با کاهش دما، تعداد قربانیان در افغانستان در حال افزایش است - دیپلمات

شعله سوسوزن کاغذ، ژنده‌ها و شاخه‌های تصادفی تنها گرمایی است که گلناز دارد تا پسر 18 ماهه‌اش را گرم نگه دارد، در حالی که در بزرگراه بسیار سرد در راه کابل، به سختی زیر پتوی یخی‌اش دیده می‌شود.

بخش 70 کیلومتری بزرگراه توسط تپه های برف گرفته احاطه شده است. گاهی راننده سرعت ماشین خود را کم می کند و یک یادداشت افغانی را در دست برهنه و کثیف زن 28 ساله می گذارد. او ساعت‌ها در بزرگراه میانی، درست فراتر از دست‌اندازی در جاده که ترافیک را کند می‌کند، می‌نشیند.

خواهر 16 ساله او، هالیدا، در همان نزدیکی نشسته است. هر دو پشت برقع های آبی پنهان شده اند. تا پایان روز، گلناز، که تنها یک نام را ذکر کرد، گفت که می تواند 300 افغانی (2.85 دلار) به دست آورد. اما بیشتر روزها کمتر است.

رسیدن طالبان به قدرت در افغانستان در ماه اوت، میلیاردها دلار کمک بین‌المللی را از این کشور خارج کرد و یک کشور فقیر را که از جنگ، خشکسالی و سیل ویران شده بود، وارد یک فاجعه انسانی کرد.

اما در هفته‌های اخیر، سرمای شدید زمستان آسیب‌پذیرترین سازمان‌های بین‌المللی را ویران کرده است تا میلیون‌ها نفر را از گرسنگی یا سرمازدگی نجات دهند، زیرا نه غذا دارند و نه سوخت. برای فقیرترین افراد، تنها گرما یا روش پخت و پز زغال سنگ یا چوب است که می توانند از خیابان های پوشیده از برف بیرون بیایند یا از گروه های کمکی دریافت کنند.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

شلی تکرال، سخنگوی برنامه جهانی غذا در افغانستان، گفت: "میزان مشکل اکنون در افغانستان برای مردم وحشتناک است." ما به این زمان مسابقه می گوییم. ما باید به خانواده هایی در مناطق بسیار سخت و صعب العبور دسترسی پیدا کنیم. زمستان است، سرد است، برف می‌بارد.»

هزینه تلاش های بشردوستانه سرسام آور است. تاکرال گفت WFP به تنهایی به 2.6 میلیارد دلار در سال جاری نیاز دارد.

"این عدد را بشکن. این 220 میلیون دلار در ماه است، 30 سنت برای هر نفر در روز، و این چیزی است که ما می خواهیم. . . . او گفت: «ما به پول نیاز داریم زیرا باید در اسرع وقت به مردم دسترسی پیدا کنیم.

در اوایل ماه جاری، سازمان ملل متحد بزرگترین درخواست خود را مبنی بر پرداخت بیش از 5 میلیارد دالر از یک کشور برای کمک به افغانستان ویران شده مطرح کرد.

تخمین زده می شود که تقریباً 90 درصد از جمعیت 38 میلیونی افغانستان به کمک وابسته هستند و سازمان ملل می گوید که نزدیک به 3 میلیون نفر در کشور خود آواره شده اند که به دلیل خشکسالی، جنگ و قحطی از خانه های خود رانده شده اند.

تنها در سال 2020، 700000 افغان آواره شدند که بسیاری از آنها در شرایط ناامیدکننده ای در حومه شهرها، در پارک ها و فضاهای باز زندگی می کنند، هر کجا که می توانستند سرپناه موقت بسازند.

گلناز از ولایت شمالی قندوز به ولایت مرکزی لوگر مهاجرت کرد که شوهرش در آنجا کفاش بود. اما کار او با جنگ و آمدن طالبان خشک شد و او در حالی که با خواهرش در کنار شاهراهی که پایتخت لوگر، پل علم، را به کابل وصل می‌کند، نشسته بود، گفت: «ما به اینجا آمدیم.

او می گوید: «ما در خانه گرما نداریم و هر روز چه برف باشد چه برف، می آییم اینجا می نشینیم.

در پول علم، جایی که دمای هوا در ماه های ژانویه و فوریه به منفی 16 درجه سانتیگراد (3 درجه فارنهایت) کاهش می یابد، هزاران زن و مرد در سرمای شدید صف کشیدند تا یک سهمیه آرد از برنامه جهانی غذا جمع آوری کنند. روغن، نمک و عدس.

WFP شهر را برای نیازمندترین افراد مورد بررسی قرار داد و به هر کوپن یک جیره غذایی داد، اما شایعاتی به سرعت در خیابان های پوشیده از برف و گل منتشر شد مبنی بر اینکه غذا توزیع می شود و ده ها مرد و زن به زودی فشار آورده و التماس می کنند که جیره دریافت کنند. درگیری بین تعدادی از جمعیت در گرفت و نیروهای امنیتی سعی کردند کسانی را که از یک طرف کوپن نداشتند، جدا کنند.

آیا شما این مقاله را دوست دارید؟ برای اشتراک برای دسترسی کامل اینجا را کلیک کنید. فقط 5 دلار در ماه

حسین اندیشا که مدیریت توزیع را بر عهده دارد، گفت که در این ماه به مدت یک هفته، SPP هر روز برای 500 خانواده در روز جیره توزیع می کند. او گفت که اکثر مردم در ولایت لوگر مستاصل هستند.

همانطور که او صحبت می کرد، چهار زن برقع پوش از کنار مردان در دروازه عبور کردند و کوپن هایی گرفتند. هیچ کس کارت غذا نداشت، اما برای غذا گدایی می کردند. زنی که نام خود را فقط به عنوان صدارت اعلام کرد، گفت که شوهرش معتاد به مواد مخدر است - مشکلی ویرانگر که در دو دهه گذشته مانند قارچ رشد کرده است، به گفته می‌گوید حدود 1 میلیون نفر، یا 8 درصد از جمعیت افغانستان، معتاد به مواد مخدر هستند. سازمان ملل

افغانستان سالانه بیش از 4000 تن تریاک تولید می کند، ماده خامی که برای تولید هروئین استفاده می شود.

"من نمی دانم او کجاست. من برای بچه هایم غذا ندارم. لطفا، من به چیزی نیاز دارم، "او گفت.

مانند صدها هزار افغان، فقر و درگیری صدارت و پنج فرزندش را از خانه روستایی شان در ولسوالی چهار ولایت لوگر به پایتخت در 38 کیلومتری (24 مایلی) رانده است.

زن دیگری به نام رضا گل که پشت سر صدارت فریاد می زد، گفت که او 10 فرزند و شوهری دارد که در روزهایی که می تواند کار پیدا کند، کمتر از یک دلار در روز به عنوان کارگر درآمد دارد. "چه کنیم؟ کجا برویم؟" التماس کرد.

اندیشا گفت که توزیع ماه ژانویه محصولات اساسی را برای 2250 خانواده در پل علم، پایتخت حدود 23000 نفر فراهم می کند. برنامه جهانی غذا قبلاً هفت ولسوالی ولایت لوگر را بررسی کرده و به چهار ولسوالی گسترش یافته است. جاده ها در برف فرو رفته و مسیر عبور صدها کامیون حامل مواد غذایی کند است و می تواند موذیانه باشد.

اندیشا گفت که این نیاز ناامید بود و هر روز بدتر می شد. «از روز اولی که به اینجا رسیدیم، اوضاع بدتر شده است. او گفت: «مردم شغل ندارند» و افزود که زنانی که قبل از قدرت گرفتن طالبان کار می کردند «اکنون نمی توانند در دولت کار کنند».

وی گفت: مسلم است که وضعیت بدتر خواهد شد.

اندیشا افزود که اداره طالبان لوگر در کار کمک رسانی برنامه جهانی غذا مداخله نکرد و امنیت محل های توزیع را تامین کرد.

ثکرال، سخنگوی WFP، گفت که کمک‌های اهدایی مستقیماً به مردم می‌رسد، حتی در شرایطی که سازمان‌های کمک‌رسان و جامعه بین‌المللی برای مقابله با یکی از بدترین فجایع بشردوستانه بدون پرداختن مستقیم به طالبان در افغانستان تلاش می‌کنند.

او گفت: «مردم اول هستند و این مهم است که در این بحران انسانی به خاطر بسپاریم. "ما مستقل از دولت واقعی کار می کنیم، بنابراین این اطمینان وجود دارد که هر کمک مالی دریافت شده مستقیماً به مردم داده خواهد شد.