به عنوان اپراتور ملی شبکه برق کشور برای سرمایه گذاری، ساخت و راه اندازی شبکه های انرژی 230 کیلوولت و بیشتر در لائوس و اجرای پروژه های اتصال به شبکه بین لائوس و همسایگانش خدمت کند."

در حالی که دولت لائوس ممکن است این را به عنوان فرآیندی از روابط دوستانه معرفی کند، کنترل شبکه برق لائوس توسط یک شرکت دولتی چینی واقعاً مایه نگرانی است. لائوس به شرکت های دولتی چین اجازه می دهد تا زیرساخت های کلیدی را در داخل مرزهای خود برای 25 تا 30 سال آینده مدیریت و کنترل کنند. سپس، زیرساخت های قدیمی، همراه با اثرات فزاینده تغییرات آب و هوایی و تخریب محیط زیست، می تواند این سدها را ناکارآمد کند و لائوس با هزینه های بلندمدت (اقتصادی و زیست محیطی) سنگین شود، در حالی که منافع کوتاه مدت تا میان مدت می تواند به چین.

به طور خلاصه، به نظر می رسد چین از موقعیت مالی، سیاسی و جغرافیایی خود در حوضه مکونگ برای تسهیل توسعه پروژه های برق آبی در حوضه مکونگ پایین استفاده می کند تا همزمان کشور همسایه خود را توسعه دهد و بازار تجاری امیدوار کننده ای ایجاد کند. ایجاد یوننان به عنوان نقطه کانونی برای چین؛ و از برق آبی چین در منطقه برای صادرات برق به چین و توسعه استان یوننان استفاده کنید. با این حال، خارج از ملاحظات داخلی، این پروژه های برق آبی آشکارا با BRI و سایر پروژه های BRI مرتبط هستند. به گفته پاورچاینا، توسعه‌دهنده برق آبی چین، سدهای برنامه‌ریزی شده لائوس به صراحت راه‌اندازی شده‌اند و برای تامین انرژی «ساخت راه‌آهن چین-لائوس و باتری جنوب شرقی آسیا در لائوس» طراحی شده‌اند.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

سدهای چین در لائوس چیزی بیش از یک تخته بتنی است که برق تولید می کند. این سدها ابزاری برای توسعه محلی و همچنین برای یکپارچگی منطقه ای از طریق تولید انرژی هستند. کنترل شرکت های دولتی چین بر شبکه برق و سدها این فرصت را به چین می دهد تا درصدی از برق چین را وارد کند، از توسعه داخلی در داخل کشور چین حمایت کند و ثبات و امنیت اجتماعی را ارتقا دهد. این نوع کنترل پایین دستی به چین اجازه می دهد تا ضمن انتقال اثرات منفی به لائوس، از این سدها استفاده کند. در اصل، چین کیک خود را می خورد و آن را نیز می خورد.

اما به طور گسترده تر، این سدها تاکید می کنند که BRI یک طرح یکپارچه نیست. سد چینی در لائوس با سد چینی در اکوادور برابری نمی کند. برای درک یک BRI واقعی، ما باید هر یک از پروژه‌ها، ذینفعان محلی و انگیزه‌های چینی را زمینه‌سازی کنیم.