جهت اقتصادی بلند مدت چین - دیپلمات

در حالی که درگیری ژئوپلیتیکی بین ایالات متحده و چین در حال افزایش است، برخی ناظران چینی جهت گیری اقتصادی این کشور را زیر سوال برده اند. می توان گفت که مسیر اقتصادی چین حداقل برای چندین دهه روشن بوده است، زیرا چین از دوره رشد و اصلاحات سریع به سمت آنچه که آن را رشد و توسعه "با کیفیت بالا" می بیند، حرکت می کند. به لطف رهبری قدرتمند شی جین پینگ، بهترین راه برای درک مسیر اقتصادی بلندمدت چین از طریق سخنان رئیس جمهور این کشور است.

پس در مورد شی چه می توانیم بگوییم؟ شی جین پینگ تا حد زیادی توسط تئوری مارکسیستی هدایت می شود، به ویژه از دریچه چینی. در حالی که مارکس خواستار سرنگونی کامل سرمایه داری بود، دنگ شیائوپینگ، اولین رهبر اصلاحات اقتصادی چین، گفت: «هم برنامه ریزی و هم بازار ابزارهای اقتصادی هستند. جوهر سوسیالیسم رهایی نیروهای مولد، توسعه و حذف آنهاست. حذف استثمار، قطبی شدن و در نهایت دستیابی به رفاه مشترک.» این با دیدگاه مارکسیستی که اقتصاد بازار را منحصر به سرمایه داری می داند باید رد شود متفاوت بود. دان معتقد بود که سوسیالیسم در نهایت پس از پایان توسعه اقتصادی به کمونیسم می انجامد: «سوسیالیسم خود مرحله اولیه کمونیسم است و چین در مرحله اولیه سوسیالیسم، مرحله توسعه نیافتگی است.

او به صراحت گفته است که چین از مسیر اقتصادی قبلی خود از سال 2021 دور خواهد شد و این همان چیزی است که اتفاق افتاد. شی گفت: «دوره چهاردهمین برنامه پنج ساله پس از آن است که کشور من یک جامعه نسبتاً مرفه را به روشی جامع ساخته و به اولین هدف صد ساله خود دست یافته است». در پنج سال اول، کشور ما وارد مرحله جدیدی از توسعه خواهد شد. این مرحله از توسعه شامل حرکت به سمت رفاه مشترک مردم و تاکید کمتر بر نرخ رشد تولید ناخالص داخلی است. او با خود گفت که "ما باید برای ارتقاء رفاه مشترک همه مردم تلاش کنیم و پیشرفت چشمگیری آشکارتر داشته باشیم." … [We must] ما دیگر فقط در مورد قهرمانان بر اساس رشد تولید ناخالص داخلی صحبت نمی کنیم."

وی همچنین می گوید که توسعه باید پایدار و سالم و مطابق با منافع مشتریان باشد و خلاف قانون نباشد. سی همچنین خاطرنشان کرد که "عمل به ما می گوید که توسعه یک فرآیند همیشه در حال تغییر است"، بنابراین روند توسعه در طول زمان تغییر خواهد کرد.

جالب توجه است، شی همچنین نیروهای بازار را با بیان اینکه "تخصیص منابع در بازار کارآمدترین شکل است - بازار باید نقش مهمی در تخصیص منابع ایفا کند" تشویق می کند. در برنامه پنج ساله چهاردهم بخشی به تحریک نشاط بازار اختصاص داده شده است. در این بخش آمده است که «در تحکیم و توسعه بخش غیردولتی و در پیشبرد، حمایت و هدایت توسعه بخش غیردولتی ثابت قدم خواهیم بود». این بخش همچنین متعهد به ادامه حمایت از بخش عمومی است.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

با توجه به پیچیدگی پیشینه ایدئولوژیک چین و فقدان پیشینه برای اقتصاد بازار سوسیالیستی به سبک چینی، تفسیر این ادعاها چالش برانگیز است. شاید بهترین راه برای درک آنها این باشد که به آنچه چین در سال 2021 انجام داد، زمانی که این کشور وارد چیزی شد که رهبرانش آن را "مرحله جدیدی از توسعه" نامیدند، نگاه کنیم. مقررات جدیدی از آن زمان ارائه شده است، از جمله سیاستی که برنامه هایی را برای تنظیم بیشتر اقتصاد در پنج سال آینده ترسیم می کند. این مقررات به دنبال محافظت از داده‌های مصرف‌کننده، محدود کردن شیوه‌های بازاریابی بیش از حد، کاهش زمان بازی، شکستن انحصارات و کاهش مقرون‌به‌صرفه بودن آموزش است. به نظر می رسد که چنین مقرراتی ترکیبی عجیب از قوانینی است که توسط یک دولت بیش از حد غیرتمند بیرون ریخته شده است. با این حال، آنها مطابق با آنچه شی جین پینگ وعده داده است - محافظت از مردم، به سبک کمونیستی هستند.

مقررات و اظهارات جدید او به گونه‌ای که برخی ناظران از آن بیم دارند، به بخش خصوصی حمله نمی‌کند. اگرچه قوانین به‌ویژه شرکت‌های فناوری را به بزرگ شدن بیش از حد یا آسیب رساندن به منافع مصرف‌کنندگان می‌خواهد، اما آنها به دنبال حذف شرکت‌های خصوصی نبوده‌اند و طبق اظهارات C و برنامه پنج ساله چهاردهم که در بالا ذکر شد، این امر اینطور نیست. اگر چنین بود، مسیر اقتصادی شی واضح‌تر بود. چیزی که برای ما باقی مانده است، همزیستی ناخوشایند بین یک دولت سنگین کمونیستی و یک اقتصاد بازار است. این تنش اقتصادی داخلی با دیدگاه فزاینده جنگ طلبانه جهان غرب به چین به رهبری ایالات متحده، با پیامدهای اقتصادی بین المللی که در تعرفه ها، لیست های سیاه و تحریم ها تجسم یافته است، همزمان است. این امر بی ثباتی اقتصادی قابل توجهی را ایجاد کرده است که می توان آن را در کاهش رشد چین مشاهده کرد.

بنابراین، چشم‌انداز رشد اقتصادی بلندمدت چین نسبت به دهه‌های گذشته بسیار مبهم‌تر است. اینکه آیا چین می‌تواند تنش‌های داخلی و خارجی را متعادل کند، نامشخص است و سوالاتی را مطرح می‌کند، مانند: آیا مداخله اقتصادی دولت در ارتقای رونق کلی بدون از بین بردن نیروهای بازار موفق خواهد بود؟ آیا نظم بین المللی تحریم شده بین المللی چین را وادار خواهد کرد که مسیر دیگری را در پیش بگیرد؟ دقیقاً چه چیزی تحت پوشش «رفاه مشترک» قرار خواهد گرفت و آیا این به تعبیری برای اعمال مضر تبدیل خواهد شد؟ سرانجام، آیا مرحله جدید اصلاحات چین با نقش مورد انتظار آن در صحنه جهانی سازگار است؟

در حالی که نیات چین برای اصلاحات اقتصادی بلندمدت در سخنرانی ها و دکترین این کشور بیان شده و در اصلاحات اخیر تجسم یافته است، این گذار در زمان عدم اطمینان زیادی رخ می دهد. چین می خواهد رشد تولید ناخالص داخلی با کیفیت را معرفی کند. معلوم نیست که آیا چین واقعاً در مرحله شکوفایی عمومی موفق خواهد شد یا خیر.