رسانه های میانمار در حال تطبیق با وحشیانه ترین ظلم جهان، دیپلمات هستند

MAE SOT، تایلند - در آغاز انقلاب فرانسه، گروهی سرسخت از خط‌نویس، طنزپرداز و کاریکاتوریست با هم متحد شدند تا اشراف ورسای را رسوا کنند. این گروه از روزنامه‌نگاران، نویسندگان و هنرمندان، اگرچه با سانسور گسترده و حملات علیه مطبوعات مواجه بودند، با سخنان و تصاویر خود اغلب در قالب جزوه‌های زیرزمینی به خیابان‌های پاریس آمدند. با گذشت زمان، تلاش های آنها برای تضعیف قدرت با احساسات عموم مردم برای سرنگونی یک رژیم ظالم و ستمگر ترکیب می شود.

اگرچه گاهی به نظر می رسد که دنیای رسانه ها در قرن بیست و یکم توسط رسانه های اجتماعی زیر و رو شده است، اما تاکتیک های رسانه ای امروزی که در مبارزه با استبداد به کار می روند، همچنان طنز و کنایه را در قالب کلمات و تصاویر منتقل می کنند. در میانمار، کشوری که بسیاری از جهان هنوز آن را به نام برمه می شناسند، رسانه ها مصمم هستند که این خبر را منتشر کنند و حکومت نظامی را با مشت های آهنین ظالمانه و مضحک جلوه دهند.

آخرین "انقلاب" میانمار و جنگ عقایدی که جرقه آن برانگیخت، در فوریه آغاز شد، زمانی که حکومت نظامی آنگ سان سوچی و حامیان غیرنظامی او را که با ارتش کار می کردند، اما در نهایت به دنبال حذف نقش او در دولت بودند، برکنار کرد. . چند سال قبل از کودتای واقعی، رسانه‌ها شروع به رشد کردند و با محیطی که به طور فزاینده‌ای باز بود، با آزادی بیان، دسترسی به وای‌فای و اینترنت موبایل، و درک عمومی از همه چیز، چند رسانه‌ای، مشخص می‌شد.

با این حال، در سال گذشته پس از به دست گرفتن قدرت نظامی، ستم رسانه ای میانمار باید به عنوان بدترین ستم در جهان رتبه بندی شود. کمیته حمایت از روزنامه نگاران مستقر در نیویورک هفته گذشته خاطرنشان کرد که چین و میانمار روی هم 25 درصد از مجموع 293 کارمند رسانه ای را در سرتاسر جهان بازداشت کرده اند. این مقایسه مفیدترین نیست، زیرا چین با 50 کشور، کشوری با بیش از 1.4 میلیارد نفر و میانمار با 26 کشور، دارای جمعیتی کمتر از 55 میلیون نفر است. (از این نظر، 23 رسانه بازداشت شده در ویتنام در کشوری با 93 میلیون نفر مقایسه مفیدتری با میانمار ارائه می دهند.)

در داخل میانمار و همچنین در مرز تایلند و میانمار و در هند، اروپا و آمریکای شمالی، سازمان های رسانه ای آزاد میانمار هر روز به دنبال انتشار تاریخ هستند و از سانسور و سانسور و دست سرکوبگر حکومت نظامی پرهیز می کنند. در واقع رسانه ملی با طنز، پشتکار و تندخویی خاصی با این موضوع برخورد می کند.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

اگرچه فیس‌بوک به دلیل عدم تمایل خود به مقابله و حذف به اصطلاح «سخنان نفرت‌انگیز» مورد حملات قانونی جدی قرار گرفته است، که به آنچه سازمان ملل متحد آن را نسل‌کشی نظامی به رهبری گروه اقلیت قومی روهینگیا می‌خواند، دامن زده است که از سال 2017 آغاز شده است. غول رسانه‌ای مستقر نیز تقریباً هر روز نقشی کمتر مستقیم اما حیاتی ایفا می‌کند و به رسانه‌های برمه کمک می‌کند تا این خبر را گسترش دهند.

رویکردی جدید در گزارشگری

در مورد صدای دموکراتیک برمه (DVB) که کانال چندرسانه‌ای آن روزانه برنامه‌های زنده را در فیس‌بوک و سایر پلتفرم‌ها میزبانی می‌کند، این امر منجر به درگیری‌های جدی با حکومت نظامی شده است که از دستگیری، ضرب و شتم و زندان‌های قابل توجه برای خفه کردن خبرنگاران خود استفاده می‌کند. ویراستاران

اگرچه DVB در خارج از میانمار ویرایش و مدیریت می شود، اما رسانه ها مانند بسیاری دیگر در میانمار از ده ها خبرنگار و فعال در این کشور حمایت می کنند. برخی از آنها بیش از یک دهه با DVB که در سال 1992 با کمک نروژی تأسیس شد، کار کرده اند. خبرنگاران قدیم و جدید در هنر مخفی کاری آموزش دیده اند تا از داخل کشور گزارش دهند. امروزه، اکثر آنها در حال پرواز، اغلب با موتور سیکلت و مخفیانه کار می کنند، و یا خود را به عنوان پسر (و دختر)، رانندگان تاکسی و کارگران غذای خیابانی نشان می دهند.

آنگ کیو، 32 ساله، یک خبرنگار فعال DVB است که به نوار باریک زمین در جنوب میانمار در مرز دریای آندامان در شهر مایک منصوب شده است. او امسال پس از ضبط ویدئویی از سربازان در حال غارت خانه ها و تخریب اموال مردم در تلاش برای افشای "دشمنان دولت" دستگیر شد. اگرچه کیو از دور تهاجم به خانه های نظامیان را فیلمبرداری کرد، اما مصاحبه های طولانی با ساکنانی که توسط سربازان سرقت شده بودند را دنبال کرد. این داستان که کیو با دقت در حال مستندسازی آن است، باعث خشم فرماندهان ارشد مسئول یک پایگاه هوایی و نظامی کلیدی در منطقه جنوبی او شده است.

این داستان برای خود کیو زمانی زشت شد که یک ژنرال ارشد حدود 200 سرباز را با کامیون فرستاد تا خانه او را محاصره کنند و او را بازداشت کنند. نوار ویدئویی این صحنه که در آن زمان در فیس‌بوک لایو پخش شد، نشان می‌دهد که سربازان به کیو فریاد می‌زنند که از بالکن طبقه دومش پایین بیایند، در حالی که از تیرکمان برای شکستن شیشه‌های او استفاده می‌کنند. پخش زنده عجیب و غریب کیاو به طرز ماهرانه ای رویکرد ناهنجار ارتش را برای لغو آزادی بیان آشکار کرد.

کیاو که اکنون در حال نمایش فیلم حمله به خانه‌اش است می‌خندد، گفت که از اینکه حکومت نظامی این همه نیرو می‌فرستد تا یک خبرنگار را سرنگون کند، شگفت‌زده است. کیو که اکنون در کافه ای در کنار رودخانه موی نشسته است، که از میانمار مشرف به تایلند است، گفت: "این سورئال بود: من بر سر آنها فریاد زدم که چرا به مطبوعات آزاد حمله می کنند." سپس مرا سوار کامیونی کردند که کیسه پلاستیکی روی سرم بود، کتک زدند و تهدید کردند که اگر سردبیران و منابعم را فاش نکنم، به مرگ می‌رسم».

آنگ کیو، 32 ساله، عکسی از تعقیب کننده نظامی خود را نشان می دهد. عکس فیلیپ اسماکر.

چاو داستان امروزش را تعریف می کند، گویی ضرب و شتم و هشت ماه زندان او را به اندازه زیاده روی در حمله به خانه اش غافلگیر نکرده است. او می‌گوید وقتی بالاخره از زندان آزاد شد، کیاو تلاش ویژه‌ای کرد تا حساب فیس‌بوک ژنرالی که او را دستگیر کرده بود را «مین» کند. در نهایت، کیاو تصاویری از ماهیگیری عمومی و نوشیدن آبجو منتشر کرد، در حالی که میانمار همچنان در هرج و مرج فرو می رفت. او در حالی که یکی از عکس های فرمانده را در تلفن همراهش برمی داشت، گفت: "او مرد بامزه ای است و می خواستم او را اینطور جلوه دهم."

جورج اورول، که به نوشتن کتاب کلاسیک 1984 ادامه خواهد داد، که به پیش بینی دنیای عجیب و اغلب افسرده ای که امروز در آن زندگی می کنیم کمک کرد، همچنین در کتاب قبلی خود روزهای برمه، مقامات تنبل و نالایق استعمار بریتانیا و برمه را به سخره می گیرد. اما حتی اورول هم نمی‌توانست تصور کند که طراحی و دستگاه‌های «برادر بزرگ» - اصطلاحی که او ابداع کرد - در میانمار مدرن برای مبارزه با رسانه‌های آزاد و تحریف حقیقت استفاده شود.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

از آنجایی که حکومت نظامی تقریباً بر تمام وای فای و سایر وسایل ارتباطی در میانمار کنترل و نظارت دارد، می تواند این منابع را برای جاسوسی و حمله به مطبوعات جمع آوری کند. روزنامه نگاران اغلب گرفتار پیام هایشان می شوند، حتی زمانی که آنها را از طریق پلتفرم های رمزگذاری شده ارسال می کنند. زمانی که آنها وارد خانه می شوند، هدف ارتش مصادره تلفن های هوشمند و جمع آوری فایل ها قبل از حذف آنها است.

اما این تاکتیک ها نتیجه معکوس دارند. ریچارد موکردوم، یکی از مقامات سابق رسانه های سازمان ملل، گفت: "با سرکوب، اعتماد به رسانه های مستقل و آزاد به طور قابل توجهی افزایش یافته است، اما همچنین به این دلیل که رسانه های تحت کنترل حکومت نظامی حقیقت را نمی گویند و نیروهای مسلح را به عنوان کمترین احترام نهاد برمه خدشه دار می کنند." خانواده صاحب کتابفروشی افسانه‌ای اسمارت و موکردوم در رانگون (یانگون امروزی) در قرن 19 و 20 بودند که توسط اورول به عنوان مکان مورد علاقه ذکر شده است.

وزارت خزانه داری ایالات متحده، با به رسمیت شناختن دستکاری اطلاعات و کشتار جدید غیرنظامیان توسط حکومت نظامی، هفته گذشته تحریم های شدیدتری را علیه ارتش اعمال کرد و گفت که حکومت نظامی از فناوری برای جاسوسی از جامعه و "تسهیل نقض حقوق بشر و سرکوب استفاده می کند." ”

تلاش برای حفظ اخبار

Than Win Htut، 52 ساله، مدیر امور جاری DVB، که زمانی که کیاو در میانمار بود از نزدیک با کیاو کار می کرد، گفت که توانایی این خبرنگار جوان در تفکر روی پای خود می توانست زندگی او را نجات دهد و او را از گذراندن زمان بیشتری در زندان باز دارد. هنگامی که کیاو در آن روز مورد حمله قرار گرفت، وقتی که توسط سربازان محاصره شد، به سرعت گوشی خود را به حالت خالی "تنظیمات کارخانه" بازنشانی کرد و بلافاصله محتوای لعنتی را حذف کرد، که می تواند منجر به یک جمله طولانی تر و ضرب و شتم بیشتر شود.

Htut کار ظریف DVB در تبعید را توصیف کرد که اکنون محتوای دریافتی در میانمار را ویرایش و تولید می کند. مانند سایر سازمان‌های خبری غیردولتی، خبرنگاران پیام‌های روزانه را اغلب در قالب گزارش شاهدان عینی از طریق فیلم‌هایی که عجولانه ساخته و روایت می‌شوند، از جمله از مناطق جنگی ارسال می‌کنند. پس از جمع‌آوری مطالب، ویراستاران تصمیم می‌گیرند که چه چیزی را می‌توانند بسته‌بندی و استفاده کنند و براساس ارزیابی‌های امنیتی و به‌موقع چه چیزی می‌توانند پخش زنده کنند.

روش های ارسال و توزیع روزانه تغییر می کند. بدون شک رسانه های فعال میانمار نسبت به ما در قیام 1988 که در ماه اوت و سپتامبر همان سال برای چندین رسانه آمریکایی از جمله واشنگتن پست و سی بی اس نیوز از داخل کشور پوشش داده بودم، ابزارهای بیشتری دارند. در آن زمان، اخبار از طریق خطوط تلکس منسوخ ارسال می شد، اغلب با اپراتور دستگاه تلکس که مخفیانه موافقت می کرد یک نوار تلکس را از قبل چاپ کند و بلافاصله پس از ارسال آن را از بین ببرد تا راهی برای پاک کردن رکورد دائمی ارتباطات شود.

هات، یک سیگاری کلاسیک و روزنامه‌نگار کلاسیک در مدرسه اولد که یک کلاه‌فرنگی فرانسوی که روی آن نوشته شده بود، می‌گوید: «در آن زمان من یک دانش‌آموز بودم و صدها نفر در خیابان‌ها تیرباران شدند.

پس از سرکوب سال 1988 که صدها کشته در خیابان های رانگون برجای گذاشت (نام انگلیسی در سال بعد توسط حکومت نظامی به یانگون تغییر یافت)، یک تلاش مسلحانه علیه ارتش میانمار در جنگل در امتداد مرز تایلند و میانمار آغاز شد. انجام داد. امروز

هتوت گفت: «با این تفاوت که این بار تلاش‌ها و مقاومت‌های مسلحانه بسیار بیشتر است و نزدیک به 10 ماه طول می‌کشد». این تا حدودی توسط بچه‌های Gen Z که ابزارهای گزارش‌دهی جدید را می‌شناسند و - باید بگویم - بسیار با استعداد هستند، هدایت می‌شود. آنها برای فرار سوار موتور سیکلت می شوند، اغلب سیم کارت عوض می کنند و در هر منطقه ای از کشور کار می کنند.

او افزود: «با این حال، انعکاس این داستان به دلیل کسوف های نسبی و سیاهچاله ها نیز به طور فزاینده ای دشوار می شود. «اکنون درگیری‌ها و کشته‌های بیشتری در بازداشتگاه در حین بازجویی وجود دارد. بسیاری از این حوادث غیرممکن است که به درستی مستند شوند، زیرا ما به شواهد ملموس نیاز داریم.»

با این حال، هات گفت که تاکتیک‌های سیستماتیک ارتش برای درهم شکستن صدای مردم عادی اغلب مشابه سال 1988 است. او قبل از بازگشت به یانگون برای بهار میانمار در سال 2010، مدت کوتاهی در تبعید در پاریس زندگی کرد.

«از فوریه تا می، بیشتر اجساد، منظورم اجساد، به خانواده‌ها داده شد. الان از زندان ها چیزی بیرون نمی آید. حکومت نظامی اغلب می گوید که "او" بر اثر نارسایی قلبی یا بیماری غیرقابل توضیح در زندان درگذشت."

تفاوت واضح دیگری که Htut بین قیام‌های 1988 و 2021 مشاهده می‌کند این است که این بار، با وجود وحشت‌های فزاینده، این وحشیگری ژنرال Z را که اعضایش پیام تبریک سه انگشتی سری فیلم‌های Hunger Games را تبلیغ کردند، نمی‌ترساند تا نافرمانی خود را به نمایش بگذارند. حکومت نظامی.»

وی افزود: «آنها سوگند یاد کردند که تا زمانی که حکومت نظامی را سرنگون کنند، با کلمات و سلاح بجنگند.